Het was een mistige herfstdag.

It was a misty autumn day.

De bladeren buiten waren in prachtige kleuren getooid: rood, geel en bruin.

The leaves outside were adorned in beautiful colors: red, yellow, and brown.

Binnen in het ziekenhuis hing een andere sfeer.

Inside the ziekenhuis, a different atmosphere prevailed.

De piepjes van de monitoren en de geur van ontsmettingsmiddel vulden de ruimte.

The beeping of monitors and the smell of disinfectant filled the space.

Joris zat gespannen op de stoel in de wachtkamer.

Joris sat tensely on the chair in the waiting room.

Het was Sint-Maarten, een dag vol lichtjes en liedjes, maar Joris had geen oog voor feest.

It was Sint-Maarten, a day full of lights and songs, but Joris had no eye for celebration.

Zijn gedachten waren bij Mieke, zijn vrouw, die in de verloskamer lag.

His thoughts were with Mieke, his wife, who was in the delivery room.

Ze zouden hun eerste kind krijgen, een dochter.

They were expecting their first child, a daughter.

Joris wist dat dit moment belangrijk was.

Joris knew this moment was important.

Hij wilde niets liever dan een goede vader zijn, anders dan zijn eigen vader was geweest.

He wanted nothing more than to be a good father, unlike his own father had been.

Plotseling zag Joris de dokter snel naar binnen gaan.

Suddenly, Joris saw the doctor quickly enter.

Hij voelde hoe zijn hart sneller begon te kloppen.

He felt his heart start to beat faster.

Er was een complicatie, iets wat niemand had voorzien.

There was a complication, something no one had foreseen.

Angst greep hem aan, aan de ene kant van zijn hoofd fluisterde zijn onzekerheid, maar in zijn hart voelde hij de noodzaak om bij Mieke te zijn.

Fear gripped him; on one side of his mind, his insecurity whispered, but in his heart, he felt the need to be with Mieke.

Hij stond op, vastberaden.

He stood up, determined.

Zijn benen voelden zwaar, maar hij dwong zichzelf naar de verloskamer te lopen.

His legs felt heavy, but he forced himself to walk to the delivery room.

Daar vond hij Mieke.

There he found Mieke.

Ze keek naar hem, haar ogen groot en vol zorgen.

She looked at him, her eyes large and filled with worry.

"Ik ben hier," zei hij zacht.

"I'm here," he said softly.

Hij nam haar hand in de zijne, kneep er zachtjes in.

He took her hand in his, squeezing it gently.

De artsen werkten in stilte en concentratie.

The doctors worked in silence and concentration.

Joris voelde alsof de tijd vertraagde.

Joris felt as though time had slowed.

Maar zijn blik bleef op Mieke, die met iedere ademhaling streed voor hun dochter.

But his gaze remained on Mieke, who with every breath fought for their daughter.

Na wat als een eeuwigheid leek, stopten de hectische bewegingen.

After what seemed like an eternity, the hectic movements ceased.

Het huilen van een baby vulde de ruimte.

The crying of a baby filled the room.

Het geluid was als muziek, vol belofte en leven.

The sound was like music, full of promise and life.

Een verpleegster kwam naar Joris toe en gaf hem zijn dochter.

A nurse came up to Joris and handed him his daughter.

Hij glimlachte, tranen in zijn ogen.

He smiled, tears in his eyes.

Het was een moment van pure vreugde en opluchting.

It was a moment of pure joy and relief.

Joris hield zijn dochter vast, klein en warm in zijn armen.

Joris held his daughter, small and warm in his arms.

Hij wist dat dit het begin was van iets moois.

He knew this was the beginning of something beautiful.

Hij voelde zich sterker, meer verbonden met Mieke en hun nieuwe gezin.

He felt stronger, more connected to Mieke and their new family.

Ze gaven hun dochter een naam vol liefde en hoop.

They gave their daughter a name full of love and hope.

Samen keken ze naar buiten, naar de dansende bladeren en de kaarsen van Sint-Maarten die in de verte flonkerden.

Together they looked outside, at the dancing leaves and the Sint-Maarten candles twinkling in the distance.

De angst was verdwenen, vervangen door een diep gevoel van geluk.

The fear had disappeared, replaced by a deep sense of happiness.

Joris wist dat hij het zou kunnen.

Joris knew he could do it.

Hij was klaar om de vader te zijn die hij altijd had willen zijn, om zijn gezin met liefde en veiligheid te omringen.

He was ready to be the father he had always wanted to be, to surround his family with love and safety.