De mist hing dik over het moeras in De Hoge Veluwe.

The mist hung thick over the marsh in De Hoge Veluwe.

Liselotte zette rustig haar ene voet voor de andere.

Liselotte calmly placed one foot in front of the other.

De vogels maakten geen geluid, en de stilte maakte haar onrustig.

The birds made no sound, and the silence made her uneasy.

Ze was hier gekomen voor de rust.

She had come here for the peace and quiet.

De stilte was goed voor haar gedachten.

The silence was good for her thoughts.

Maar nu was de stilte te groot.

But now the silence was too much.

Ze voelde zich alleen.

She felt alone.

Ze had net een relatie beëindigd.

She had just ended a relationship.

Het was moeilijk geweest.

It had been difficult.

Liselotte had nodig gevoeld even weg te zijn van alles.

Liselotte had felt the need to get away from everything for a while.

Ze had haar wandelschoenen aangetrokken en was vertrokken.

She put on her hiking boots and left.

Nu leek het moeras haar in te slikken.

Now the marsh seemed to swallow her.

Ze keek om zich heen.

She looked around.

Alles zag er hetzelfde uit.

Everything looked the same.

Hoge bomen en dichte struiken verdrongen elkaar in het dichte mist.

Tall trees and dense bushes jostled each other in the thick mist.

"Waar ben ik?

"Where am I?"

" vroeg ze zich hardop af.

she asked out loud.

Ze haalde diep adem en probeerde rustig te blijven.

She took a deep breath and tried to stay calm.

Als je boos wordt, maak je fouten, herinnerde ze zichzelf.

If you get angry, you make mistakes, she reminded herself.

Ze moest beslissen wat te doen.

She had to decide what to do.

Blijven wachten of verdergaan.

Stay put or move on.

Ze checkte haar kaart, maar de mist maakte het moeilijk om iets te herkennen.

She checked her map, but the mist made it hard to recognize anything.

Liselotte herinnerde zich de adviezen van haar wandelclub: "Als je verdwaalt, blijf op je plek.

Liselotte remembered the advice from her hiking club: "If you get lost, stay where you are."

" Maar dit voelde anders.

But this felt different.

Ze moest iets doen.

She had to do something.

Ze kon niet blijven zitten en wachten.

She couldn’t just sit there and wait.

Een stap naar voren, dan nog een.

One step forward, then another.

Ze ademde diep in om kalm te blijven.

She breathed deeply to stay calm.

De mist leek minder dicht toen ze verder liep.

The mist seemed less dense as she walked on.

Plots hoorde ze een geluid.

Suddenly, she heard a sound.

Ver weg, maar duidelijk.

Far away, but clear.

Een stem?

A voice?

Of gewoon de wind?

Or just the wind?

Haar hart sloeg een slag over.

Her heart skipped a beat.

Wat als het gevaarlijk was?

What if it was dangerous?

Of erger, wat als het gewoon niets was?

Or worse, what if it was nothing?

Ze kon teruggaan.

She could go back.

Veilig blijven.

Stay safe.

Maar iets in haar zette haar in beweging, het geluid volgend.

But something inside her pushed her to keep moving, following the sound.

Elke stap bracht haar dichterbij.

Each step brought her closer.

De mist leek zich terug te trekken.

The mist seemed to retreat.

Het geluid werd luider, warmer, menselijker.

The sound became louder, warmer, more human.

En toen zag ze het.

And then she saw it.

Een pad!

A path!

Voor haar verscheen een duidelijke route door de bomen.

Ahead of her, a clear route through the trees appeared.

Ze voelde een golf van opluchting.

She felt a wave of relief.

Ze was eruit.

She was out.

Ze had het gehaald.

She had made it.

Ze vervolgde het pad en het geluid werd een grotere groep wandelaars.

She followed the path, and the sound turned into a larger group of hikers.

Een ranger zag haar en groette.

A ranger saw her and greeted her.

“Alles in orde?

"Everything okay?"

” vroeg de man.

the man asked.

Liselotte knikte en glimlachte.

Liselotte nodded and smiled.

Ja, alles was in orde.

Yes, everything was okay.

Ze had niet alleen het moeras gevonden, maar ook een stukje van zichzelf.

She had not only found her way out of the marsh but also a part of herself.

Ze voelde zich sterker, zekerder van zichzelf.

She felt stronger, more confident.

De wandeling had haar iets geleerd.

The hike had taught her something.

Ze kon beslissingen nemen.

She could make decisions.

Ze kon haar angsten onder ogen zien.

She could face her fears.

En, misschien nog belangrijker, ze was klaar om verder te gaan.

And, perhaps more importantly, she was ready to move on.

Verleden achterlatend, richting nieuwe avonturen.

Leaving the past behind, towards new adventures.