De sneeuw knerste onder hun voeten terwijl Jasper, Femke en Sanne door het stille winterlandschap van de Veluwe liepen.

The snow crunched under their feet as Jasper, Femke, and Sanne walked through the quiet winter landscape of de Veluwe.

Het was Nieuwjaarsdag, en een koude, heldere morgen had de wereld bedekt met een dikke laag sneeuw.

It was New Year's Day, and a cold, clear morning had covered the world with a thick layer of snow.

De bomen waren kaal, hun takken rustend onder een mantel van wit.

The trees were bare, their branches resting under a cloak of white.

Jasper liep voorop, zijn rug recht, zijn blik gefocust op het pad dat voor hen lag.

Jasper walked in front, his back straight, his gaze focused on the path ahead.

In zijn tas droeg hij de urn met de as van hun ouder.

In his bag, he carried the urn with their parent's ashes.

Hun ouder had altijd van de Veluwe gehouden.

Their parent had always loved de Veluwe.

De wens was geweest om hier, tussen de bomen en onder de uitgestrekte lucht, de as uit te strooien.

The wish had been to scatter the ashes here, among the trees and under the vast sky.

Femke liep naast hem.

Femke walked beside him.

Ze had haar handen diep in de zakken van haar jas gestoken.

She had her hands deep in the pockets of her coat.

Ze hield niet zo van rituelen en tradities, maar ze wist dat haar aanwezigheid belangrijk was.

She wasn't particularly fond of rituals and traditions, but she knew her presence was important.

Ze zuchtte af en toe, meer uit gewoonte dan uit noodzaak.

She sighed occasionally, more out of habit than necessity.

In haar blik was een zekere afstandelijkheid te lezen, maar ook een stille vastberadenheid.

In her gaze, there was a certain distance, but also a quiet determination.

Sanne liep achter hen, haar voetstappen iets gehaaster.

Sanne walked behind them, her footsteps a bit more hurried.

Haar ogen waren rood van tranen.

Her eyes were red from tears.

Ze voelde een knoop in haar maag, een mix van verdriet en spanning.

She felt a knot in her stomach, a mix of grief and tension.

Ze zocht naar een manier om het verlies te begrijpen, om de laatste liefdevolle daad voor hun ouder goed uit te voeren.

She searched for a way to understand the loss, to carry out the final loving act for their parent properly.

De lucht was ijzig en de stilheid van het bos was indrukwekkend.

The air was icy, and the silence of the forest was impressive.

Het was zo stil dat ze alleen het zachte kraken van de sneeuw en hun eigen ademhaling hoorden.

It was so quiet they could only hear the soft crunching of the snow and their own breathing.

Ze bereikten een open plek, de plek die hun ouder altijd mooi had gevonden.

They reached a clearing, the place their parent had always found beautiful.

"Dit is het," zei Jasper en stopte.

"This is it," said Jasper and stopped.

Zijn stem klonk vastberaden, maar zijn handen trilden een beetje.

His voice sounded determined, but his hands trembled slightly.

Hij keek naar zijn zussen, op zoek naar hun akkoord.

He looked at his sisters, seeking their agreement.

"Ja, hier is goed," zei Femke, terwijl ze een paar stappen naar voren deed om de plek beter te bekijken.

"Yes, here is good," said Femke, as she stepped forward to get a better view of the spot.

Ze haalde diep adem, alsof ze de plek wilde voelen.

She took a deep breath, as if trying to feel the place.

Sanne knikte.

Sanne nodded.

"Willen jullie iets zeggen?"

"Do you want to say something?"

vroeg ze aarzelend.

she asked hesitantly.

Haar stem brak bijna onder de emotie.

Her voice almost broke with emotion.

Jasper keek naar de urn en dacht na.

Jasper looked at the urn and thought.

"Misschien kunnen we allemaal iets delen.

"Maybe we could all share something.

Een herinnering of gewoon een gedachte," stelde hij voor.

A memory or just a thought," he suggested.

Femke knikte.

Femke nodded.

"Ik herinner me de wandelingen hier," zei ze.

"I remember the walks here," she said.

"Altijd mooie verhalen en veel lachen."

"Always beautiful stories and lots of laughter."

Sanne glimlachte zwak.

Sanne smiled weakly.

"En de picknicks in de zomer, met de zelfgemaakte appeltaart."

"And the picnics in the summer, with the homemade apple pie."

Haar ogen vulden zich met tranen, maar ze voelde een warm gevoel van binnen.

Her eyes filled with tears, but she felt a warm sensation inside.

Jasper voelde de emotie stijgen.

Jasper felt the emotion rising.

Hij realiseerde zich dat zijn plannen niet het belangrijkste waren.

He realized that his plans weren't the most important thing.

Wat belangrijk was, was dat ze samen waren, elkaar steunend.

What mattered was that they were together, supporting each other.

"Laten we gewoon doen wat goed voelt," zei hij zacht.

"Let's just do what feels right," he said softly.

Femke en Sanne knikten in overeenstemming.

Femke and Sanne nodded in agreement.

Ze stonden samen en hielden elkaars handen vast, een cirkel van liefde en steun.

They stood together and held each other's hands, a circle of love and support.

Jasper opende de urn en langzaam lieten ze de as door hun vingers glijden, de sneeuw in.

Jasper opened the urn, and slowly they let the ashes slip through their fingers into the snow.

Terwijl de as wegdreef, voelde Jasper een last van zijn schouders vallen.

As the ashes drifted away, Jasper felt a weight lift from his shoulders.

Ze stonden daar nog een tijdje, kijkend naar de plek die nu een stukje van hun ouder bevatte.

They stood there for a while, looking at the spot that now contained a piece of their parent.

Ondanks hun verschillende gevoelens hadden ze elkaar gevonden in dit gemeenschappelijke moment van afscheid.

Despite their different feelings, they had found each other in this shared moment of farewell.

De broze stilte van de Veluwe omhulde hen, maar deze keer voelde het niet leeg aan.

The fragile silence of de Veluwe enveloped them, but this time, it didn't feel empty.

Het voelde vol, met herinneringen, liefde, en de belofte dat ze altijd bij elkaar zouden blijven, geen enkel verlies zou daar verandering in brengen.

It felt full, with memories, love, and the promise that they would always stay together, no loss would change that.

Samen hadden ze een nieuwe traditie begonnen, die van samenzijn in verdriet, maar ook in hoop voor de toekomst.

Together, they had begun a new tradition, one of being together in grief but also in hope for the future.