Het was zomer.

It was summer.

De zon scheen helder over het oude, stenen gebouw van het internaat.

The sun shone brightly over the old, stone building of the boarding school.

Klimop bedekte de muren en de grote eikenbomen zorgden voor schaduw op de grasvelden.

Ivy covered the walls, and the large oak trees provided shade on the lawns.

Annelies liep door de gang, op weg naar haar locker.

Annelies walked through the hallway, on her way to her locker.

Ze voelde zich altijd een beetje apart op school, ondanks haar aanleg voor puzzels.

She always felt a bit out of place at school, despite her knack for puzzles.

Vandaag zou haar dag echter veranderen.

However, today was set to change.

Toen Annelies haar locker openmaakte, viel er een brief uit.

When Annelies opened her locker, a letter fell out.

Het was een oud, vergeeld papier met sierlijke letters.

It was an old, yellowed paper with ornate letters.

Ze las de eerste woorden en haar hart klopte sneller.

She read the first words, and her heart beat faster.

"Vind de sleutel.

"Find the key.

Volg het pad.

Follow the path.

Ontdek het geheim."

Discover the secret."

Ze wist gelijk dat dit een avontuur zou worden.

She immediately knew this would be an adventure.

Maar ze had hulp nodig.

But she needed help.

"Maarten, ik moet je iets laten zien," zei Annelies later die dag.

"Maarten, I need to show you something," Annelies said later that day.

Maarten was haar klasgenoot.

Maarten was her classmate.

Hij was avontuurlijk en een beetje rebels.

He was adventurous and a bit rebellious.

Hij leefde onder de druk van zijn familie.

He lived under the pressure of his family.

Ze ontmoetten elkaar in de bibliotheek, weg van nieuwsgierige blikken.

They met in the library, away from prying eyes.

"Wat is dit?"

"What is this?"

vroeg Maarten nieuwsgierig, toen Annelies hem de brief liet zien.

Maarten asked curiously when Annelies showed him the letter.

Zijn ogen glinsterden.

His eyes sparkled.

"Dit is spannend.

"This is exciting.

Laten we het doen."

Let's do it."

Ze begonnen de aanwijzingen te volgen.

They started following the clues.

Het leidde ze naar gekke plekken op school: de kelder, het oude archief, zelfs het verlaten muziek lokaal.

It led them to strange places in the school: the basement, the old archives, even the abandoned music room.

Elke stap bracht hen gevaarlijk dicht bij straf.

Each step brought them dangerously close to getting caught.

Maar het avontuur was opwindend.

But the adventure was thrilling.

Annelies voelde zich levendiger dan ooit.

Annelies felt more alive than ever.

Maarten was hun gids door de risico's.

Maarten was their guide through the risks.

Hij maakte grapjes en moedigde haar aan.

He joked and encouraged her.

"Maak je geen zorgen, we komen hier wel uit," zei hij.

"Don't worry, we'll get out of this," he said.

Maar de angst om betrapt te worden was altijd aanwezig.

But the fear of being caught was always present.

Voor Annelies was dit een bewijs van haar kunnen.

For Annelies, this was a test of her abilities.

Voor Maarten, een ontsnapping uit de dagelijkse druk.

For Maarten, an escape from daily pressures.

Terwijl ze dichter bij de laatste aanwijzing kwamen, merkten ze dat het hen naar de zolder van het gebouw bracht.

As they got closer to the final clue, they noticed it led them to the attic of the building.

Het was verboden terrein.

It was off-limits.

Toen ze de deur voorzichtig openden, zagen ze een kleine, verborgen kamer.

When they cautiously opened the door, they saw a small, hidden room.

"Dit moet het zijn," fluisterde Annelies.

"This must be it," Annelies whispered.

Net toen ze de kamer binnenstapten en een laatste envelop vonden, ging er een felle lamp aan.

Just as they stepped into the room and found a final envelope, a bright light turned on.

"Wat doen jullie hier?"

"What are you doing here?"

klonk de stem van hoofdmeester Dekkers.

came the voice of Headmaster Dekkers.

Ze waren betrapt.

They were caught.

Annelies en Maarten stonden als versteend.

Annelies and Maarten stood frozen.

"We wilden... het geheim ontdekken," stamelde Annelies.

"We wanted... to discover the secret," Annelies stammered.

Tot hun verbazing glimlachte hoofdmeester Dekkers.

To their surprise, Headmaster Dekkers smiled.

"Ik weet het."

"I know."

Hij stapte naar voren en nam de brief uit Annelies' handen.

He stepped forward and took the letter from Annelies' hands.

"Dit was een test.

"This was a test.

Een test om te zien wie scherp en moedig genoeg was voor een speciale beurs.

A test to see who was sharp and brave enough for a special scholarship.

Jullie zijn geslaagd."

You have passed."

Annelies en Maarten keken elkaar verbijsterd aan.

Annelies and Maarten looked at each other in astonishment.

Annelies voelde een golf van trots.

Annelies felt a wave of pride.

Ze had het gedaan.

She had done it.

Ze hoorde erbij.

She belonged.

Maarten voelde ook verandering.

Maarten also felt a change.

Helpen had hem een goed gevoel gegeven, beter dan rebelleren.

Helping had given him a good feeling, better than rebelling.

En zo, in de zomerse schaduw van het oude internaat, vond Annelies haar zelfvertrouwen en vond Maarten een nieuwe manier om zichzelf te zijn.

And so, in the summer shade of the old boarding school, Annelies found her self-confidence, and Maarten found a new way to be himself.

Het geheim van de brief had hen beiden veranderd.

The secret of the letter had changed them both.

En dit was nog maar het begin van hun nieuwe avonturen.

And this was just the beginning of their new adventures.