Bram stond stil bij de rand van een klif.

Bram stood still at the edge of a cliff.

De Rocky Mountains strekten zich uit voor hem.

The Rocky Mountains stretched out before him.

De zon scheen normaal fel in de zomer, maar vandaag was er een storm op komst.

The sun usually shone brightly in the summer, but today a storm was approaching.

De lucht werd donkerder en de wolken draaiden rond.

The sky was growing darker, and the clouds swirled.

De wind begon te huilen.

The wind began to howl.

Bram was een ervaren parkwachter.

Bram was an experienced park ranger.

Hij kende de bergen als zijn eigen broekzak.

He knew the mountains like the back of his hand.

Maar vandaag kwam er een gevoel van onrust over hem.

But today, a feeling of unease came over him.

Hikers waren verdwenen.

Hikers had vanished.

Hun sporen eindigden bij de ingang van een ongebruikt pad.

Their tracks ended at the entrance of an unused trail.

Het was dezelfde plek waar Bram jaren geleden iemand verloor in een soortgelijke storm.

It was the same place where Bram had lost someone in a similar storm years ago.

Die herinnering viel zwaar op zijn hart.

That memory weighed heavily on his heart.

Femke, een jonge vrijwilligster, stond naast hem.

Femke, a young volunteer, stood next to him.

"We moeten gaan zoeken voordat het erger wordt," zei ze vastberaden.

"We need to start looking before it gets worse," she said resolutely.

Bram knikte.

Bram nodded.

"Ja, maar het weer slaat om.

"Yes, but the weather's turning.

Het is gevaarlijk."

It’s dangerous."

Zijn stem was zacht met een golf van twijfel.

His voice was soft with a wave of doubt.

Femke keek Bram aan.

Femke looked at Bram.

"Jij kunt het, Bram.

"You can do it, Bram.

We moeten ze vinden."

We have to find them."

Ondanks het protocol dat waarschuwde om weg te blijven, besloot Bram om de leiding te nemen.

Despite the protocol advising them to stay away, Bram decided to take charge.

Zijn schuldgevoel was te groot.

His guilt was too great.

Hij moest deze mensen vinden.

He had to find these people.

Voor zichzelf en voor diegene die hij in het verleden verloor.

For himself and for the one he lost in the past.

Ze begonnen het pad te volgen.

They began to follow the trail.

De regen stroomde omlaag en bliksem verlichtte de lucht.

The rain poured down, and lightning lit up the sky.

Elke stap was moeilijk en voelde als een strijd.

Every step was difficult and felt like a struggle.

De modder maakte het pad spekglad.

The mud made the path slippery.

Maar Bram hield vol.

But Bram persevered.

Hij voelde een vreemde kracht in zich opborrelen.

He felt a strange strength well up inside him.

Na uren van worstelen in de storm, zagen ze plotseling iets in het struikgewas.

After hours of battling the storm, they suddenly saw something in the bushes.

Een rugzak.

A backpack.

Bram voelde zijn hart een slag overslaan.

Bram felt his heart skip a beat.

"Daar zijn ze geweest," riep hij boven de wind uit.

"They've been here," he shouted over the wind.

Femke wees naar beneden.

Femke pointed downward.

"Kijk!

"Look!

Voetafdrukken."

Footprints."

Ze volgden het spoor, vastbesloten.

Determined, they followed the trail.

Het leidde verder de bergen in, naar een verborgen plek.

It led further into the mountains, to a hidden spot.

Daar, onder een overhangende rots, vonden ze de vermiste hikers.

There, under an overhanging rock, they found the missing hikers.

Ze waren nat en koud, maar veilig.

They were wet and cold, but safe.

Bram zuchtte diep.

Bram sighed deeply.

Hij had het gedaan.

He had done it.

De hikers waren gered.

The hikers were rescued.

Een gevoel van vrede vulde hem.

A sense of peace filled him.

Hij stond op en keek naar Femke.

He stood up and looked at Femke.

Ze glimlachte en knikte goedkeurend.

She smiled and nodded approvingly.

De weg terug was zwaar, maar Bram voelde zich lichter.

The way back was tough, but Bram felt lighter.

De bergstormen waren niet langer angstaanjagend.

The mountain storms were no longer terrifying.

Hij had winst geboekt, niet alleen het leven van de hikers, maar ook vrede met zijn eigen verleden.

He had gained, not only the lives of the hikers but also peace with his own past.

En zo keerde Bram, nu anders, terug naar huis.

And so Bram, now changed, returned home.

Zijn schuld was verdwenen.

His guilt had disappeared.

Hij had zijn weg gevonden, niet in de bergen, maar in zijn hart.

He had found his way, not in the mountains, but in his heart.

Hij had geleerd te vertrouwen en te leiden.

He had learned to trust and lead.

Samen hadden ze de bergen getrotseerd en gewonnen.

Together, they had braved the mountains and triumphed.

En in die overwinning had hij zichzelf teruggevonden.

And in that victory, he had found himself.