De sneeuw viel zachtjes op de grond in de Keukenhof-tuinen.

The snow was falling softly on the ground in the Keukenhof-gardens.

Het leek wel magie.

It seemed like magic.

De bomen waren versierd met kerstlichtjes, en overal hing de geur van dennen en versgebakken oliebollen.

The trees were decorated with Christmas lights, and everywhere hung the scent of pine and freshly baked oliebollen.

In de verte klonk het vrolijke geluid van kerstliedjes.

In the distance, the cheerful sound of Christmas songs could be heard.

Sven liep naast Bram, zijn handen diep in zijn zakken.

Sven walked beside Bram, his hands deep in his pockets.

Ze waren op weg naar de kerstmarkt die speciaal opgezet was voor de Sinterklaasviering.

They were on their way to the Christmas market that had been specially set up for the Sinterklaas celebration.

Bram had Sven gevraagd om mee te gaan onder het mom van cadeaus kopen, maar Sven wist wel dat Bram een verborgen agenda had.

Bram had asked Sven to come along under the pretense of buying gifts, but Sven knew that Bram had a hidden agenda.

Een blik op de kleine groep mensen verderop maakte dat duidelijk.

A glance at the small group of people further up made it clear.

Marijke stond daar, haar blonde haar glanzend in het licht van de kerststerren.

Marijke stood there, her blonde hair shining in the light of the Christmas stars.

"Kom op, Sven," zei Bram met een glimlach, terwijl hij zijn vriend een zachte duw gaf.

"Come on, Sven," said Bram with a smile, giving his friend a gentle push.

"Het is tijd."

"It's time."

Sven zuchtte, zijn adem zichtbaar in de koude lucht.

Sven sighed, his breath visible in the cold air.

"Maar wat als ze nog steeds boos is?"

"But what if she's still angry?"

vroeg hij aarzelend.

he asked hesitantly.

"Je moet het proberen," verzekerde Bram hem.

"You have to try," Bram assured him.

"Ga gewoon naar haar toe."

"Just go up to her."

Sven knikte langzaam.

Sven nodded slowly.

Ze liepen verder de kerstmarkt op.

They continued walking up the Christmas market.

De kraampjes waren druk en vol kleurrijke spullen; kerstballen, warme sjaals, en handgemaakte zeepjes.

The stalls were busy and full of colorful items; Christmas baubles, warm scarves, and handmade soaps.

Hij wist dat hij iets speciaals moest vinden.

He knew he had to find something special.

Iets dat hen herinnerde aan de betere tijden.

Something that reminded them of the better times.

Toen zag hij het: een klein houten muziekdoosje, net groot genoeg voor een hand.

Then he saw it: a small wooden music box, just large enough for a hand.

De melodie was zacht en teder, en Sven herkende het meteen.

The melody was soft and tender, and Sven recognized it immediately.

Het was het liedje dat ze altijd samen zongen tijdens hun fietstochtjes in de zomer.

It was the song they always sang during their bike rides in the summer.

Het bracht hem direct terug naar die momenten.

It brought him straight back to those moments.

Zou zij het ook herinneren?

Would she remember it too?

Met de muziekdoos in zijn hand liep hij op Marijke af.

With the music box in his hand, he walked up to Marijke.

Haar ogen ontmoetten de zijne.

Her eyes met his.

Hij glimlachte voorzichtig en overhandigde het cadeau.

He smiled cautiously and handed over the gift.

"Dit is voor jou," zei hij zacht.

"This is for you," he said softly.

Marijke keek naar het doosje en aarzelde even.

Marijke looked at the box and hesitated for a moment.

Haar hand leek te trillen toen ze het aannam.

Her hand seemed to tremble as she took it.

Ze opende het, en de vertrouwde melodie vulde de lucht om hen heen.

She opened it, and the familiar melody filled the air around them.

Sven zag de herkenning in haar ogen, de warmte die in haar gezicht terugkeerde.

Sven saw the recognition in her eyes, the warmth returning to her face.

"Ik herinner me dit," zei Marijke.

"I remember this," said Marijke.

Ze lachte, en het was alsof de muren tussen hen langzaam begonnen af te brokkelen.

She laughed, and it was as if the walls between them slowly began to crumble.

"Dank je, Sven."

"Thank you, Sven."

Sven haalde opgelucht adem en voelde de spanning van de afgelopen maanden verdwijnen.

Sven breathed a sigh of relief and felt the tension of the past months fade away.

Ze wisten beiden dat er nog veel te bespreken viel, maar het begin was er.

They both knew there was still much to discuss, but it was a start.

"Laten we over alles praten," stelde Sven voor, "zoals vroeger."

"Let's talk about everything," Sven suggested, "like we used to."

Marijke knikte instemmend.

Marijke nodded in agreement.

Ze hield het muziekdoosje dicht bij zich, als een symbool van hun verbintenis.

She held the music box close to her, as a symbol of their bond.

De twee vrienden beseften dat communicatie en begrip sterker waren dan welke misverstand ook.

The two friends realized that communication and understanding were stronger than any misunderstanding.

Bram grijnsde van een afstand en zag hoe zijn vrienden samen verder de kerstmarkt in liepen, nieuwe herinneringen makend.

Bram grinned from a distance and watched as his friends walked together further into the Christmas market, making new memories.

De eerste sneeuwvlokken vielen nog steeds zachtjes neer, en de tuinen van Keukenhof glinsterden in het licht van de kerstmarkt, als een nieuw begin.

The first snowflakes continued to fall softly, and the Keukenhof gardens glistened in the light of the Christmas market, like a new beginning.