De zachte winterzon scheen over de eindeloze velden van Keukenhof.

The soft winter sun shone over the endless fields of Keukenhof.

Het was een rustige dag, en de tuinen waren bijna leeg.

It was a quiet day, and the gardens were nearly empty.

De meeste bloemen waren in winterslaap, maar hier en daar bloeiden er enkele dappere tulpen.

Most of the flowers were in winter slumber, but here and there a few brave tulips were blooming.

Meike stond bij een van deze bloemen en wachtte.

Meike stood by one of these flowers and waited.

Haar hart klopte snel.

Her heart was beating fast.

Vandaag moest ze het doen.

Today, she had to do it.

Ze moest Joris vertellen hoe ze zich voelde.

She had to tell Joris how she felt.

Meike was verlegen, haar zachte karakter maakte het moeilijk voor haar om haar gevoelens te uiten.

Meike was shy; her gentle nature made it hard for her to express her feelings.

Maar haar goede vriend Bram had gezegd dat ze moest doorzetten.

But her good friend Bram had told her she must persevere.

"Je kunt dit," had hij haar ’s ochtends aangemoedigd.

"You can do this," he had encouraged her that morning.

"Joris is een goede jongen en hij verdient de waarheid."

"Joris is a good guy, and he deserves the truth."

Joris was altijd bezig met zijn camera.

Joris was always busy with his camera.

Hij liep iets verderop rond en maakte foto's van de zeldzame winterbloemen.

He was wandering around a little further off, taking photos of the rare winter flowers.

Hij was zich totaal niet bewust van de strijd die in Meike woedde.

He was completely unaware of the battle raging within Meike.

Voor hem was het gewoon een mooie dag, perfect om foto's te maken.

For him, it was just a beautiful day, perfect for taking pictures.

Meike ademde diep in.

Meike took a deep breath.

Ze keek naar Bram, die haar een knipoog gaf en een duim omhoog stak.

She looked at Bram, who winked at her and gave a thumbs-up.

Hij wist hoe moeilijk dit voor haar was, maar hij geloofde dat dit het juiste moment was.

He knew how difficult this was for her, but he believed this was the right moment.

Ze verzamelde al haar moed en liep langzaam naar Joris toe.

She gathered all her courage and slowly walked over to Joris.

"Joris," begon ze, haar stem een beetje trillend.

"Joris," she began, her voice a little shaky.

Joris keek op van zijn camera en glimlachte breed.

Joris looked up from his camera and smiled broadly.

"Hoi Meike!

"Hey Meike!

Is het niet prachtig hier?"

Isn't it beautiful here?"

zei hij enthousiast.

he said enthusiastically.

"Het is zeker prachtig," antwoordde Meike terwijl ze naast hem kwam staan.

"It certainly is beautiful," Meike replied as she stood next to him.

Ze keek naar de bloemen voor hen, en de stilte voelde zwaar.

She looked at the flowers before them, and the silence felt heavy.

Ze moest de moed verzamelen.

She had to gather her courage.

"Er is iets dat ik je wil vertellen."

"There's something I want to tell you."

Joris keek haar nieuwsgierig aan en legde zijn camera neer.

Joris looked at her curiously and put his camera down.

"Wat is er?"

"What is it?"

vroeg hij, nog steeds in vrolijke afwachting.

he asked, still in cheerful anticipation.

Meike slikte en voelde haar gezicht warm worden.

Meike swallowed and felt her face grow warm.

"Ik mag je heel graag, Joris.

"I like you a lot, Joris.

Eigenlijk al heel lang.

Really, for a long time.

Meer dan alleen vrienden."

More than just friends."

De woorden kwamen eruit voor ze er erg in had.

The words came out before she even realized it.

Haar hart stopte even met kloppen toen ze naar zijn reactie keek.

Her heart skipped a beat as she watched for his reaction.

Joris was even stil.

Joris was silent for a moment.

Zijn ogen werden groter van verrassing, en hij had geen idee wat te zeggen.

His eyes widened in surprise, and he had no idea what to say.

Maar toen glimlachte hij langzaam, een warme, oprechte glimlach.

But then he slowly smiled, a warm, genuine smile.

"Wow, Meike," zei hij zacht.

"Wow, Meike," he said softly.

"Dat had ik nooit verwacht.

"I never expected that.

Maar ik ben blij dat je het zegt."

But I'm glad you said it."

Hij keek haar diep in de ogen aan.

He looked deeply into her eyes.

"Ik vind je ook heel speciaal, Meike," vervolgde hij.

"I think you're very special too, Meike," he continued.

"Misschien moeten we erachter komen wat dat betekent?"

"Maybe we should find out what that means?"

Zijn woorden waren alsof de zon in haar hart scheen.

His words felt like the sun shining in her heart.

Ze lachten allebei nerveus, de spanning brekend met een grapje over de schrale winterbloemen.

They both laughed nervously, breaking the tension with a joke about the sparse winter flowers.

Ze besloten samen een wandeling te maken door de tuin en verder te praten over hun gevoelens.

They decided to take a walk through the garden together and talk more about their feelings.

Terwijl ze samen verder liepen, voelde Meike zich lichter dan ooit.

As they walked on together, Meike felt lighter than ever.

Ze had haar gevoelens blootgelegd en was beloond met nieuwe mogelijkheden.

She had bared her feelings and was rewarded with new possibilities.

Ze wist nu dat eerlijkheid en moed haar verder hadden gebracht dan ze ooit had durven dromen.

She now knew that honesty and courage had brought her further than she had ever dared to dream.

De winterzon scheen door de bomen, en met iedere stap voelden Meike en Joris het begin van iets nieuws.

The winter sun shone through the trees, and with every step, Meike and Joris felt the beginning of something new.