De lucht was grijs boven de Keukenhof, en de herfstbladeren kraakten zachtjes onder hun voeten.

The sky was gray above the Keukenhof, and the autumn leaves crunched softly under their feet.

Sanne en Bram liepen samen door de uitgestrekte paden van de tuin.

Sanne and Bram walked together through the sprawling paths of the garden.

De bloemen stonden niet meer in volle bloei, maar hun moeder hield van deze plek in elk seizoen.

The flowers were no longer in full bloom, but their mother had loved this place in every season.

Sanne hield het zilveren doosje stevig vast.

Sanne held the silver box tightly.

Hun moeder had altijd van deze plek gehouden en zei vaak dat ze hier vrede vond.

Their mother had always loved this place and often said she found peace here.

Sanne wilde die wens nu vervullen.

Sanne wanted to fulfill that wish now.

Bram liep naast haar, zijn handen diep in zijn zakken.

Bram walked beside her, his hands deep in his pockets.

De kou prikte in zijn gezicht, net zoals de twijfels prikten aan zijn gedachten.

The cold pricked at his face, just as doubts pricked at his thoughts.

"Denk je echt dat ze dit wilde?"

"Do you really think she wanted this?"

vroeg hij, terwijl hij naar de lege bloembedden keek.

he asked, as he looked at the empty flower beds.

Sanne keek hem aan.

Sanne looked at him.

Haar ogen waren zacht, maar vastberaden.

Her eyes were soft, but determined.

"Ja, dat geloof ik echt.

"Yes, I really do.

En ik denk dat het ons ook kan helpen, Bram."

And I think it can help us too, Bram."

Ze liepen verder, langs de kalme vijvers en de hoge bomen die hun bladeren hadden verloren.

They continued walking, past the calm ponds and the tall trees that had lost their leaves.

Overal om hen heen was het rustig.

Everywhere around them was quiet.

Toch voelde de stilte zwaar aan.

Yet the silence felt heavy.

Bram zuchtte.

Bram sighed.

Hij voelde zich ongemakkelijk bij de gedachte om afscheid te nemen van hun moeder op deze manier.

He felt uneasy at the thought of saying goodbye to their mother in this way.

"Maar waarom hier?

"But why here?

Waarom niet bij huis?"

Why not at home?"

Sanne stopte en draaide zich naar Bram toe.

Sanne stopped and turned to Bram.

"Omdat ze hier gelukkig was.

"Because she was happy here.

Omdat we hier een herinnering met haar kunnen delen."

Because we can share a memory with her here."

Bram keek naar het doosje in haar handen.

Bram looked at the box in her hands.

Ergens wist hij dat Sanne gelijk had, maar het afscheid voelde te groot.

Somewhere, he knew that Sanne was right, but the farewell felt too big.

Te definitief.

Too final.

Ze vonden een klein, beschut hoekje van de tuin.

They found a small, secluded corner of the garden.

Veel mensen kwamen hier niet, het was vredig en stil.

Not many people came here; it was peaceful and quiet.

Hier waren de bomen hoog en de bladeren maakten een zacht tapijt op de grond.

Here the trees were tall, and the leaves made a soft carpet on the ground.

Sanne knielde neer en opende het doosje.

Sanne knelt down and opened the box.

"Mam hield van transformatie," zei ze, terwijl haar ogen even naar de hemel gingen.

"Mom loved transformation," she said, her eyes briefly going to the sky.

"Ze zei dat het leven en de seizoenen altijd veranderen."

"She said that life and the seasons are always changing."

Bram buigde zich naar voren, nog niet overtuigd.

Bram leaned forward, still not convinced.

"En wat betekent dat nou eigenlijk?"

"And what does that really mean?"

"Dat we moeten leren loslaten," zei Sanne zachtjes.

"That we must learn to let go," Sanne said softly.

"Net zoals de natuur doet."

"Just like nature does."

Bram voelde een brok in zijn keel.

Bram felt a lump in his throat.

Hij slikte en keek naar de plek om zich heen.

He swallowed and looked at the spot around him.

Hier, met de verandering van de seizoenen om hen heen, voelde het alsof het goed was.

Here, with the change of the seasons around them, it felt right.

Hij knikte langzaam.

He nodded slowly.

"Voor mama," zei hij uiteindelijk.

"For mom," he finally said.

Samen openden ze het doosje en lieten de as van hun moeder zachtjes op de grond dwarrelen.

Together they opened the box and gently let their mother's ashes fall to the ground.

De wind nam het mee, en even leek het alsof ze hun moeder zagen dansen tussen de takken.

The wind took them, and for a moment it seemed as if they saw their mother dancing among the branches.

De spanning van Bram verdween langzaamaan.

Bram's tension slowly disappeared.

Zijn hart voelde iets lichter, de lucht om hem heen iets warmer.

His heart felt a little lighter, the air around him a little warmer.

Sanne stond stil naast Bram.

Sanne stood still next to Bram.

Ze legde een arm om zijn schouder en glimlachte door haar tranen heen.

She put an arm around his shoulder and smiled through her tears.

"Ze zou trots op ons zijn," fluisterde ze.

"She would be proud of us," she whispered.

Bram keek naar Sanne en gaf haar een zwakke glimlach terug.

Bram looked at Sanne and gave her a weak smile back.

"Ja, dat denk ik ook."

"Yes, I think so too."

Ze bleven daar nog even staan, samen.

They stood there for a little while longer, together.

In de stilte vonden ze iets van vrede.

In the silence, they found some peace.

Omdat loslaten soms niet betekent dat je vergeet, maar dat je de herinneringen met je meedraagt, waar je ook gaat.

Because letting go sometimes doesn't mean you forget, but that you carry the memories with you, wherever you go.

En terwijl de eerste motregen viel, begonnen broer en zus hun weg langzaam terug door de paden van de Keukenhof.

And as the first drizzle began to fall, brother and sister slowly made their way back through the paths of the Keukenhof.