De stadslichten van Amsterdam twinkelden in de vroege avond als kleine sterren.

The city lights of Amsterdam twinkled in the early evening like little stars.

Het was Nieuwjaarsdag en de bevroren grachten waren gevuld met mensen die genoten van de winterse sfeer.

It was Nieuwjaarsdag and the frozen canals were filled with people enjoying the winter atmosphere.

Overal klonk gelach en muziek.

Everywhere, there was laughter and music.

De geur van warme chocolademelk hing in de lucht.

The scent of hot chocolate lingered in the air.

Het was een perfecte dag om te schaatsen.

It was a perfect day for skating.

Bram stond aan de kant van de Prinsengracht.

Bram stood at the edge of the Prinsengracht.

Zijn ogen zochten naar Sanne, die vrolijk rondjes draaide op het ijs.

His eyes searched for Sanne, who was cheerfully spinning around on the ice.

Hij kreeg het warm, ondanks de vrieskou.

He felt warm, despite the freezing cold.

Hij wist dat hij vandaag moedig moest zijn.

He knew he needed to be brave today.

Dirk, zijn vriend met de altijd opgewekte glimlach, had hem gezegd dat het tijd was om zijn hart te volgen.

Dirk, his friend with the always cheerful smile, had told him it was time to follow his heart.

"Bram! Kom je niet schaatsen?" riep Dirk en klopte hem op de rug.

"Bram! Aren't you going to skate?" called Dirk and patted him on the back.

"Hm, ja, zo meteen," mompelde Bram.

"Hmm, yes, in a moment," muttered Bram.

Hij streelde het envelopje in zijn jaszak.

He stroked the little envelope in his jacket pocket.

Hierin stond alles wat hij Sanne wilde vertellen.

Inside it was everything he wanted to tell Sanne.

Dirk glimlachte breed.

Dirk grinned broadly.

"Je kunt het, man.

"You can do it, man.

Gewoon doen!"

Just do it!"

Bram knikte, zelfs al twijfelde hij nog steeds.

Bram nodded, even though he still doubted.

Als Sanne zijn briefje zou lezen, dan zou alles veranderen.

If Sanne read his note, everything would change.

Maar misschien... misschien was dat juist goed.

But maybe... maybe that was actually good.

De lucht kleurde ineens fel toen de eerste vuurwerkpijlen boven de stad ontploften.

The sky suddenly lit up when the first fireworks exploded over the city.

Iedereen stopte met schaatsen om omhoog te kijken.

Everyone stopped skating to look up.

Dit was het moment.

This was the moment.

Bram ademde diep in en stapte voorzichtig op het ijs.

Bram took a deep breath and carefully stepped onto the ice.

Zijn benen voelden wankel, maar zijn blik was vastberaden.

His legs felt shaky, but his gaze was determined.

Hij gleed naar Sanne toe, die net naast de sierlijk verlichte Magere Brug stond.

He glided towards Sanne, who was just standing next to the elegantly lit Magere Brug.

"Sanne!" Hij haalde de brief uit zijn zak, maar op dat moment schoof iemand hem per ongeluk aan.

"Sanne!" He pulled the letter from his pocket, but at that moment someone accidentally bumped into him.

Bram verloor zijn evenwicht en het envelopje viel uit zijn hand.

Bram lost his balance and the little envelope fell from his hand.

Nog voor hij het kon oprapen, werd het door de voet van een andere schaatser tegen het ijs gedrukt en verder het ijs op geschoven.

Before he could pick it up, it was pressed against the ice by another skater's foot and slid further across the ice.

Het raakte verloren tussen de mensenmassa.

It got lost among the crowd.

Bram voelde een golf van paniek.

Bram felt a wave of panic.

Maar Sanne had het opgemerkt en kwam naar hem toe, nieuwsgierig.

But Sanne had noticed and came towards him, curious.

"Wat was dat?" vroeg ze met een glimlach.

"What was that?" she asked with a smile.

Bram keek naar de plek waar zijn liefdesbrief was verdwenen.

Bram looked at the spot where his love letter had disappeared.

Toen naar Sanne's stralende ogen.

Then at Sanne's shining eyes.

En toen dacht hij aan Dirk's woorden.

And then he thought of Dirk's words.

Het was nu of nooit.

It was now or never.

Hij hapte naar adem.

He gasped for air.

"Sanne, ik... ik wilde je iets vertellen," begon hij aarzelend.

"Sanne, I... I wanted to tell you something," he began hesitantly.

"Ik vind je al heel lang leuk.

"I've liked you for a long time.

Meer dan leuk."

More than just liked."

Sanne's ogen werden groot van verbazing.

Sanne's eyes widened in surprise.

Ze was even stil, terwijl vuurwerk boven hen barstte.

She was silent for a moment, while fireworks burst above them.

Toen glimlachte ze zachtjes.

Then she smiled softly.

"Echt waar, Bram?

"Really, Bram?

Dat had ik niet verwacht."

I didn't expect that."

Bram knikte, zijn hart klopte wild in zijn borst.

Bram nodded, his heart pounding wildly in his chest.

"Het spijt me als dit vreemd is.

"I'm sorry if this is strange.

Maar ik wil het gewoon zeggen."

But I just want to say it."

Sanne pakte zijn hand.

Sanne took his hand.

"Dit is niet vreemd.

"This is not strange.

Laten we zien waar dit ons brengt."

Let's see where this takes us."

Bram voelde een enorme opluchting en warmte die de kou verdrong.

Bram felt a huge sense of relief and warmth that drove away the cold.

Ze schaatsten samen verder over het ijs, terwijl de laatste vuurpijlen de nacht kleurden.

They skated together further across the ice, while the last fireworks colored the night.

Soms moet je risico's nemen voor de dingen die je het meest dierbaar zijn.

Sometimes you have to take risks for the things dearest to you.

Dit was het begin van iets nieuws.

This was the beginning of something new.

Van iets moois.

Of something beautiful.