De hemel was bedekt met donkere wolken en een lichte regen viel op het bladerdek van de Hoge Veluwe.

The sky was covered with dark clouds and a light rain fell on the canopy of Hoge Veluwe.

Sanne, Bram en Jeroen liepen stil langs het kronkelende pad tussen de hoge bomen.

Sanne, Bram, and Jeroen walked silently along the winding path between the tall trees.

Het was hun weekendje weg, maar dit was geen gewone vakantie.

It was their weekend getaway, but this was no ordinary vacation.

Ze hadden een bijzondere missie.

They had a special mission.

Met elke stap hoorde je de bladeren ritselen onder hun laarzen.

With each step, you could hear the leaves rustling beneath their boots.

De bomen om hen heen kleurden van rood naar goud.

The trees around them were turning from red to gold.

Hun oma hield van de herfst en de natuur.

Their grandmother loved autumn and nature.

Het was haar laatste wens dat haar as verstrooid zou worden op haar favoriete plek in het park.

Her last wish was for her ashes to be scattered at her favorite spot in the park.

Alleen wisten de drie niet zeker waar dat was.

Only, the three weren't sure where that was.

“Het moet bij de vijver zijn,” zei Bram plotseling.

“It must be by the pond,” Bram said suddenly.

Zijn stem was zelfverzekerd, maar zijn ogen keken onrustig rond.

His voice was confident, but his eyes looked around restlessly.

“Nee, oma hield meer van het uitzicht op de heuvel,” merkte Jeroen stil op.

“No, Grandma preferred the view from the hill,” Jeroen quietly noted.

Zijn handen zaten verstopt in zijn zakken, en hij keek op naar de grijze lucht alsof hij daar een antwoord zocht.

His hands were hidden in his pockets, and he looked up at the gray sky as if searching for an answer there.

Sanne zuchtte.

Sanne sighed.

Ze had de taak om hen bij elkaar te houden en oma’s wens te vervullen.

It was her task to keep them together and fulfill Grandma’s wish.

Ze greep in haar tas en haalde een oud medaillon tevoorschijn.

She reached into her bag and pulled out an old locket.

Het was glad en glanzend, en binnenin was een kleine schets van het park.

It was smooth and shiny, and inside was a small sketch of the park.

Oma had het zelf getekend.

Grandma had drawn it herself.

“Dit moet ons helpen,” zei Sanne terwijl ze het medaillon opende.

“This should help us,” Sanne said as she opened the locket.

De tekening was eenvoudig, maar de herinneringen eraan waren rijk.

The drawing was simple, but the memories it held were rich.

Terwijl ze het medaillon onderzochten, begon de regen harder te vallen.

As they examined the locket, the rain began to fall harder.

Ondergedoken onder een grote boom probeerden ze wijs te worden uit de lijntekeningen.

Huddled beneath a large tree, they tried to make sense of the line drawings.

“Kijk,” wijst Sanne, “hier is die kromme eik en erachter moet het veld zijn.” Bram keek op.

“Look,” Sanne pointed, “here’s that crooked oak, and behind it should be the field.” Bram looked up.

Hij herinnerde zich de spelletjes die ze hier speelden toen ze klein waren.

He remembered the games they played here when they were little.

Jeroen knikte langzaam.

Jeroen nodded slowly.

Deze plek had betekenis voor hen allemaal.

This place held meaning for all of them.

De zoektocht werd een race tegen de klok.

The search became a race against time.

De zon zakte snel en de regen leek geen tekenen te tonen van verzwakken.

The sun was setting quickly, and the rain showed no signs of letting up.

Toch, door samen te werken, lukte het hen om de route uit te stippelen.

Yet, by working together, they managed to map out the route.

Net voordat de schemering echt inviel, bereikten ze eindelijk de juiste plek.

Just before dusk truly set in, they finally reached the right spot.

Het was een open veld, omringd door hoge bomen.

It was an open field, surrounded by tall trees.

De regen stopte opeens en de lucht klaarde op.

The rain suddenly stopped and the sky cleared up.

Een enkele zonnestraal brak door de wolken en verlichtte de plek waar ze stonden.

A single ray of sunlight broke through the clouds and illuminated the place where they stood.

Het voelde aan als een teken.

It felt like a sign.

Met tranen in hun ogen en een gevoel van vrede verstrooiden ze de as van hun oma, net zoals ze had gewild.

With tears in their eyes and a sense of peace, they scattered their grandmother's ashes, just as she had wanted.

Sanne omarmde haar broers, dankbaar voor hun gezamenlijke inspanning.

Sanne embraced her brothers, grateful for their joint effort.

Vroeger twijfelde ze of ze elkaar zouden begrijpen, maar nu wist ze dat hun band sterker was dan ooit.

She had once doubted whether they would understand each other, but now she knew their bond was stronger than ever.

En daar, te midden van de herfstbladeren, vonden ze de vrede.

And there, amidst the autumn leaves, they found peace.

Ze stonden stil, hand in hand, terwijl de zon langzaam aan de horizon zonk.

They stood still, hand in hand, as the sun slowly sank on the horizon.