De lucht was fris en helder in de vroege herfst toen Bram, Lotte en Tess elkaar ontmoetten bij de ingang van de Keukenhof Gardens.

The air was fresh and clear in the early autumn when Bram, Lotte, and Tess met at the entrance of the Keukenhof Gardens.

Het was lang geleden dat ze elkaar hadden gezien, maar de vriendschap was net als de bladeren om hen heen – krachtig en levendig, ondanks de verandering van seizoenen.

It had been a long time since they last saw each other, but their friendship was like the leaves around them—strong and vibrant, despite the changing seasons.

Ze wandelde langs de paden, waar kleurrijke bloemen nog steeds hun laatste gloriedagen beleefden tussen de vallende bladeren.

They strolled along the paths, where colorful flowers were still enjoying their last glorious days among the falling leaves.

De geur van de tuin was betoverend, en de zon scheen warm door de takken van de oude bomen.

The scent of the garden was enchanting, and the sun shone warmly through the branches of the old trees.

Bram was stil, zijn gedachten onrustig.

Bram was silent, his thoughts restless.

Hij had een kans gevonden, een nieuwe onderneming die veel van hem vroeg.

He had found an opportunity, a new venture that demanded a lot from him.

Dit was zijn droom, maar hij wist dat zijn vrienden misschien niet zouden begrijpen waarom hij deze sprong waagde.

This was his dream, but he knew his friends might not understand why he was taking this leap.

Hij wilde hun steun, maar bovenal hun vertrouwen.

He wanted their support, but above all, their trust.

"Hoe gaat het met je, Bram?" vroeg Tess met haar gebruikelijke warmte. Ze stopte even om een paar bladeren uit zijn haar te plukken.

"How are you, Bram?" Tess asked with her usual warmth, pausing to pluck a few leaves out of his hair.

Haar lach was aanstekelijk, en zelfs Bram kon een glimlach niet onderdrukken.

Her laughter was infectious, and even Bram couldn't suppress a smile.

Lotte keek Bram aan, haar ogen onderzoekend.

Lotte looked at Bram, her eyes probing.

"Je lijkt een beetje gespannen. Wat is er aan de hand?"

"You seem a bit tense. What's going on?"

Bram haalde diep adem.

Bram took a deep breath.

"Nou, ik werk aan een nieuw project," zei hij aarzelend.

"Well, I'm working on a new project," he said hesitantly.

"Het is groot, en ik probeer het van de grond te krijgen."

"It's big, and I'm trying to get it off the ground."

Zijn stem had een onmiskenbare toon van ambitie, maar ook van onzekerheid.

His voice carried an unmistakable tone of ambition, but also of uncertainty.

"Wat voor project?" vroeg Lotte nieuwsgierig maar met enige reserve.

"What kind of project?" Lotte asked, curious but somewhat reserved.

"Een tech-startup," antwoordde Bram met glanzende ogen.

"A tech startup," Bram replied, his eyes gleaming.

"Het voelt alsof dit alles is waar ik ooit voor heb gewerkt, maar het is ook... eng."

"It feels like everything I've ever worked for, but it's also... scary."

Tess keek naar Lotte en toen weer naar Bram.

Tess looked at Lotte, then back at Bram.

"We maken ons gewoon zorgen," gaf ze toe.

"We're just worried," she admitted.

"Het klinkt allemaal heel ambitieus."

"It all sounds very ambitious."

Bram voelde een lichte frustratie opkomen.

Bram felt a slight frustration rising.

Hij stopte en draaide zich om, kijkend naar de bloemen die half in schaduw, half in zonlicht stonden.

He stopped and turned around, looking at the flowers that were half in shadow, half in sunlight.

"Ik begrijp jullie zorgen.

"I understand your concerns.

Maar dit betekent zoveel voor me..." Zijn stem brak even, en hij keek snel weg.

But this means so much to me..." His voice broke for a moment, and he quickly looked away.

"Ik moet slagen.

"I have to succeed.

Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn familie."

Not just for myself, but also for my family."

Er viel een stilte, gevuld met het zachte ritselen van de bladeren in de wind.

A silence fell, filled with the soft rustling of leaves in the wind.

Lotte en Tess keken hem aan, nu zonder oordeel, maar met begrip.

Lotte and Tess looked at him, now without judgment, but with understanding.

Ze realiseerden zich dat hun vriend niet alleen ambitieus was, maar ook kwetsbaar.

They realized their friend was not only ambitious but also vulnerable.

Lotte legde een hand op zijn schouder.

Lotte placed a hand on his shoulder.

"We zijn er voor je, Bram.

"We're here for you, Bram.

Wat je ook nodig hebt."

Whatever you need."

"Ja," voegde Tess eraan toe, "misschien kunnen we helpen.

"Yes," Tess added, "maybe we can help.

Je presentatie voor de investeerders... we kunnen je daarmee helpen."

Your presentation for the investors... we can assist you with that."

Bram voelde een warme golf van dankbaarheid.

Bram felt a warm wave of gratitude.

Hij glimlachte, nu oprecht en ontspannen.

He smiled, now genuine and relaxed.

"Dat zou geweldig zijn.

"That would be amazing.

Echt, jullie hebben geen idee hoeveel dat betekent."

Really, you have no idea how much that means."

Ze vervolgden hun wandeling, pratend over plannen en ideeën.

They continued their walk, talking about plans and ideas.

De tuin omhulde hen met zijn schoonheid, en in dat moment voelde Bram de kracht van echte vriendschap.

The garden enveloped them with its beauty, and in that moment, Bram felt the power of true friendship.

Hij wist nu dat kwetsbaarheid een brug kon slaan naar begrip en steun.

He now understood that vulnerability could build a bridge to understanding and support.

Zodra ze de tuinen verlieten, stonden ze stil bij de uitgang.

As they left the gardens, they paused at the exit.

"Volgende keer breng jij de koffie," grapte Tess met een knipoog, terwijl ze afscheid namen.

"Next time, you're bringing the coffee," Tess joked with a wink as they said their goodbyes.

Bram knikte lachend.

Bram nodded, laughing.

Hij had hun steun gewonnen en, belangrijker nog, hun vertrouwen.

He had earned their support, and more importantly, their trust.

Met hernieuwde hoop keek hij vooruit naar de uitdagingen die zouden komen, wetende dat hij niet alleen was.

With renewed hope, he looked ahead to the challenges to come, knowing he wasn't alone.