De zon was net ondergegaan en de stad Amsterdam schitterde in het licht van duizenden lampjes.

The sun had just set, and the city of Amsterdam sparkled in the light of thousands of little lamps.

Het was de tijd van het jaar waar iedereen naar uitkeek: het Sinterklaasfeest.

It was the time of year everyone looked forward to: the Sinterklaasfeest.

De kou maakte geen verschil, want de warmte van de festiviteiten vulde de lucht.

The cold made no difference, for the warmth of the festivities filled the air.

Mensen verzamelden zich langs de grachten, met blije gezichten en warme chocolademelk in hun handen.

People gathered along the canals, with joyful faces and warm chocolate in their hands.

Bram stond tussen de menigte, gehuld in zijn dikke jas.

Bram stood among the crowd, wrapped in his thick coat.

Hij ademde diep in, voelde de frisse winterlucht in zijn longen.

He took a deep breath, feeling the fresh winter air in his lungs.

Zijn vrienden hadden hem bijna gedwongen om mee te komen.

His friends had almost forced him to come along.

"Bram, het zal je goed doen," had een van hen gezegd.

"Bram, it will do you good," one of them had said.

En nu stond hij daar, omringd door vreugde.

And now he stood there, surrounded by joy.

Zijn ogen volgden de stoet van kleurrijke praalwagens, paarden en de goedheiligman zelf - Sinterklaas.

His eyes followed the procession of colorful floats, horses, and the good saint himself—Sinterklaas.

Lotte, aan de andere kant van de menigte, keek nieuwsgierig rond.

Lotte, on the other side of the crowd, looked around curiously.

Ze was altijd op zoek naar schoonheid in de alledaagse dingen.

She was always seeking beauty in everyday things.

Haar blik werd getrokken door een jonge man die leunde tegen een brugleuning, verloren in gedachten maar met een glimlach om zijn lippen.

Her gaze was drawn to a young man leaning against a bridge railing, lost in thought but with a smile on his lips.

Het was Bram.

It was Bram.

Zonder erbij na te denken, stapte ze naar voren en begon een gesprek.

Without thinking, she stepped forward and started a conversation.

"Wat vind je van de parade?"

"What do you think of the parade?"

vroeg Lotte terwijl ze naast hem kwam staan.

Lotte asked as she came to stand next to him.

Bram keek op, een beetje verrast door haar plotselinge aanwezigheid.

Bram looked up, a bit surprised by her sudden presence.

"Het is magisch," antwoordde hij simpelweg, terwijl zijn ogen straalden bij de aanblik van de pieten die snoepgoed uitdeelden.

"It's magical," he replied simply, while his eyes shone at the sight of the pieten handing out sweets.

Hun gesprek ging al snel over naar verhalen uit hun kindertijd, toen Sinterklaasbezoekjes vol magie en verwondering waren.

Their conversation soon turned to stories from their childhood, when visits from Sinterklaas were full of magic and wonder.

Bram vertelde over de keer dat hij Sinterklaas op school ontmoette, een herinnering die hem altijd dierbaar was gebleven.

Bram talked about the time he met Sinterklaas at school, a memory that had always been dear to him.

Zijn stem trilde van emotie, maar het voelde goed om het te delen.

His voice trembled with emotion, but it felt good to share.

Lotte luisterde aandachtig, haar angst om zichzelf open te stellen langzaam smeltend in de koude lucht.

Lotte listened attentively, her fear of opening up slowly melting in the cold air.

"Het is mooi dat je dat nog weet," zei ze zachtjes.

"It's beautiful that you still remember that," she said softly.

"Sinterklaas bracht altijd de geneugten van het leven bij ons thuis.

"Sinterklaas always brought the joys of life to our home.

Dat mis ik soms."

I sometimes miss that."

De avond ging verder en met elk uur dat verstreek, voelde Bram de muren om zijn hart afbrokkelen.

The evening went on, and with each passing hour, Bram felt the walls around his heart crumble.

Maar de tijd vloog voorbij en de parade kwam ten einde.

But time flew by, and the parade came to an end.

Ze liepen samen langs de gracht, stiller nu, maar met een belofte die in de lucht hing.

They walked together along the canal, quieter now, but with a promise lingering in the air.

"Zullen we elkaar weer zien?"

"Shall we see each other again?"

vroeg Bram, zijn stem een beetje nerveus.

Bram asked, his voice a bit nervous.

Lotte glimlachte, haar ogen schitterend in het maanlicht.

Lotte smiled, her eyes shining in the moonlight.

"Dat lijkt me leuk."

"I'd like that."

Ze gingen elk hun eigen weg, maar beide voelden zich warmer dan de winterlucht zou toelaten.

They each went their own way, but both felt warmer than the winter air would allow.

Bram, klaar om opnieuw te vertrouwen, en Lotte, zekerder over wat ze zocht.

Bram, ready to trust again, and Lotte, more certain about what she sought.

De stad bleef achter met zijn glinsterende lichten, de belofte van nieuwe vriendschappen nog altijd in het hart van de winterlucht.

The city remained with its glittering lights, the promise of new friendships still lingering in the heart of the winter air.