De lucht buiten was donker en dreigend.

The air outside was dark and threatening.

De wind huilde als een wolf tussen de bomen.

The wind howled like a wolf among the trees.

Lisette zuchtte diep terwijl ze haar zaklamp aanzette.

Lisette sighed deeply as she turned on her flashlight.

In de bunker onder hun huis was het kil en vochtig.

In the bunker beneath their house, it was chilly and damp.

De geur van stof en stilte hing overal.

The scent of dust and silence was everywhere.

"Bram, help je me even?"

"Bram, can you help me?"

vroeg Lisette, terwijl ze naar een grote krat met blikjes soep wees.

Lisette asked, pointing to a large crate of canned soup.

Bram stond nonchalant tegen de muur geleund, zijn armen over elkaar geslagen.

Bram was leaning casually against the wall, his arms crossed.

"Waarom zoveel moeite doen?"

"Why go to all this trouble?"

zei Bram.

Bram said.

"Het is gewoon een storm.

"It's just a storm.

Die zijn er elke zomer."

We get them every summer."

Lisette keek hem even aan.

Lisette looked at him for a moment.

Ze kende dat blije gezicht van hem.

She knew that cheerful face of his.

Altijd optimistisch, altijd nonchalant.

Always optimistic, always nonchalant.

Maar deze keer voelde het anders.

But this time felt different.

De nieuwsberichten hadden gewaarschuwd: dit zou een zware storm worden.

The news reports had warned: this would be a severe storm.

Ze moest zeker weten dat ze klaar waren.

She needed to make sure they were prepared.

"Bram, alsjeblieft," zei Lisette rustig.

"Please, Bram," Lisette said calmly.

"We moeten voorbereid zijn.

"We need to be prepared.

Voor het geval dat."

Just in case."

Bram zuchtte.

Bram sighed.

Hij vond het allemaal overdreven, maar hij hield van Lisette.

He thought it was all over the top, but he loved Lisette.

En diep van binnen wist hij dat ze meestal gelijk had.

And deep down, he knew she was usually right.

Met tegenzin hielp hij haar.

Reluctantly, he helped her.

Samen sleepten ze dozen vol eten en water naar de bunker.

Together they dragged boxes full of food and water into the bunker.

Lanternen werden op rij gezet om de ruimte te verlichten.

Lanterns were lined up to light the space.

In het hoekje van de bunker stond een oude radio.

In the corner of the bunker stood an old radio.

Lisette draaide er zachtjes aan, hopend dat ze het nieuws kon blijven volgen.

Lisette gently fiddled with it, hoping they could keep following the news.

Toen de eerste donderklappen klonken, kropen ze samen in de bunker.

When the first thunderclaps sounded, they crawled into the bunker together.

De storm kwam nu snel dichterbij en de wind bulderde als een razend wild dier boven hen.

The storm was now fast approaching, and the wind roared like a raging wild beast above them.

"Is het nu slecht genoeg voor je?"

"Is it bad enough for you now?"

plaagde Lisette zachtjes, terwijl ze Bram een warme deken omdeed.

Lisette teased softly as she wrapped a warm blanket around Bram.

Bram glimlachte uitdagend, maar toen het geluid van vallende takken en stortbuien boven hen losbarstte, verstomde zijn lach.

Bram smiled defiantly, but when the sound of falling branches and torrential rain erupted above them, his laughter faded.

Hij besefte dat Lisette's voorzichtige en pragmatische benadering hen nu veilig hield.

He realized that Lisette’s cautious and pragmatic approach was now keeping them safe.

De uren verstrijken langzaam.

The hours passed slowly.

De storm brulde buiten, maar binnen de bunker was het warm en veilig.

The storm raged outside, but inside the bunker, it was warm and safe.

Bram keek naar Lisette, dankbaar voor haar wijsheid.

Bram looked at Lisette, grateful for her wisdom.

Hij pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in.

He took her hand and squeezed it gently.

"Dank je," zei hij zacht.

"Thank you," he said softly.

"Je had gelijk.

"You were right.

Het was beter om klaar te zijn."

It was better to be ready."

Lisette glimlachte terug.

Lisette smiled back.

Bram's erkenning voelde als een overwinning op zich.

Bram's acknowledgment felt like a victory in itself.

En zo, terwijl de storm zijn hoogtepunt bereikte en langzaam wegebde, werd hun band sterker.

And so, as the storm reached its peak and gradually subsided, their bond grew stronger.

Toen de wind eindelijk stopte en de regens stil vielen, wisten ze dat ze niet alleen de storm hadden overwonnen, maar ook een stap dichter bij elkaar waren gekomen.

When the wind finally stopped and the rains ceased, they knew they had not only weathered the storm but had also come closer together.

Vanaf nu zou Bram haar waarschuwingen serieuzer nemen, en Lisette wist dat hun vertrouwen in elkaar alleen maar gegroeid was.

From now on, Bram would take her warnings more seriously, and Lisette knew their trust in each other had only grown.

Samen openden ze de deur van de bunker en stapten naar buiten, de frisse lucht tegemoet, met de wetenschap dat ze klaar waren voor wat de toekomst ook brengen mocht.

Together they opened the door of the bunker and stepped outside, into the fresh air, knowing they were ready for whatever the future might bring.