De sneeuwvlokken dwarrelden zachtjes neer op het levendige Brightenhoff Marktplein.

The snowflakes gently fell on the lively Brightenhoff Marktplein.

De geur van versgebakken oliebollen en warme chocolademelk vulde de koude winterlucht.

The smell of freshly baked oliebollen and warm hot chocolate filled the cold winter air.

Het was kerstavond, en de kraampjes waren versierd met twinkelende lichtjes en kleurrijke guirlandes.

It was Christmas Eve, and the stalls were adorned with twinkling lights and colorful garlands.

De menigte was groot, vol met families en vrienden die de laatste kerstinkopen deden.

The crowd was large, full of families and friends doing their last-minute Christmas shopping.

Sanne, met haar rode muts en dikke sjaal, liep dromerig langs de kraampjes.

Sanne, with her red hat and thick scarf, walked dreamily along the stalls.

Ze hield van deze tijd van het jaar.

She loved this time of year.

Haar ogen glinsterden toen ze de fonkelende displays zag, maar nog meer toen ze Jeroen zag.

Her eyes sparkled when she saw the glittering displays, but even more so when she saw Jeroen.

Jeroen was een charmante verkoper, altijd met een grapje tussendoor.

Jeroen was a charming vendor, always with a joke in between.

Sanne probeerde altijd net iets langer bij zijn kraam met houten speelgoed te blijven, in de hoop zijn aandacht te trekken.

Sanne always tried to linger a bit longer at his stall with wooden toys, hoping to catch his attention.

Klaas, een goede vriend van Jeroen, was er ook.

Klaas, a good friend of Jeroen, was there too.

Hij grijnsde breed toen hij een sneeuwbal rolde.

He grinned widely as he rolled a snowball.

"Sanne!"

"Sanne!"

riep hij uitdagend.

he called challengingly.

"Durf je mee te doen met ons sneeuwbalgevecht?"

"Do you dare to join us in a snowball fight?"

Sanne aarzelde.

Sanne hesitated.

De markt was druk, en het zou lastig zijn zonder botsingen.

The market was busy, and it would be tricky without colliding with others.

Maar het klonk ook erg leuk, vooral nu Jeroen meedeed.

But it also sounded like a lot of fun, especially now that Jeroen was participating.

Ze knikte enthousiast.

She nodded enthusiastically.

De sneeuw knarste onder hun voeten terwijl het spel begon.

The snow crunched under their feet as the game began.

Sneeuwballen vlogen in het rond, en Sanne merkte dat Klaas een uitstekende werper was.

Snowballs flew around, and Sanne noticed that Klaas was an excellent thrower.

Ze moest slim zijn.

She had to be clever.

Toen zag ze een groep giechelende kinderen.

Then she saw a group of giggling children.

Een glimlach brak door op haar gezicht.

A smile broke out on her face.

"Willen jullie helpen?"

"Do you want to help?"

vroeg ze, en de kinderen knikten, enthousiast over hun geheime missie.

she asked, and the children nodded, excited about their secret mission.

Sanne en de kinderen werkten samen, bouwden een kleine muur van sneeuw als beschutting, en maakten snel meerdere sneeuwballen.

Sanne and the children worked together, building a small wall of snow for cover, and quickly made several snowballs.

Klaas kwam nietsvermoedend dichterbij.

Klaas approached unsuspectingly.

Op dat moment gaven ze allemaal tegelijk salvo af.

At that moment, they all fired off in unison.

Eén sneeuwbal trof Klaas precies op zijn schouder.

One snowball hit Klaas squarely on his shoulder.

Hij draaide zich om, verrast en lachend, toen een iets te grote sneeuwbult naast Jeroens kraam ineens begon te wankelen.

He turned around, surprised and laughing, when a slightly too large heap of snow next to Jeroen's stall suddenly began to wobble.

Sanne staarde, terwijl de sneeuw langzaam naar beneden gleed en Jeroens kraam bedekte.

Sanne stared as the snow slowly slid down and covered Jeroen's stall.

Opeens was er een moment van stilte, totdat Jeroen uitriep met een joviale lach: "Nou zeg, nu krijg ik ook een sneeuwjas!"

Suddenly there was a moment of silence until Jeroen exclaimed with a jovial laugh: "Well, now I get a snow coat too!"

Iedereen rondom barstte in lachen uit, en Jeroen stapte uit de sneeuw, zijn ogen fonkelend van plezier.

Everyone around burst into laughter, and Jeroen stepped out of the snow, his eyes sparkling with joy.

Bijna instinctief sprong hij in het spel, gooide een handvol sneeuw zachtjes naar Sanne, en riep: "Ik kan ook wel wat hulp gebruiken!"

Almost instinctively, he jumped into the game, gently tossed a handful of snow at Sanne, and called out: "I could use some help too!"

De kinderen en Sanne lachten luid, en het sneeuwbalgevecht ging verder, vrolijker dan ooit.

The children and Sanne laughed loudly, and the snowball fight continued, merrier than ever.

Na het spel, voelen ze hun wangen roze en vingers koud, kwamen ze samen bij een kraam met warme chocolademelk.

After the game, with their cheeks pink and fingers cold, they gathered at a stall with hot chocolate.

De damp steeg op en vulde hun zinnen.

The steam rose and filled their senses.

Sanne voelde de warmte van het samenzijn, en misschien, een kleine overwinning in haar hart.

Sanne felt the warmth of being together, and maybe, a small victory in her heart.

Jeroen glimlachte naar Sanne, zijn ogen vriendelijk.

Jeroen smiled at Sanne, his eyes friendly.

"Je hebt me vandaag behoorlijk verrast," zei hij.

"You really surprised me today," he said.

"Laten we dit vaker doen."

"Let's do this more often."

Sanne knikte, haar hart een tik sneller gaand.

Sanne nodded, her heart beating a touch faster.

Ze begreep nu dat de magie van Kerstmis niet alleen in de glinsterende lichtjes zat, maar in de momenten die je samen deelde.

She now understood that the magic of Christmas was not only in the twinkling lights, but in the moments shared together.

En zo eindigde hun dag, met de belofte van een nieuwe vriendschap, en wellicht meer.

And so their day ended, with the promise of a new friendship, and perhaps more.