De herfst in de Keukenhof was prachtig.

The autumn in the Keukenhof was beautiful.

Oranje, rood en goud glinsterden tussen de struiken en bomen.

Orange, red, and gold shimmered among the shrubs and trees.

De bladeren lagen als een kleurrijk tapijt op de grond.

The leaves lay like a colorful carpet on the ground.

Het was hier dat Sven zijn perfecte foto wilde maken.

It was here that Sven wanted to take his perfect photo.

Hij was een gepassioneerde natuurfotograaf en droomde ervan om de schoonheid van de herfst vast te leggen voor een fotowedstrijd.

He was a passionate nature photographer and dreamed of capturing the beauty of autumn for a photo competition.

Femke, een kunststudente uit Amsterdam, wandelde naast hem.

Femke, an art student from Amsterdam, walked beside him.

Ze voelde zich de laatste tijd een beetje afstandelijk van Sven.

She had been feeling a bit distant from Sven lately.

Ze hoopte dat deze dag hen dichterbij zou brengen.

She hoped that this day would bring them closer.

Maar er was iets vreemds aan de hand met Sven.

But there was something strange going on with Sven.

Hij wankelde soms, alsof hij zijn evenwicht verloor.

He staggered sometimes, as if he was losing his balance.

"Alles goed met je?

"Everything okay with you?"

" vroeg Femke bezorgd toen Sven even pauzeerde en tegen een boom leunde.

Femke asked worriedly when Sven paused briefly and leaned against a tree.

"Ja, ja, het gaat wel," antwoordde Sven snel, terwijl hij zijn camera instelde.

"Yes, yes, I'm fine," Sven answered quickly, while setting up his camera.

Femke wist het niet.

Femke wasn't sure.

Ze wilde niet zeuren, maar zijn gezondheid baarde haar zorgen.

She didn't want to nag, but his health concerned her.

Bovendien, hun relatie was niet meer zoals vroeger.

Moreover, their relationship wasn't like it used to be.

Ze wilde hem terug als haar beste vriend.

She wanted him back as her best friend.

Ze liepen verder door de glooiende paden van de tuinen.

They continued walking through the rolling paths of the gardens.

De geur van natte bladeren en frisse lucht vulde hen.

The smell of wet leaves and fresh air surrounded them.

Maar na een tijdje begon Sven weer te wankelen.

But after a while, Sven began to stagger again.

Hij moest zich vasthouden aan een houten hek.

He had to hold onto a wooden fence.

Femke keek hem strak aan.

Femke looked at him intently.

"Sven," zei ze serieus, "je moet naar een dokter gaan.

"Sven," she said seriously, "you need to see a doctor.

Dit kan niet zo doorgaan.

This can't go on."

"Sven zuchtte.

Sven sighed.

"Ik wil deze foto.

"I want this photo.

Deze kans komt maar een keer.

This chance only comes once."

""En wat als je flauwvalt?

"And what if you faint?

Wat dan?

What then?"

" Femke stond op het punt om het uit te spreken.

Femke was about to blurt it out.

Ze wilde de waarheid zeggen: ze was bang hem kwijt te raken, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.

She wanted to speak the truth: she was afraid of losing him, not just physically, but also emotionally.

De afgelopen maanden had ze zich steeds verder van hem verwijderd gevoeld, en nu, in deze situatie, kon ze niet langer zwijgen.

In recent months, she had felt further and further away from him, and now, in this situation, she could no longer remain silent.

Op dat moment, terwijl Sven een stap zette naar een beter perspectief voor zijn foto, zakte hij plotseling in elkaar.

At that moment, as Sven took a step towards a better perspective for his photo, he suddenly collapsed.

Femke schreeuwde en rende naar hem toe.

Femke screamed and ran to him.

Zijn camera viel in het gras.

His camera fell into the grass.

"Sven!

"Sven!"

" riep ze, haar stem vol angst.

she called, her voice full of fear.

Sven opende zijn ogen langzaam.

Sven opened his eyes slowly.

Hij voelde zich misselijk en besefte dat Femke gelijk had.

He felt nauseous and realized that Femke was right.

Hij moest beter voor zichzelf zorgen.

He needed to take better care of himself.

Hij keek naar haar, zag de bezorgdheid in haar ogen en wist dat hij moest veranderen.

He looked at her, saw the worry in her eyes, and knew he had to change.

"Oké, oké.

"Okay, okay...

ik zal naar een dokter gaan," mompelde hij met moeite.

I'll see a doctor," he mumbled with difficulty.

Femke hielp hem overeind.

Femke helped him up.

"Ik blijf bij je," zei ze zacht.

"I'll stay with you," she said softly.

Ze besloten weg te gaan uit de Keukenhof en meteen naar een ziekenhuis te gaan.

They decided to leave the Keukenhof and head straight to a hospital.

Onderweg, toen Sven zich iets beter voelde, begonnen ze te praten.

On the way, when Sven felt a bit better, they began to talk.

Ze vertelde hem hoe ze zich voelde, de afstand die ze had gevoeld.

She told him how she felt, the distance she had felt.

Sven luisterde.

Sven listened.

Hij had nooit geweten dat hij haar zo voelde afglijden.

He had never known that she had felt him slipping away.

Samen besloten ze om tijd te investeren in hun vriendschap.

Together, they decided to invest time in their friendship.

Sven leerde dat hij zijn gezondheid en de mensen om hem heen niet zou verwaarlozen.

Sven learned that he should not neglect his health and the people around him.

En Femke, voelde zich sterker, blij dat ze haar gevoelens had kunnen delen.

And Femke, she felt stronger, glad that she had been able to share her feelings.

De Keukenhof glinsterde nog steeds in de prachtige herfstkleuren toen ze vertrokken.

The Keukenhof still shimmered in the beautiful autumn colors as they left.

En hoewel ze die perfecte foto niet hadden gemaakt, hadden ze wel iets kostbaars teruggewonnen: hun vriendschap.

And although they had not taken that perfect photo, they had regained something precious: their friendship.