De lucht boven Giethoorn was grijs en zwaar, terwijl zachte sneeuwvlokken uit de wolken vielen en het dorp bedekten met een dunne witte laag.

The sky above Giethoorn was gray and heavy, while soft snowflakes fell from the clouds and covered the village with a thin white layer.

Het was winter, en de rust in het dorp gaf het gevoel van een prentkaart.

It was winter, and the quiet in the village gave the feeling of a postcard.

Maar achter de glazen ramen van een klein huisje was geen rust te vinden.

But behind the glass windows of a small cottage, no peace was to be found.

Bram lag zwetend en rillend in bed.

Bram lay sweating and shivering in bed.

Zijn koorts was hoog en zijn ademhaling zwaar.

His fever was high, and his breathing was heavy.

Buiten blies de koude wind door de smalle steegjes van het dorp, maar binnen waren de zorgen van zijn vrienden veel groter.

Outside, the cold wind blew through the narrow alleys of the village, but inside, the worries of his friends were much greater.

Anouk zat naast Bram en voelde zijn warme voorhoofd.

Anouk sat next to Bram and felt his warm forehead.

Ze was de genezer van het dorp en kon veel ziektes behandelen.

She was the healer of the village and could treat many illnesses.

Maar deze keer twijfelde ze.

But this time she doubted.

"Ik heb de helptijm nodig," mompelde ze.

"I need the helptijm," she murmured.

"Alleen dat kan de koorts breken."

"Only that can break the fever."

Joris stond bij het raam.

Joris stood by the window.

Hij keek naar de sneeuw die steeds dikker op de grond viel.

He watched the snow falling ever thicker on the ground.

"Maar hoe ga je die vinden, Anouk?"

"But how will you find it, Anouk?"

vroeg hij bezorgd.

he asked worriedly.

"De moerassen zijn gevaarlijk, vooral nu."

"The marshes are dangerous, especially now."

"We hebben geen keuze, Joris.

"We have no choice, Joris.

Bram heeft het nodig," zei Anouk vastberaden.

Bram needs it," said Anouk resolutely.

"Jij moet hier blijven.

"You must stay here.

Zorg dat hij veilig is."

Make sure he is safe."

Joris knikte, al voelde hij zich machteloos.

Joris nodded, though he felt helpless.

Hij wilde Bram niet verliezen, zijn beste vriend.

He did not want to lose Bram, his best friend.

Maar hij wist dat Anouk de enige was die iets kon doen.

But he knew that Anouk was the only one who could do anything.

Dus vertrok Anouk.

So Anouk set off.

Ze trok haar warme jas aan, sloeg een sjaal om haar nek en ging de koude, besneeuwde wereld in.

She put on her warm coat, wrapped a scarf around her neck, and went into the cold, snowy world.

Haar laarzen crunchten in de sneeuw terwijl ze richting het moeras liep.

Her boots crunched in the snow as she headed for the marsh.

De lucht was ijskoud en haar adem maakte wolkjes, maar ze stopte niet.

The air was icy cold, and her breath made little clouds, but she did not stop.

Het was moeilijk.

It was difficult.

De wind was fel en de sneeuw begon harder te vallen.

The wind was fierce, and the snow began to fall harder.

Ze kon bijna niets zien.

She could hardly see anything.

Maar ze wist waar ze naartoe moest.

But she knew where she had to go.

Ze kende de plek waar het helptijm groeide, verscholen onder de beschutting van struiken in het moeras.

She knew the place where the helptijm grew, hidden under the shelter of shrubs in the marsh.

Uiteindelijk, net toen de duisternis begon te vallen en de storm heviger werd, vond ze wat ze zocht.

Finally, just as darkness began to fall and the storm grew more intense, she found what she was looking for.

Tussen de struiken glinsterden de groene blaadjes van het helptijm.

Among the bushes, the green leaves of the helptijm glistened.

Met handen die verstijfden van de kou plukte Anouk voorzichtig de planten.

With hands stiffened by the cold, Anouk carefully picked the plants.

Ze stak ze in haar zak en keerde meteen om.

She put them in her pocket and turned back immediately.

De terugweg door de storm was nog lastiger, maar Anouk voelde een nieuwe kracht in zich.

The return through the storm was even more challenging, but Anouk felt a new strength within her.

Ze moest Bram redden.

She had to save Bram.

Toen ze eindelijk het huisje bereikte, barstte ze binnen met sneeuw in haar haren en op haar schouders.

When she finally reached the cottage, she burst inside with snow in her hair and on her shoulders.

Joris keek op, zijn gezicht gespannen van zorgen.

Joris looked up, his face tense with worry.

"Heb je het gevonden?"

"Did you find it?"

riep hij hopeloos.

he cried hopelessly.

"Ja," antwoordde Anouk, haar stem vastberaden.

"Yes," Anouk answered, her voice determined.

Ze maakte snel een aftreksel van de helptijm en gaf het aan Bram, die nog steeds zwak in bed lag.

She quickly made an infusion of the helptijm and gave it to Bram, who was still lying weak in bed.

Het moment was gespannen.

The moment was tense.

Ze zaten in stilte, de minuten kropen voorbij terwijl ze wachtten.

They sat in silence, the minutes crept by as they waited.

En dan, net alsof het klokslag middernacht was, begon Bram's ademhaling rustiger te worden, zijn voorhoofd koelde af.

And then, as if at the stroke of midnight, Bram's breathing began to calm, and his forehead cooled down.

Joris en Anouk kijken elkaar opgelucht aan.

Joris and Anouk exchanged relieved glances.

Buiten begon het dorp te vieren; het nieuwe jaar was aangebroken met het geluid van vuurwerk in de verte.

Outside, the village began to celebrate; the new year had arrived with the sound of fireworks in the distance.

Maar in dat kleine huisje was er een andere reden om te vieren.

But in that little cottage, there was another reason to celebrate.

Bram opende zijn ogen en glimlachte zwakjes.

Bram opened his eyes and smiled weakly.

"Dank jullie," fluisterde hij schor.

"Thank you," he whispered hoarsely.

Anouk voelde een warm en triomfantelijk gevoel.

Anouk felt a warm and triumphant feeling.

Ze had het gedaan.

She had done it.

Joris, die naast het bed stond, besefte de diepte van hun vriendschap en voelde een nieuwe moed opborrelen.

Joris, standing by the bed, realized the depth of their friendship and felt a new courage well up within him.

In dat stille, kleine dorpje voelde de wereld weer warm, zelfs onder de koude deken van sneeuw.

In that quiet, little village, the world felt warm again, even under the cold blanket of snow.

Een nieuw jaar, een nieuw begin, en de onverbreekbare banden van vriendschap en hoop.

A new year, a new beginning, and the unbreakable bonds of friendship and hope.