Het was een koude winterdag in het veldhospitaal.

It was a cold winter day in the veldhospitaal.

De wind huilde en sneeuwvlokken dansten voor de ramen.

The wind howled, and snowflakes danced in front of the windows.

Binnen was het gezellig.

Inside, it was cozy.

Mensen lagen op veldbedden, gewikkeld in warme dekens.

People lay on camp beds, wrapped in warm blankets.

Joris, een vrijwillige verpleger, liep snel langs de bedden.

Joris, a volunteer nurse, quickly walked past the beds.

Zijn hart was groot, maar hij voelde zich soms onzeker over zijn kunnen.

His heart was big, but he sometimes felt unsure of his abilities.

Hij knielde naast Emma, een jonge vrouw met een gebroken arm.

He knelt next to Emma, a young woman with a broken arm.

"Hoe voel je je vandaag?"

"How are you feeling today?"

vroeg Joris vriendelijk.

Joris asked kindly.

Emma glimlachte zwakjes.

Emma smiled weakly.

"Iets beter, dankjewel," antwoordde ze.

"A bit better, thank you," she replied.

Joris schonk haar een bemoedigende glimlach.

Joris gave her an encouraging smile.

Plotseling sloeg de deur open en een golf koude lucht overspoelde de ruimte.

Suddenly, the door swung open, and a wave of cold air flooded the room.

Lars, een andere vrijwilliger, kwam binnen met een ernstig gezicht.

Lars, another volunteer, entered with a serious face.

"De sneeuwstorm wordt erger," zei hij.

"The snowstorm is getting worse," he said.

"En onze voorraden raken op."

"And our supplies are running out."

Joris keek rond in de kamer.

Joris looked around the room.

Mensen hadden verzorging nodig.

People needed care.

Hun voorraad medicijnen en dekens was bijna op.

Their supply of medicine and blankets was almost depleted.

Zijn hart bonkte in zijn borst.

His heart pounded in his chest.

Hij moest een beslissing nemen.

He had to make a decision.

Voor een moment staarde Joris uit het raam, waar de wereld wit en onherbergzaam leek.

For a moment, Joris stared out the window, where the world seemed white and inhospitable.

Toen hakte hij de knoop door.

Then he made the decision.

"We moeten de meest kritische patiënten eerst helpen," besloot hij.

"We must help the most critical patients first," he decided.

"Laten we de weinige middelen die we hebben goed gebruiken."

"Let's use the few resources we have wisely."

Samen met Lars en Emma begon Joris alles creatief in te zetten.

Together with Lars and Emma, Joris began to use everything creatively.

Ze bedachten slimme manieren om wat er nog was te rekken.

They came up with clever ways to stretch what was left.

De tijd tikte langzaam voorbij en de storm leek eeuwig te duren.

Time ticked by slowly, and the storm seemed to last forever.

Maar ze werkten hard, gaven niet op.

But they worked hard, they didn't give up.

Uiteindelijk, terwijl de sneeuwstorm op zijn hevigst was, hoorde Joris goed nieuws.

Finally, while the snowstorm was at its peak, Joris heard good news.

Er kwamen nieuwe voorraden!

New supplies were coming!

Een tractor had zich door het sneeuwlandschap geworsteld en stond nu buiten.

A tractor had made its way through the snowy landscape and was now outside.

Joris voelde een diepe opluchting.

Joris felt a deep sense of relief.

Nadat ze de spullen hadden uitgepakt, gingen ze meteen aan de slag.

After unpacking the supplies, they got to work immediately.

De patiënten kregen wat ze nodig hadden en Joris zag de dankbare glimlachen op hun gezichten.

The patients received what they needed, and Joris saw grateful smiles on their faces.

Hij voelde een warme gloed van binnen.

He felt a warm glow inside.

Het leek alsof de wereld ineens een stukje lichter werd.

It seemed as if the world suddenly became a bit brighter.

Langzaam trok de storm weg.

Slowly, the storm cleared.

De lucht klaarde op en een waterig zonnetje begon de sneeuw te doen glinsteren.

The sky brightened, and a watery sun began to make the snow glisten.

Joris keek naar de mensen om hem heen.

Joris looked at the people around him.

Hij voelde zich sterk, vol vertrouwen.

He felt strong, full of confidence.

Niet meer zo belast door zijn twijfels.

No longer so burdened by his doubts.

Hij wist dat hij een verschil had gemaakt, en dat gaf hem een nieuw gevoel van zekerheid.

He knew he had made a difference, and that gave him a new sense of certainty.

De wereld kon vriezen, maar zijn hart was nu warmer dan ooit tevoren.

The world could freeze, but his heart was now warmer than ever before.