In de vroege schemering van een herfstmiddag, bracht Leidse Hout de lucht in beweging met een kruidige geur van gevallen bladeren en natte aarde.

In the early dusk of an autumn afternoon, Leidse Hout set the air in motion with a spicy scent of fallen leaves and wet earth.

De zon zat laag aan de hemel en liet haar gouden stralen door de kale bomen dansen.

The sun was low in the sky, letting her golden rays dance through the bare trees.

Het park was stil, alleen het geritsel van bladeren onder botjes brak de zachte stilte.

The park was quiet, only the rustle of leaves under boots broke the soft silence.

Sven en Elin liepen samen door het park.

Sven and Elin walked together through the park.

Sven, altijd met zijn ogen op scherp, zag een oude houten bank aan de rand van het pad.

Sven, always keeping a sharp eye, saw an old wooden bench at the edge of the path.

“Elin, kijk daar!

“Elin, look there!

Laten we stoppen,” riep hij uit met opwinding.

Let's stop,” he exclaimed with excitement.

Elin, altijd iets voorzichtiger, keek om zich heen voordat ze instemde en samen liepen ze naar de bank.

Elin, always slightly more cautious, looked around before agreeing, and together they walked to the bench.

Op de bank was een boodschap gekerfd, de letters oud en versleten.

On the bench was a message carved, the letters old and worn.

"Wat zegt het?"

"What does it say?"

vroeg Elin, terwijl ze dichterbij leunde, haar adem in condenswolken geblazen door de koude lucht.

asked Elin, as she leaned closer, her breath blown into clouds by the cold air.

Sven haalde zijn mobiel tevoorschijn om het lichtje te gebruiken.

Sven pulled out his phone to use the flashlight.

"Iets over een schat uit de oorlog," mompelde hij.

"Something about a war treasure," he muttered.

Zijn ogen glinsterden van nieuwsgierigheid.

His eyes sparkled with curiosity.

“We moeten het vinden!” Elin beet op haar lip.

“We must find it!” Elin bit her lip.

Ze dacht aan haar opa, een lokale historicus.

She thought of her grandpa, a local historian.

“We moeten hem vertellen,” stelde ze voor.

“We must tell him,” she suggested.

Maar Sven schudde zijn hoofd.

But Sven shook his head.

“Laat ons eerst kijken.

“Let's look first.

We kunnen misschien zelf iets ontdekken.” Dit leidde tot een zachte discussie, elk met hun eigen dromen over wat de schat kon betekenen.

We might discover something ourselves.” This led to a soft discussion, each with their own dreams about what the treasure could mean.

De herfst bracht verandering mee in Leidse Hout.

Autumn brought change to Leidse Hout.

Verbouwingen maakten sommige delen van het park ontoegankelijk.

Renovations made some parts of the park inaccessible.

Borden waarschuwden mensen om weg te blijven.

Signs warned people to stay away.

Maar deze regels ontmoedigden Sven niet.

But these rules did not deter Sven.

“Kom vanavond terug, wanneer het stil is,” stelde hij voor.

“Come back tonight, when it's quiet,” he suggested.

Elin aarzelde, maar de potentie van de boodschap trok ook haar aan.

Elin hesitated, but the potential of the message also drew her in.

Die nacht, gewapend met een zaklamp en oude kaarten van haar opa, glipten Sven en Elin terug het park in.

That night, armed with a flashlight and old maps from her grandpa, Sven and Elin slipped back into the park.

De koude lucht prikkelde hun vingers en neuzen, en hun adem kwam in wolken uit.

The cold air tingled their fingers and noses, and their breath came out in clouds.

De maan weerspiegelde op de met blad bedekte paden, spookachtig en geheimzinnig.

The moon reflected on the leaf-covered paths, eerie and mysterious.

Terwijl ze dieper het park in liepen, lazen ze het bericht opnieuw.

As they walked deeper into the park, they read the message again.

De kaart leidde hen naar een afgelegen plek, verborgen achter hekken en borden.

The map led them to a secluded spot, hidden behind fences and signs.

Ze vonden uiteindelijk een oude stenen marker, net toen voetstappen nabij waren.

They ultimately found an old stone marker, just as footsteps were near.

“Verstop je!” fluisterde Sven terwijl ze zich verbergden achter een boom.

“Hide!” whispered Sven as they took cover behind a tree.

Toen zagen ze de gestalte naderen.

Then they saw the figure approaching.

Elin’s hart sprong een slag over.

Elin’s heart skipped a beat.

Het was haar grootvader!

It was her grandfather!

Hij had ook een oud verhaal gevolgd.

He had also been following an old story.

Hij keek naar de steen, even verrast om hen te zien.

He looked at the stone, momentarily surprised to see them.

Samen besloten ze het geheim niet voor zichzelf te houden.

Together, they decided not to keep the secret to themselves.

Het was te waardevol voor één persoon.

It was too valuable for one person.

De volgende dag meldden ze hun ontdekking aan de lokale historische vereniging.

The next day, they reported their discovery to the local historical society.

Sven vond plezier in de gedeelde vreugde, terwijl Elin trots was op hun familiaal erfgoed.

Sven found joy in the shared excitement, while Elin felt proud of their familial heritage.

De verbouwing werd tijdelijk stilgelegd, nu met een nieuwe missie: de historische waarde van Leidse Hout verrijken.

The renovation was temporarily halted, now with a new mission: to enrich the historical value of Leidse Hout.

Sven leerde over geduld en de kracht van gemeenschap.

Sven learned about patience and the power of community.

Elin vond een dieper begrip van haar familie en de geschiedenis die hen verbond.

Elin found a deeper understanding of her family and the history that connected them.

In de schaduw van de herfstbladeren verlieten ze het park, handen in elkaar verstrengeld en zowel met hun harten als geesten warmer dan toen ze kwamen.

In the shadow of the autumn leaves, they left the park, hands entwined, and both their hearts and minds warmer than when they came.