In het oude, bakstenen gebouw van het Amsterdamse Weeshuis rook het naar kaneel en zoete broodjes.

In the old, brick building of the Amsterdamse Weeshuis, it smelled of cinnamon and sweet rolls.

De bladeren vielen van de bomen en bedekten de stoep met een bont tapijt van rood, oranje en geel.

The leaves were falling from the trees, covering the sidewalk with a colorful carpet of red, orange, and yellow.

Sophie zat op de brede vensterbank van haar kamer.

Sophie sat on the wide windowsill of her room.

Ze keek naar buiten, haar adem besloeg het glas in kleine wolkjes.

She looked outside, her breath fogging up the glass in tiny clouds.

Het was herfst en Sinterklaas zou niet lang op zich laten wachten.

It was autumn, and Sinterklaas would not take long to arrive.

Sophie was opgewekt, maar diep vanbinnen knaagde er een angst.

Sophie was cheerful, but deep inside, a fear gnawed at her.

Een angst om nooit een familie te hebben.

A fear of never having a family.

Ze had net iets gehoord.

She had just overheard something.

Terwijl ze zich verstopte achter een hoek, ving ze flarden van een gesprek op.

While hiding behind a corner, she caught snatches of a conversation.

“Bram, ik weet het niet,” hoorde ze Pieter zeggen.

“Bram, I don’t know,” she heard Pieter say.

“Wat als we haar niet kunnen geven wat ze nodig heeft?” “Een familie,” had Bram gereageerd.

“What if we can’t give her what she needs?” “A family,” Bram had responded.

“Dat is al heel wat, toch?” Sophie’s hart sloeg sneller.

“That’s already quite something, right?” Sophie’s heart beat faster.

Ze wilden haar misschien adopteren!

They might want to adopt her!

Maar er was twijfel.

But there was doubt.

Ze haalde diep adem en besloot iets te doen.

She took a deep breath and decided to do something.

Ze kroop terug naar haar kamer, pakte een stuk papier en een pen.

She crawled back to her room, grabbed a piece of paper and a pen.

Ze wilde hen overtuigen.

She wanted to convince them.

Met haar tong tussen haar tanden begon ze te schrijven: "Lieve Bram en Pieter, Ik ben Sophie en ik weet niet hoeveel jullie over mij weten, maar ik wil iets delen.

With her tongue between her teeth, she started writing: "Dear Bram and Pieter, I am Sophie and I don’t know how much you know about me, but I want to share something.

Een familie hebben betekent de wereld voor mij.

Having a family means the world to me.

Een plek waar ik hoor, waar ik veilig ben.

A place where I belong, where I am safe.

Met Sinterklaas hoop ik op schoenen vol snoep en het geluid van gezang.

With Sinterklaas, I hope for shoes full of candy and the sound of singing.

Maar meer dan dat, hoop ik op iemand die zegt dat ik speciaal ben.

But more than that, I hope for someone to say that I am special.

Dank jullie dat jullie aan mij denken.

Thank you for thinking of me.

Sophie."

Sophie."

Ze stopte de brief in een envelop, zonder haar naam.

She put the letter in an envelope, without her name.

De volgende dag, tijdens het bezoekuur, schoof ze het papiertje in de jaszak van Pietro’s jas.

The next day, during visiting hours, she slipped the paper into the pocket of Pieter’s coat.

Bij hun volgende bezoek zagen Sophie’s grote ogen hoopvol toe hoe Bram en Pieter de brief lazen.

At their next visit, Sophie’s big eyes watched hopefully as Bram and Pieter read the letter.

Hun gezichten veranderden van verbazing naar ontroering.

Their faces changed from surprise to emotion.

Ze keken elkaar aan en knikten langzaam.

They looked at each other and slowly nodded.

Sophie’s hart maakte een vreugdesprong.

Sophie’s heart leaped with joy.

Niet veel later kwam de dag waar Sophie van gedroomd had.

Not long after, the day Sophie had dreamed of arrived.

De kamer was versierd met slingers en een kleine kerstboom.

The room was decorated with streamers and a small Christmas tree.

Bram en Pieter stonden naast haar, lachend.

Bram and Pieter stood beside her, smiling.

Met de geur van kruidnoten en warme chocolademelk in de lucht, voelde Sophie zich voor het eerst geliefd en geaccepteerd.

With the scent of kruidnoten and hot chocolate in the air, Sophie felt loved and accepted for the first time.

“Sinterklaas is mooier als je het samen viert,” zei Pieter glimlachend.

“Sinterklaas is more beautiful when you celebrate it together,” said Pieter with a smile.

Sophie knikte en kneep Pieter’s hand.

Sophie nodded and squeezed Pieter’s hand.

Ze had een familie gevonden.

She had found a family.

Haar dromen waren werkelijkheid geworden.

Her dreams had come true.

Samen lachten ze en begonnen ze een nieuwe traditie, een nieuw leven.

Together, they laughed and started a new tradition, a new life.

Wars van twijfels, stond Sophie sterker dan ooit, opgelucht dat liefde en familie echt mogelijk waren.

Free of doubts, Sophie stood stronger than ever, relieved that love and family were truly possible.