Op een koude winterdag veranderde de Keukenhof Gardens in een sprookjesachtig winterwonderland.

On a cold winter day, the Keukenhof Gardens transformed into a fairytale winter wonderland.

Twinkelende lichtjes hingen overal en kleine kraampjes verkochten warme oliebollen en stroopwafels.

Twinkling lights hung everywhere, and little stalls sold warm oliebollen and stroopwafels.

Kinderen renden rond in afwachting van Sinterklaas, die elk moment kon aankomen.

Children ran around in anticipation of Sinterklaas, who could arrive at any moment.

Dit was het perfecte decor voor Jeroen's grote plan: hij wilde Sanne ten huwelijk vragen tussen de betoverende bloemen en fonkelende lichten.

This was the perfect setting for Jeroen's big plan: he wanted to propose to Sanne among the enchanting flowers and sparkling lights.

Claire, Sanne’s beste vriendin, was ook mee en wist van Jeroen's verrassing.

Claire, Sanne’s best friend, was also there and knew about Jeroen's surprise.

Jeroen had wekenlang gepland voor dit moment.

Jeroen had been planning this moment for weeks.

Hij was altijd al een romanticus, iemand die van perfecte momenten hield.

He had always been a romantic, someone who loved perfect moments.

Maar net toen ze de tuin inliepen, tastte hij in zijn zak en zijn hart zakte.

But just as they entered the garden, he reached into his pocket and his heart sank.

De ring.

The ring.

Hij had de ring thuis laten liggen.

He had left the ring at home.

Paniek overspoelde hem.

Panic overwhelmed him.

"Alles oké, Jeroen?"

"Everything okay, Jeroen?"

vroeg Claire terwijl ze door de sneeuw liep.

asked Claire as she walked through the snow.

"Ja, alles goed," loog Jeroen, maar vanbinnen voelde hij zich miserabel.

"Yes, everything's fine," Jeroen lied, but inside he felt miserable.

Hij had alleen de knusse sfeer en het lachen van Sanne.

All he had were the cozy atmosphere and Sanne's laughter.

Hij liep naast Sanne en probeerde een oplossing te bedenken.

He walked next to Sanne, trying to think of a solution.

Moest hij het uitstellen tot een ander moment?

Should he postpone until another moment?

Of kon hij het zonder de ring vragen?

Or could he propose without the ring?

Zijn gedachten tolden door elkaar terwijl ze verder wandelden.

His thoughts whirled around as they walked further.

Toen hielden zij stil bij een prachtig verlicht gebied, omringd door duizenden lichtjes.

Then they stopped at a beautifully lit area, surrounded by thousands of lights.

Sanne's ogen schitterden van verwondering.

Sanne's eyes sparkled with wonder.

Dit was het moment dat Jeroen niet wilde laten schieten.

This was the moment Jeroen didn't want to miss.

Zijn hart bonkte in zijn borstkas, maar hij wist dat hij eerlijk moest zijn.

His heart pounded in his chest, but he knew he had to be honest.

Met een diep adem, knielde hij op één knie.

With a deep breath, he knelt on one knee.

Claire keek vol verwachting toe.

Claire looked on expectantly.

Sanne keek verrast van Jeroen naar Claire en weer terug.

Sanne looked surprised from Jeroen to Claire and back again.

"Sanne," begon Jeroen, "ik had dit anders gepland.

"Sanne," Jeroen began, "I had planned this differently.

Ik wilde je nu en hier ten huwelijk vragen, maar ik ben de ring vergeten."

I wanted to propose to you here and now, but I've forgotten the ring."

Sanne keek verbaasd, maar lachte toen.

Sanne looked surprised, but then laughed.

"Jeroen, je weet dat ik van spontane momenten houd, toch?

"Jeroen, you know I love spontaneous moments, right?

Het gaat om ons, niet om een perfecte ring."

It's about us, not a perfect ring."

Ze pakte zijn handen, terwijl sneeuwvlokjes om hen heen dwarrelden.

She took his hands as snowflakes swirled around them.

Jeroen voelde een last van zijn schouders vallen.

Jeroen felt a weight lifted from his shoulders.

"Dus zeg je ja?"

"So, you say yes?"

"Ja!"

"Yes!"

riep Sanne met een brede glimlach.

Sanne exclaimed with a broad smile.

De groep kinderen die op Sinterklaas wachtten om hen heen begon te juichen, alsof ze wisten dat het magische moment nog specialer was geworden.

The group of children waiting for Sinterklaas around them began to cheer, as if they knew the magical moment had become even more special.

Claire klapte enthousiast en sloeg haar armen om hen heen.

Claire clapped enthusiastically and wrapped her arms around them.

Terwijl de sneeuw zachtjes naar beneden viel, voelde Jeroen dat niet alles perfect hoefde te zijn.

As the snow softly fell, Jeroen felt that not everything needed to be perfect.

En Sanne wist dat haar twijfels konden verdwijnen als ze samen waren.

And Sanne knew that her doubts could disappear when they were together.

Sinterklaas kwam voorbij op zijn paard en zwaaide vrolijk naar alle mensen, een schitterende herinnering aan een onverwacht bijzondere dag.

Sinterklaas passed by on his horse, waving cheerfully to all the people, a splendid memory of an unexpectedly special day.

Zo werd een vergeten ring het begin van hun verhaal, in de wonderlijke sfeer van de Keukenhof in de winter.

So, a forgotten ring became the beginning of their story, in the wondrous ambiance of the Keukenhof in winter.