In het hart van Amsterdam, in het mooie Science Museum, was het een levendige zomermiddag.

In the heart of Amsterdam, at the beautiful Science Museum, it was a lively summer afternoon.

De lucht van nieuwsgierigheid en spanning hing in de ruimte.

An air of curiosity and excitement filled the space.

Jonge studenten kwamen bijeen voor de presentatie van hun na-schoolse wetenschapsprojecten.

Young students gathered for the presentation of their after-school science projects.

De kleurrijke posters met wetenschappelijke concepten sierden de muren, en het grote, moderne podium wachtte op de volgende presentatie.

Colorful posters showcasing scientific concepts adorned the walls, and the large, modern stage awaited the next presentation.

Maarten en Lotte stonden aan de zijkant van het podium.

Maarten and Lotte stood at the side of the stage.

Maartens handen trilden een beetje.

Maarten’s hands trembled a bit.

Hij hield van robots en alles wat met technologie te maken had.

He loved robots and everything related to technology.

Maar vandaag was anders.

But today was different.

Vandaag moest hij zijn passie delen met een publiek.

Today, he had to share his passion with an audience.

Zijn leraar zat ergens in de zaal.

His teacher sat somewhere in the hall.

Maarten wilde indruk maken en zijn angst voor publieke optredens overwinnen.

Maarten wanted to impress and overcome his fear of public speaking.

Lotte, zijn beste vriendin, was al bezig hem gerust te stellen.

Lotte, his best friend, was already busy comforting him.

Ze had een natuurlijke gave voor spreken en was altijd kalm.

She had a natural talent for speaking and was always calm.

"Je kunt dit, Maarten," zei ze met een geruststellende glimlach.

“You can do this, Maarten,” she said with a reassuring smile.

"En ik ben hier om je te helpen."

“And I’m here to help you.”

Maarten probeerde diep adem te halen en knikte dankbaar.

Maarten tried to take a deep breath and nodded gratefully.

Het was bijna tijd voor hun presentatie toen het probleem optrad.

It was almost time for their presentation when the problem arose.

De projector, essentieel voor hun demonstratie, werkte niet.

The projector, essential for their demonstration, wasn’t working.

Maarten voelde paniek opkomen.

Maarten felt panic rising.

Het publiek werd onrustig.

The audience was becoming restless.

De tijd tikte door.

Time was ticking away.

"Wat nu?" vroeg Maarten bezorgd.

“What now?” Maarten asked worriedly.

Hij stond op het punt aan Lotte te vragen alles alleen te doen.

He was about to ask Lotte to do it all alone.

Maar iets in hem stopte hem.

But something stopped him.

Misschien was het Lottes geruststellende aanwezigheid, of misschien was het het verlangen om zijn angst onder ogen te zien.

Maybe it was Lotte’s reassuring presence, or perhaps it was the desire to face his fear.

"Ik doe het," zei Maarten uiteindelijk, terwijl hij zich herpakte.

“I’ll do it,” Maarten said finally, pulling himself together.

"We zullen improviseren."

“We’ll improvise.”

Hij haalde een klein robotmodel tevoorschijn dat hij voor noodgevallen had meegenomen.

He pulled out a small robot model he had brought for emergencies.

Lotte glimlachte breed.

Lotte beamed widely.

Samen stapten ze het podium op.

Together, they stepped onto the stage.

Lotte begon met haar gebruikelijke flair en stelde het project en Maarten voor.

Lotte began with her usual flair, introducing the project and Maarten.

Vervolgens nam Maarten een diep ademteug en begon hij te praten over zijn robot, zonder de hulp van de projector.

Then Maarten took a deep breath and started talking about his robot, without the help of the projector.

Zijn stem was eerst aarzelend, maar kreeg gaandeweg meer kracht en zelfvertrouwen.

His voice was hesitant at first but gradually gained strength and confidence.

Hij liet de robot kunstjes doen, tot groot vermaak van het publiek.

He made the robot perform tricks, much to the audience’s delight.

De demonstratie eindigde onder luid applaus.

The demonstration ended with loud applause.

Maarten kon het niet geloven.

Maarten couldn’t believe it.

Hij had het gedaan.

He had done it.

Zijn angst leek ver op de achtergrond te zijn verdwenen, vervangen door een plotselinge opwelling van trots en zelfvertrouwen.

His fear seemed to have faded far into the background, replaced by a sudden surge of pride and confidence.

Na afloop van de presentatie klopte hun leraar Maarten op de schouder.

After the presentation, their teacher patted Maarten on the shoulder.

"Goed gedaan, Maarten," zei hij.

“Well done, Maarten,” he said.

"Je bent een natuurlijke spreker, net als Lotte."

“You’re a natural speaker, just like Lotte.”

Maarten glimlachte.

Maarten smiled.

Hij voelde zich anders.

He felt different.

Sterker.

Stronger.

Hij begreep dat hij nu klaar was om nieuwe uitdagingen aan te gaan.

He realized he was now ready to take on new challenges.

En zo liep hij, samen met Lotte, de warme zomeravond in, vol vertrouwen in zichzelf en de toekomst.

And so, together with Lotte, he walked into the warm summer evening, full of confidence in himself and the future.