Het was diep in de winter, en het sneeuwde hard buiten.

It was deep in the winter, and it was snowing heavily outside.

Sven zat alleen in zijn studentenkamer aan zijn bureau, omringd door stapels boeken en notities.

Sven sat alone in his dorm room at his desk, surrounded by stacks of books and notes.

Zijn neus zat verstopt, en hij probeerde zijn zere keel te verzachten met een warme kop muntthee.

His nose was stuffy, and he tried to soothe his sore throat with a warm cup of mint tea.

Ondanks de geur van eucalyptus uit de luchtbevochtiger, voelde Sven zich vermoeid en ziek.

Despite the scent of eucalyptus from the humidifier, Sven felt tired and sick.

Maar hij had weinig tijd om te rusten; een belangrijk project schreeuwde om zijn aandacht.

But he had little time to rest; an important project was demanding his attention.

Sven studeerde aan de universiteit en was vastberaden om het goed te doen.

Sven was studying at the university and was determined to do well.

Zijn mentor had hem net een grote verantwoordelijkheid gegeven, en hij wilde laten zien dat hij het aankon.

His mentor had just given him a major responsibility, and he wanted to prove he could handle it.

Maar de kou die hij al weken meedroeg, leek niet te wijken.

However, the cold he had been carrying for weeks seemed unwilling to relent.

Hij wilde niet toegeven aan zijn ziekte en zwak lijken voor de anderen.

He didn't want to give in to his illness and appear weak to others.

Elke nacht stoof hij aan zijn werk, maar elke ochtend werd hij moe wakker.

Every night he threw himself into his work, but every morning he woke up tired.

Zijn energie was op, en de deadlines kropen dichterbij.

His energy was depleted, and the deadlines were creeping closer.

Hij probeerde harder te werken, zichzelf op te peppen met koffie en korte dutjes, maar het bleek niet genoeg te zijn.

He tried to work harder, pep himself up with coffee and short naps, but it wasn't proving to be enough.

Op een druilerige maandagmorgen, miste Sven een belangrijke les.

On a dreary Monday morning, Sven missed an important class.

Hij wist dat hij geen tijd had om achterop te raken.

He knew he didn't have time to fall behind.

De stress begon hem te overweldigen.

The stress began to overwhelm him.

In een moment van helderheid, besloot hij eindelijk dat hij hulp nodig had, iets wat hij zo lang uit had gesteld.

In a moment of clarity, he finally decided he needed help, something he had postponed for so long.

Hij klopte voorzichtig op de deur van Lars, zijn slaapgenoot.

He knocked gently on the door of Lars, his roommate.

"Lars," begon Sven, zijn stem schor, "ik heb je hulp nodig.

"Lars," Sven began, his voice hoarse, "I need your help.

Ik heb aantekeningen van de les gemist.

I've missed notes from class.

Kun je me helpen?"

Can you help me?"

Lars glimlachte medelijdend.

Lars smiled sympathetically.

"Natuurlijk, Sven.

"Of course, Sven.

Je had eerder moeten vragen", zei hij terwijl hij Sven de aantekeningen overhandigde die hij zo hard nodig had.

You should have asked sooner," he said as he handed Sven the notes he needed so badly.

Sven voelde opluchting maar wist dat hij nog meer hulp nodig had.

Sven felt relief but knew he needed more help.

Hij dacht aan Jelka, die altijd georganiseerd en efficiënt was.

He thought of Jelka, who was always organized and efficient.

Hij liep naar haar kamer, klopte aan en vroeg of ze kon helpen zijn project te organiseren.

He walked to her room, knocked, and asked if she could help organize his project.

Met de hulp van zijn vrienden, gaf Sven zichzelf eindelijk de kans om te herstellen.

With the help of his friends, Sven finally gave himself the chance to recover.

Hij leerde dat samenwerken geen zwakte was, maar eerder een kracht.

He learned that working together wasn't a weakness but rather a strength.

Samen met Lars en Jelka haalde hij de deadline en voltooide het project naar tevredenheid.

Together with Lars and Jelka, he met the deadline and completed the project satisfactorily.

Toen hij die avond naar bed ging, voelde Sven een weemoedige tevredenheid.

When he went to bed that night, Sven felt a wistful contentment.

Hij realiseerde zich dat naast zijn ambities, het ook belangrijk was om vriendelijk voor zichzelf te zijn en om hulp te vragen wanneer dat nodig was.

He realized that in addition to his ambitions, it was also important to be kind to himself and to ask for help when needed.

De sneeuw schilderde zijn raam wit, en de nacht was rustiger dan voorheen.

The snow painted his window white, and the night was quieter than before.

Sven glimlachte, wetende dat hij een belangrijke les had geleerd.

Sven smiled, knowing he had learned an important lesson.