De lucht boven Amsterdam is grijs en koud.

The sky above Amsterdam is gray and cold.

Sneeuwvlokjes dwarrelen voorzichtig naar beneden.

Snowflakes gently drift down.

Anouk trekt haar wollen sjaal strakker om haar hals en kijkt om zich heen.

Anouk pulls her woolen scarf tighter around her neck and looks around.

Voor haar staat het indrukwekkende NEMO Science Museum.

In front of her stands the impressive NEMO Science Museum.

Het voelt alsof de stad haar welkom heet op deze winterse Oudejaarsavond.

It feels as if the city is welcoming her on this wintry New Year's Eve.

Binnen in het museum is het warm en druk.

Inside the museum, it's warm and bustling.

Kinderen rennen langs interactieve exposities, hun verwonderde kreten weerklinken door de zalen.

Children run past interactive exhibits, their amazed cries echoing through the halls.

Anouk ademt diep in.

Anouk takes a deep breath.

Ze is hier niet alleen om de wetenschap te verkennen, maar om oude vrienden weer te ontmoeten.

She's not just here to explore science but to reconnect with old friends.

Het ontmoeten met Jeroen en Lieke is al te lang geleden.

Meeting with Jeroen and Lieke has been too long overdue.

Jeroen wacht bij de ingang van de experimentele ruimte.

Jeroen waits by the entrance of the experimental space.

Zijn glimlach is vertrouwd, maar er is een zekere terughoudendheid in zijn ogen.

His smile is familiar, but there's a certain reticence in his eyes.

"Anouk!"

"Anouk!"

roept hij terwijl hij zwaait.

he calls, waving.

"Hoe gaat het met je?"

"How are you?"

Lieke komt aanlopen met warme chocolademelk.

Lieke approaches with hot chocolate.

"Anouk, wat leuk om je weer te zien," zegt ze terwijl ze haar een beker overhandigt.

"Anouk, how nice to see you again," she says, handing her a cup.

Er is een kort moment van ongemakkelijke stilte.

There's a brief moment of awkward silence.

Oude misverstanden en verschillende interesses hebben hen ooit uit elkaar gedreven.

Old misunderstandings and differing interests had once driven them apart.

Samen verkennen ze de verschillende tentoonstellingen.

Together, they explore the various exhibitions.

De grapjes en gesprekken van vroeger komen langzaam weer terug.

The jokes and conversations of the past slowly return.

Ze lachen om een VR-ervaring waarin ze astronauten worden en proberen ingewikkelde machines te bedienen.

They laugh at a VR experience where they become astronauts and try to operate complex machines.

Maar Anouk voelt nog steeds een afstand, alsof er iets onuitgesproken tussen hen ligt.

But Anouk still feels a distance, as if something unspoken lies between them.

De avond vordert, en het is bijna middernacht.

The evening progresses, and it's nearly midnight.

Ze besluiten naar de rooftop te gaan om de vuurwerkshow te zien.

They decide to go to the rooftop to watch the fireworks show.

De lucht is helder en de stad glinstert in het licht van de festiviteiten.

The sky is clear, and the city sparkles in the light of the festivities.

Anouk voelt de koude twijfel in haar maag.

Anouk feels the cold doubt in her stomach.

Ze weet dat dit haar kans is.

She knows this is her chance.

Met trillende handen houdt ze de reling vast en draait zich naar Jeroen en Lieke.

With trembling hands, she holds onto the railing and turns to Jeroen and Lieke.

"Er is iets dat ik moet zeggen," begint ze, haar stem breekbaar als glas.

"There is something I need to say," she begins, her voice fragile like glass.

"Ik mis jullie.

"I miss you.

En ik weet dat dingen anders zijn, maar ik wil het goedmaken."

And I know things are different, but I want to make it right."

Jeroen kijkt haar aan, zijn blik zacht.

Jeroen looks at her, his gaze soft.

Lieke knikt, een klein, geruststellend gebaar.

Lieke nods, a small, reassuring gesture.

Werkelijk geweest in dat moment van kwetsbaarheid, delen ze eindelijk hun gevoelens en misverstanden.

Truly present in that moment of vulnerability, they finally share their feelings and misunderstandings.

De woorden komen moeizaam maar oprecht.

The words come slowly but sincerely.

Dan barst de lucht boven Amsterdam open met een explosie van kleuren.

Then the sky above Amsterdam bursts open with an explosion of colors.

Het vuurwerk verlicht hun gezichten als ze samen voor het eerst sinds lange tijd een nieuw begin omarmen.

The fireworks light up their faces as together they embrace a new beginning for the first time in a long while.

Ze besluiten vaker af te spreken, het verleden achter zich te laten.

They decide to meet more often, leaving the past behind.

Onder de fonkelende hemel omarmen ze elkaar.

Under the sparkling sky, they embrace each other.

Anouk weet nu dat ware vriendschap nooit helemaal verdwijnt.

Anouk knows now that true friendship never fully disappears.

Ze kan veranderen en bloeien.

It can change and flourish.

Terwijl ze daar samen staan, met de frisse winterlucht om hen heen, voelt Anouk zich thuis.

As they stand there together, with the fresh winter air around them, Anouk feels at home.

Het is een nieuw jaar en een nieuwe start.

It is a new year and a fresh start.

En dat begint hier, met haar vrienden, op dit dak.

And it begins here, with her friends, on this rooftop.

De vriendschap is hersteld en de nacht eindigt in een warme, vrolijke omhelzing.

The friendship is restored, and the night ends in a warm, joyful hug.

Terwijl de laatste vuurwerkknallen wegsterven, weet Anouk dat het goed gaat komen.

As the last fireworks fade away, Anouk knows that things will be alright.

Jong, oprecht en vol goede moed, staan ze klaar voor alles wat het nieuwe jaar brengt.

Young, sincere, and full of hope, they are ready for everything the new year brings.