Het was een frisse herfstdag.

It was a crisp autumn day.

De bladeren lagen als een tapijt over het pad bij de Kinderdijk.

The leaves lay like a carpet over the path near Kinderdijk.

De lucht rook naar natte aarde en de wind fluisterde zachtjes door de bomen.

The air smelled of wet earth, and the wind whispered softly through the trees.

Sven, Lotte, en Jeroen stonden naast hun klasgenoten, allemaal in dikke jassen, met rode neuzen van de kou.

Sven, Lotte, and Jeroen stood alongside their classmates, all in thick coats, with red noses from the cold.

Ze waren op een schooluitje naar de beroemde windmolens.

They were on a school trip to the famous windmills.

Sven voelde zijn hart sneller kloppen.

Sven felt his heart beat faster.

Er was een verborgen windmolen waarvan hij zijn klasgenoten wilde vertellen.

There was a hidden windmill he wanted to tell his classmates about.

Hij wilde laten zien dat hij dapper was, maar de leraren hielden iedereen goed in de gaten.

He wanted to show that he was brave, but the teachers were keeping a close eye on everyone.

Hij keek naar Lotte.

He looked at Lotte.

Zij was altijd rustig en nadenkend.

She was always calm and thoughtful.

Misschien zou ze met hem meegaan?

Maybe she would go with him?

"Kom, we kunnen die geheime windmolen vinden," zei Sven zachtjes tegen Lotte.

"Come on, we can find that secret windmill," Sven said softly to Lotte.

Haar ogen flikkerden van nieuwsgierigheid, maar ook een beetje van zorgen.

Her eyes flickered with curiosity, but also a bit with worry.

"Ben je zeker?

"Are you sure?

Wat als we gepakt worden?"

What if we get caught?"

vroeg ze.

she asked.

Maar haar stem verraadde dat ze geïnteresseerd was.

But her voice betrayed that she was interested.

"Ik weet precies waar het is.

"I know exactly where it is.

We zijn zo terug," beloofde Sven.

We'll be right back," Sven promised.

Ondertussen hoorde Jeroen hun gefluister.

Meanwhile, Jeroen heard their whispering.

Hij stond altijd te popelen om Sven te overtreffen.

He was always eager to outdo Sven.

Zonder Sven of Lotte het te laten merken, volgde hij hen toen ze stilletjes de groep verlieten.

Without Sven or Lotte noticing, he followed them as they quietly left the group.

De molens stonden statig tegen de achtergrond van kleurrijke bomen.

The mills stood stately against the backdrop of colorful trees.

Ze liepen voorzichtig tussen de andere bezoekers door, en Sven leidde Lotte langs het pad.

They walked carefully among the other visitors, and Sven led Lotte along the path.

Na een tijdje bereikten ze een kleine windmolen, verborgen achter een rij hoge struiken.

After a while, they reached a small windmill, hidden behind a row of tall bushes.

Ze stopten om de windmolen van dichtbij te bekijken.

They stopped to take a closer look at the windmill.

De oude houten wieken kraakten zacht in de wind.

The old wooden blades creaked softly in the wind.

Het was alsof de molen alleen voor hen draaide.

It was as if the mill was turning just for them.

"Wow," fluisterde Lotte bewonderend.

"Wow," Lotte whispered admiringly.

"Dit is echt bijzonder, Sven."

"This is really special, Sven."

Plotseling verscheen Jeroen uit de struiken.

Suddenly, Jeroen appeared from the bushes.

"Ik had jullie wel door," zei hij zelfvoldaan.

"I figured you out," he said smugly.

"Laten we het avontuurlijk maken.

"Let's make it adventurous.

We kunnen naar boven klimmen!"

We can climb to the top!"

Sven aarzelde.

Sven hesitated.

Het klonk spannend, maar ook gevaarlijk zonder toezicht.

It sounded exciting, but also dangerous without supervision.

Lotte trok zachtjes aan zijn mouw.

Lotte gently pulled on his sleeve.

"Ik weet niet of dat een goed idee is, Sven," fluisterde ze bezorgd.

"I don't know if that’s a good idea, Sven," she whispered worriedly.

Toen hoorden ze de roep van hun leraar in de verte.

Then they heard the call of their teacher in the distance.

"We moeten terug," stelde Sven vast, terwijl hij de juiste keuze overpeinsde.

"We have to go back," Sven concluded, as he pondered the right choice.

De roep van hun leraar werd dringender.

Their teacher's call became more urgent.

De beslissing lag nu bij hem.

The decision was now up to him.

"Nee, we gaan niet naar boven," besloot Sven uiteindelijk.

"No, we're not going to climb," Sven decided finally.

"Laten we teruggaan, Lotte."

"Let's go back, Lotte."

Jeroen rolde met zijn ogen, maar volgde hen toch.

Jeroen rolled his eyes but followed them nonetheless.

Bij terugkomst keken hun medeleerlingen en de leraar hen vragend aan.

Upon returning, their classmates and the teacher looked at them questioningly.

"Waar waren jullie?"

"Where were you?"

vroeg de leraar streng.

the teacher asked sternly.

Sven verzamelde zijn moed en vertelde de waarheid.

Sven gathered his courage and told the truth.

"We hebben een verborgen windmolen bekeken.

"We looked at a hidden windmill.

Het spijt ons dat we weggingen zonder het te zeggen."

We're sorry for leaving without saying anything."

Hij voelde zijn wangen gloeien, maar hij stond rechtop.

He felt his cheeks flush, but he stood upright.

De leraar zuchtte, maar glimlachte ook.

The teacher sighed but also smiled.

"Ik waardeer jullie eerlijkheid.

"I appreciate your honesty.

Volgende keer, blijf dichterbij."

Next time, stay closer."

Sven voelde een last van zijn schouders vallen.

Sven felt a weight fall from his shoulders.

Ondanks het feit dat hij niet de gevaarlijke held van het avontuur was geworden, leek Lotte zijn moed te waarderen.

Even though he hadn't become the daring hero of the adventure, it seemed Lotte appreciated his courage.

Jeroen bleef stil, misschien onder de indruk van Svens eerlijkheid.

Jeroen remained silent, perhaps impressed by Sven's honesty.

Op de weg terug naar huis, omringd door de prachtige herfstkleuren, wist Sven dat hij iets geleerd had.

On the way home, surrounded by the beautiful autumn colors, Sven knew he had learned something.

Dapperheid hoefde niet altijd iets gevaarlijks te betekenen.

Bravery didn't always have to mean something dangerous.

Eerlijkheid kon ook indruk maken.

Honesty could also make an impression.

En dat was een les om niet te vergeten.

And that was a lesson not to forget.