Het was een ijzige decemberavond.

It was a freezing December evening.

De lucht was helder, maar de wind blies koud langs de grachten van Amsterdam.

The sky was clear, but the wind blew cold along the canals of Amsterdam.

In de verte stond het NEMO Science Museum te blinken onder de sterrenhemel, met zijn moderne architectuur en groene dak.

In the distance, the NEMO Science Museum stood shining under the starry sky, with its modern architecture and green roof.

Het was druk binnen, gevuld met kindergelach en de nieuwsgierigheid van volwassenen.

It was busy inside, filled with children's laughter and the curiosity of adults.

De tentoonstelling over ruimtevaart trok veel publiek, maar Bram was niet voor de wetenschap gekomen.

The exhibition about space travel drew a large crowd, but Bram had not come for the science.

Nee, hij was er voor iets heel anders.

No, he was there for something entirely different.

Bram haalde diep adem en stapte naar binnen.

Bram took a deep breath and stepped inside.

Het was al jaren geleden dat hij Sanne en Theo voor het laatst had gezien.

It had been years since he had last seen Sanne and Theo.

Ze hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten in de hal van het museum, een plek die hen ooit verbond toen ze jong waren.

They had arranged to meet in the hall of the museum, a place that once connected them when they were young.

In die tijd namen ze vaak de trein naar Amsterdam om daar de wonders van wetenschap te ontdekken.

Back then, they often took the train to Amsterdam to discover the wonders of science.

Nu, zoveel jaar later, wilde Bram die band weer laten herleven.

Now, so many years later, Bram wanted to revive that bond.

Zijn hart klopte zenuwachtig toen hij om zich heen keek.

His heart pounded nervously as he looked around.

Mensen liepen met jassen aan, warme adem zichtbaar in de koude lucht.

People walked by with coats on, warm breath visible in the cold air.

Plots hoorde hij een vrolijke stem zijn naam roepen.

Suddenly, he heard a cheerful voice calling his name.

Daar stonden Sanne en Theo, met lachende gezichten, hun wangen rood door de kou.

There stood Sanne and Theo, with smiling faces, their cheeks red from the cold.

"Bram!

"Bram!

Wat leuk je weer te zien!"

How lovely to see you again!"

riep Sanne uit terwijl ze op hem af liep voor een omhelzing.

exclaimed Sanne as she hurried over for a hug.

Ze vonden een rustige plek in het café van het museum, waar ze warme chocolademelk bestelden en probeerden de verloren tijd in te halen.

They found a quiet spot in the café of the museum, where they ordered hot chocolate and tried to catch up on lost time.

Aanvankelijk voelden de gesprekken geforceerd.

Initially, the conversations felt forced.

Sanne vertelde over haar baan bij een architectenbureau, terwijl Theo zijn ervaringen deelden als leraar.

Sanne talked about her job at an architecture firm, while Theo shared his experiences as a teacher.

Bram luisterde, maar zijn gedachten dwaalden steeds af naar de vraag: zijn we nog wel dezelfde vrienden?

Bram listened, but his thoughts kept drifting to the question: are we still the same friends?

"Bram, je bent stil," merkte Theo op.

"Bram, you're quiet," Theo remarked.

"Wat houdt je bezig?"

"What's on your mind?"

Bram nam een slok van zijn warme chocolademelk en keek naar zijn vrienden.

Bram took a sip of his hot chocolate and looked at his friends.

Hij besloot eerlijk te zijn.

He decided to be honest.

"Ik was bang dat we te veel veranderd zouden zijn," bekende hij zachtjes.

"I was afraid we might have changed too much," he admitted softly.

"Dat we geen herinneringen meer zouden delen zoals vroeger."

"That we wouldn't share memories like we used to."

Er volgde een korte stilte, maar toen lachte Sanne zachtjes.

There was a brief silence, but then Sanne laughed gently.

"We zijn allemaal veranderd, Bram.

"We've all changed, Bram.

Maar dat is oké.

But that's okay.

We zijn hier toch?

We're here, aren't we?

Dat betekent dat die band er nog steeds is."

That means that bond is still there."

Theo knikte instemmend.

Theo nodded in agreement.

"We zijn nog steeds wij.

"We're still us.

Misschien een beetje volwassener, maar nog steeds wij."

Maybe a bit more grown-up, but still us."

De woorden van zijn vrienden voelden als een warme deken.

His friends' words felt like a warm blanket.

Bram glimlachte opgelucht en de spanning viel van hem af.

Bram smiled with relief, and the tension left him.

Ze spraken meer open over hun angsten en verwachtingen voor het nieuwe jaar.

They spoke more openly about their fears and expectations for the new year.

De gesprekken werden lichter, en er kwamen zelfs grappige anekdotes naar boven over hun jeugdige avonturen in het museum.

The conversations became lighter, and even funny anecdotes about their youthful adventures in the museum surfaced.

Tegen de tijd dat het museum ging sluiten, voelde Bram zich anders.

By the time the museum was closing, Bram felt different.

De kou buiten leek minder scherp, en zijn hart was gevuld met nieuwe hoop.

The cold outside seemed less biting, and his heart was filled with new hope.

Terwijl ze hun jassen aantrokken en zich klaarmaakten om naar buiten te gaan, bespraken ze plannen voor een volgend weerzien, niet zo ver weg deze keer.

As they put on their coats and prepared to head out, they discussed plans for another meeting, not too far in the future this time.

Bram besefte dat verandering onvermijdelijk was, maar dat hun vriendschap dit met gemak aankon.

Bram realized that change was inevitable, but that their friendship was more than capable of handling it.

Met een laatste blik op het verlichte museum en zijn oude vrienden aan zijn zijde, wist hij dat het komende jaar vol avontuur zou zijn, maar zeker niet alleen.

With one last look at the illuminated museum and his old friends by his side, he knew the coming year would be full of adventure, but certainly not alone.