De herfstbladeren ritselden onder hun voeten terwijl de studenten door de Keukenhof Gardens liepen.

The autumn leaves rustled under their feet as the students walked through the Keukenhof Gardens.

Het was een schoolreisje vol kleuren en frisse lucht, precies zoals juf Emilia had gehoopt.

It was a school trip full of colors and fresh air, just as Ms. Emilia had hoped.

De lucht rook naar gevallen bladeren en er hing een zweem van regen in de verte.

The air smelled of fallen leaves, with a hint of rain in the distance.

Het was een perfecte dag voor avontuur en leren.

It was a perfect day for adventure and learning.

Sven en Lotte liepen samen achteraan de groep.

Sven and Lotte walked together at the back of the group.

Lotte keek met grote ogen naar de bloemen en bomen om zich heen.

Lotte looked with wide eyes at the flowers and trees around her.

"Kijk, Sven!

"Look, Sven!

Prachtig, toch?"

Beautiful, right?"

zei ze enthousiast.

she said enthusiastically.

"De kleuren zijn als een schilderij!"

"The colors are like a painting!"

Sven knikte en glimlachte.

Sven nodded and smiled.

Hij vond het ook mooi, maar hij dacht aan iets anders.

He thought it was beautiful too, but he was thinking about something else.

Het was zijn kans om juf Emilia te laten zien dat hij veel wist over planten.

It was his chance to show Ms. Emilia that he knew a lot about plants.

Maar zijn gedachten waren ook vol twijfel.

But his thoughts were also full of doubt.

Zou hij durven iets te zeggen?

Would he dare to say anything?

De andere kinderen renden door de tuin en lachten luid.

The other children ran through the garden and laughed loudly.

Juf Emilia hield hen in de gaten, maar ze hoopte dat ze ook de schoonheid van de natuur zouden zien.

Ms. Emilia kept an eye on them, but she hoped they would also see the beauty of nature.

"Kijk eens goed, kinderen!"

"Take a good look, children!"

riep ze.

she called out.

"De herfst heeft ook zijn bloemen!"

"Autumn has its flowers too!"

Sven voelde zijn hart sneller kloppen.

Sven felt his heart beat faster.

Hij wilde iets zeggen over de planten, maar zijn mond leek stil te blijven.

He wanted to say something about the plants, but his mouth seemed to stay silent.

Lotte keek hem aan en gaf hem een duwtje, alsof ze wist wat hij dacht.

Lotte looked at him and gave him a nudge, as if she knew what he was thinking.

"Je kunt het, Sven!"

"You can do it, Sven!"

Plotseling bleef Sven staan.

Suddenly, Sven stopped.

Daar, tussen de gevallen bladeren, zag hij iets bijzonders.

There, among the fallen leaves, he saw something special.

Een paarse bloem stak tussen het bruine tapijt omhoog.

A purple flower stood out among the brown carpet.

Het was een herfsttijloos, een zeldzame bloei in dit seizoen.

It was a colchicum, a rare bloom in this season.

Zijn ogen glansden van opwinding.

His eyes shone with excitement.

"Juf Emilia, kijk!"

"Ms. Emilia, look!"

riep Sven onverwachts.

shouted Sven unexpectedly.

Hij hoorde zijn eigen stem luid en duidelijk.

He heard his own voice loud and clear.

"Een herfsttijloos!

"A colchicum!

Ze bloeien niet vaak in de herfst!"

They don’t often bloom in the fall!"

Juf Emilia draaide zich om en liep naar Sven toe.

Ms. Emilia turned around and walked over to Sven.

Haar ogen begonnen te stralen toen ze de bloem zag.

Her eyes began to shine when she saw the flower.

"Ja, Sven!

"Yes, Sven!

Wat een schitterende vondst!"

What a wonderful find!"

zei ze.

she said.

Haar glimlach was breed, en Sven voelde trots opbloeien in zijn borst.

Her smile was wide, and Sven felt pride bloom in his chest.

De andere kinderen kwamen nieuwsgierig dichterbij.

The other children came closer out of curiosity.

Ze vroegen Sven over de bloem en luisterden aandachtig naar zijn uitleg.

They asked Sven about the flower and listened attentively to his explanation.

Voor het eerst voelde Sven zich zelfverzekerd en gewaardeerd.

For the first time, Sven felt confident and appreciated.

Toen de dag ten einde kwam en de zon langzaam zakte, verlieten de kinderen de Keukenhof.

As the day came to an end and the sun slowly set, the children left the Keukenhof.

Hun hoofden vol nieuwe herinneringen en kennis.

Their heads full of new memories and knowledge.

Sven liep naast Lotte en voelde zich anders.

Sven walked next to Lotte and felt different.

Hij wist nu dat hij zijn kennis durfde te delen.

He now knew that he dared to share his knowledge.

Hij had zichzelf overwonnen.

He had overcome himself.

Die avond, terwijl de Sint Maarten lampionnen door de straten schenen, voelde Sven zich als die lichtjes — klein, maar vol warmte en helderheid.

That evening, while the Sint Maarten lanterns shone through the streets, Sven felt like those lights — small, but full of warmth and brightness.

Hij glimlachte en wist dat er altijd een plek zou zijn voor zijn nieuwsgierigheid en liefde voor planten in de wereld.

He smiled and knew there would always be a place for his curiosity and love for plants in the world.

De verandering was ingezet.

The change was set in motion.

Sven had zijn plek gevonden en dat gaf hem nieuwe moed voor de toekomst.

Sven had found his place, and that gave him new courage for the future.

Eindelijk zag hij dat hij niet hoefde te blenden om gezien te worden.

Finally, he saw that he didn’t need to blend in to be seen.

In de stilte van de herfstavond had hij zijn stem gevonden.

In the silence of the autumn evening, he had found his voice.

En die klonk helder en mooi.

And it sounded clear and beautiful.