In een rustig woonwijk, waar de bomen hun bladeren lieten vallen, kwam een koude wind die de komst van de herfst aankondigde.

In a quiet residential neighborhood, where the trees were shedding their leaves, a cold wind announced the arrival of autumn.

Sofie slenterde over het trottoir met haar vrienden Bram en Jeroen.

Sofie strolled along the sidewalk with her friends Bram and Jeroen.

Ze ging vaak naar het oude, verlaten huis in hun buurt.

She often visited the old, abandoned house in their area.

Het huis stond er al jaren en niemand waagde zich erin.

The house had stood for years, and no one dared to enter it.

Maar vandaag hoorde ze een vreemd geluid komen uit het gebouw.

But today, she heard a strange sound coming from the building.

"Sofie, ben je gek?"

"Sofie, are you crazy?"

zei Bram.

said Bram.

"Dat huis is gevaarlijk.

"That house is dangerous.

We mogen daar niet naar binnen."

We're not supposed to go inside."

"Ach, kom op, Bram.

"Oh, come on, Bram.

Het is vast niets," antwoordde Sofie.

It's probably nothing," replied Sofie.

Haar nieuwsgierigheid was te groot om het te negeren.

Her curiosity was too strong to ignore.

"Jeroen, kom je mee?"

"Jeroen, are you coming?"

Jeroen, de nieuwkomer, aarzelde even.

Jeroen, the newcomer, hesitated for a moment.

Hij keek naar Bram, wetende dat het misschien geen goed idee was.

He looked at Bram, knowing it might not be a good idea.

Maar een deel van hem wilde weten wat erin dat huis verborgen zat.

But part of him wanted to find out what was hidden in that house.

Uiteindelijk knikte hij.

Eventually, he nodded.

"Oké, maar snel dan."

"Okay, but let's be quick."

Ze trotseerden de kraak dreigende planken en stapten naar binnen.

They braved the creaky, threatening planks and stepped inside.

Het interieur was donker en stoffig.

The interior was dark and dusty.

Schemerig licht gleed door de gebroken ramen.

Dim light slipped through the broken windows.

Ze volgden het geluid, dat als een zachte brom door de muren leek te vloeien.

They followed the sound, which seemed to flow through the walls like a soft hum.

Hun voeten kraakten op de houten vloer.

Their feet creaked on the wooden floor.

"Daar!

"There!

Die kant op," fluisterde Sofie en leidde hen naar een gang.

That way," Sofie whispered, leading them down a hallway.

Bram volgde met een onrustige blik, terwijl Jeroen stil leek na te denken.

Bram followed with a restless look, while Jeroen seemed to ponder quietly.

Plotseling stopten ze bij een deur.

Suddenly, they stopped at a door.

Het geluid was nu duidelijker.

The sound was clearer now.

Sofie draaide de deurknop voorzichtig om.

Sofie gently turned the doorknob.

De deur zweefde open en onthulde een verborgen kamer.

The door swung open, revealing a hidden room.

De kamer was gevuld met oude apparaten en papieren.

The room was filled with old devices and papers.

In het midden stond een vreemd apparaat.

In the center stood a strange apparatus.

Het maakte het geluid.

It was making the sound.

"Wat is dit?"

"What is this?"

vroeg Bram verbaasd.

Bram asked, astonished.

Jeroen haalde diep adem.

Jeroen took a deep breath.

"Ik wist dat mijn oom hier had gewerkt.

"I knew my uncle had worked here.

Hij verstopte hier iets, maar ik wist nooit wat."

He hid something, but I never knew what."

Plots klonk er een luide krak.

Suddenly, there was a loud crack.

De muren kraakten gevaarlijk.

The walls creaked dangerously.

"We moeten hier weg!"

"We have to get out of here!"

schreeuwde Bram.

shouted Bram.

Met kloppende harten renden ze naar buiten.

With pounding hearts, they ran outside.

Net op tijd ontkwamen ze de instorting van een deel van het plafond.

They escaped just in time from the collapse of part of the ceiling.

Buiten stond Jeroen stil en keek ze nerveus aan.

Outside, Jeroen stopped and looked at them nervously.

"Ik had jullie eerder moeten vertellen," zei Jeroen.

"I should have told you earlier," said Jeroen.

"Mijn oom was een wetenschapper.

"My uncle was a scientist.

Dat apparaat... het was zijn geheim."

That apparatus... it was his secret."

Sofie keek hem met een nieuwe blik aan.

Sofie looked at him with newfound understanding.

"Het is goed.

"It's okay.

Jeroen, we begrijpen het nu.

Jeroen, we understand now.

Kunnen we je helpen?"

Can we help you?"

Bram haalde opgelucht adem.

Bram sighed with relief.

"Misschien was het eng, maar het was het waard."

"Maybe it was scary, but it was worth it."

De drie vrienden liepen terug, langs de gevallen bladeren die zachtjes onder hun voeten knerpten.

The three friends walked back, over the fallen leaves that crunched gently under their feet.

Sofie dacht na over haar impulsieve acties.

Sofie reflected on her impulsive actions.

Bram voelde zich dapperder, en Jeroen wist nu dat hij zijn geheimen kon delen.

Bram felt braver, and Jeroen now knew he could share his secrets.

Samen begroetten ze de herfst, en de vriendschap die door hun avontuur sterker was geworden.

Together, they welcomed autumn, and their friendship that had grown stronger through their adventure.