De stad Amsterdam ligt stil in de ochtendmist.

The city of Amsterdam lies still in the morning mist.

De gracht glinstert zacht onder de lage, winterse hemel.

The canal glistens softly under the low, winter sky.

De smalle huizen, statig en doch spookachtig, rijzen langs de waterkant omhoog.

The narrow houses, stately yet eerie, rise along the waterfront.

Het is net na Nieuwjaar, en de feestlampjes aan de gevels flikkeren zwak in de mist.

It's just after New Year's, and the festive lights on the facades flicker weakly in the mist.

Johan, Annelies en Bram lopen samen langs de gracht.

Johan, Annelies, and Bram walk together along the canal.

Ze zijn neven en nicht, samengekomen voor oma's jaarlijkse na-feest bijeenkomst.

They are cousins, gathered for grandma's annual post-holiday gathering.

Hun adem verandert in wolkjes in de koude lucht.

Their breath turns into clouds in the cold air.

Johan, de oudste, leidt de weg.

Johan, the oldest, leads the way.

Hij voelt zich verantwoordelijk, maar ook nerveus over zijn carrière.

He feels responsible, but also nervous about his career.

Stilzwijgend piekert hij over zijn toekomst.

Silently, he broods over his future.

Annelies loopt naast hem.

Annelies walks beside him.

Ze is avontuurlijk, maar ook stil.

She is adventurous but also quiet.

Haar gedachten dwalen af naar haar recente relatiebreuk, iets dat ze nog niemand heeft verteld.

Her thoughts drift to her recent breakup, something she hasn't told anyone yet.

Bram, jong en vrij, volgt hen luchtig.

Bram, young and carefree, follows them casually.

Hij maakt zich zorgen over een moeilijke universiteitscursus.

He worries about a difficult university course.

Ze lopen verder in stilte, geraakt door hun eigen zorgen.

They continue walking in silence, touched by their own worries.

Johan voelt de afstand, niet alleen de fysieke stilte, maar ook de emotionele afstand tussen hen.

Johan feels the distance, not just the physical silence, but also the emotional distance between them.

Hij weet dat hij iets moet doen.

He knows he must do something.

Terwijl ze een bocht van de gracht bereiken, besluit Johan dat het tijd is om open te zijn.

As they reach a bend in the canal, Johan decides it's time to be open.

Hij stopt en kijkt naar zijn neef en nicht.

He stops and looks at his cousin and niece.

De mist omhult hen als een zachte deken.

The mist envelops them like a soft blanket.

"Ik wil iets delen," zegt hij.

"I want to share something," he says.

Annelies en Bram kijken verbaasd op, maar knikken.

Annelies and Bram look up in surprise but nod.

Johan vertelt langzaam over zijn twijfels en zorgen.

Johan slowly reveals his doubts and worries.

Terwijl hij praat, voelt hij een last van zijn schouders vallen.

As he speaks, he feels a weight lift from his shoulders.

Annelies zucht en zegt: "Ik ook, er is iets dat ik wil delen."

Annelies sighs and says, "Me too, there's something I want to share."

Ze vertelt over haar relatiebreuk, en Bram kijkt haar steunend aan.

She talks about her breakup, and Bram looks at her supportively.

Dan zegt Bram aarzelend: "Nou, ik ben eigenlijk bang voor mijn studie."

Then Bram says hesitantly, "Well, I'm actually afraid of my studies."

Ze lachen zachtjes om de gedeelde spanning en voelen zich dichter bij elkaar komen.

They laugh softly about the shared tension and feel closer to each other.

Terwijl de mist wat optrekt, voelen ze een nieuwe verbinding.

As the mist lifts a little, they feel a new connection.

Ze besluiten elkaar meer te steunen en vaker eerlijk te delen.

They decide to support each other more and share honestly more often.

De stilte is nu gevuld met begrip en acceptatie.

The silence is now filled with understanding and acceptance.

Johan realiseert zich dat kwetsbaarheid de sleutel is tot echte verbinding en voelt zich eindelijk wat zekerder over zijn toekomst.

Johan realizes that vulnerability is key to true connection and feels a bit more confident about his future.

De gracht verdwijnt langzaam in de achtergrond terwijl ze verder lopen, niet langer alleen met hun zorgen.

The canal slowly fades into the background as they walk further, no longer alone with their worries.

Samen, als familie, kunnen ze alles aan.

Together, as a family, they can handle anything.

En dat, beseft Johan, is het begin van een betere, veerkrachtigere toekomst.

And that, Johan realizes, is the start of a better, more resilient future.

De mistige morgen maakt plaats voor een nieuwe dag, vol belofte en hoop.

The misty morning gives way to a new day, full of promise and hope.