De ijzige wind blies door de straten van Amsterdam.

The icy wind blew through the streets of Amsterdam.

De grachten lagen rustig, met een dun laagje sneeuw op de kades.

The canals lay quietly with a thin layer of snow on the quays.

Maartje stond stil aan de rand van de Prinsengracht.

Maartje stood still at the edge of the Prinsengracht.

Ze keek naar de hoge, smalle grachtenpanden.

She gazed at the tall, narrow canal houses.

Hun klassieke architectuur fascineerde haar al sinds ze klein was.

Their classic architecture had fascinated her since she was young.

Vandaag was de schoolreis naar het Grachtengordel van Amsterdam.

Today was the school trip to the Grachtengordel of Amsterdam.

Samen met haar klasgenoten Daan en Sanne, was ze hier om meer te leren over stedelijke planning en architectuur.

Together with her classmates Daan and Sanne, she was here to learn more about urban planning and architecture.

Hoewel de anderen enthousiast leken, voelde Maartje zich onzeker.

Although the others seemed enthusiastic, Maartje felt uncertain.

Was dit wat ze wilde?

Was this what she wanted?

Architectuur studeren?

To study architecture?

Daan, altijd vol plannen, had een route uitgestippeld.

Daan, always full of plans, had mapped out a route.

"Laten we als eerste naar het Anne Frank Huis gaan!"

"Let's go to the Anne Frank Huis first!"

stelde hij vrolijk voor.

he suggested cheerfully.

Sanne knikte, maar zag Maartje's bedachtzame blik.

Sanne nodded, but noticed Maartje's thoughtful look.

"Gaat het, Maartje?"

"Are you okay, Maartje?"

vroeg ze zachtjes.

she asked softly.

Maartje haalde diep adem.

Maartje took a deep breath.

"Ik denk dat ik even wil rondwandelen," zei ze aarzelend.

"I think I want to walk around for a bit," she said hesitantly.

"Ik moet nadenken."

"I need to think."

Sanne knikte begrijpelijk.

Sanne nodded understandingly.

"We zien je later.

"We'll see you later.

Neem je tijd," zei ze vriendelijk.

Take your time," she said kindly.

Maartje begon te lopen.

Maartje began to walk.

Ze wandelde door de straten vol met tinkelende fietsbelletjes en het zachte gerinkel van sneeuw onder haar schoenen.

She wandered through the streets filled with the tinkling of bicycle bells and the soft crunch of snow under her shoes.

Ze stopte om te kijken naar de sierlijke gevels.

She stopped to admire the elegant façades.

Ze glimlachten naar haar met stories van het verleden.

They smiled at her with stories of the past.

Plotseling ontdekte ze een klein gebouw met een tentoonstelling.

Suddenly she discovered a small building with an exhibition.

Nieuwsgierig ging ze naar binnen.

Curious, she went inside.

Binnen was er een tentoonstelling over moderne architectuur in historische steden.

Inside was an exhibition about modern architecture in historical cities.

Verbaasd zag ze innovatieve ontwerpen en interieurs die eeuwenoude structuren nieuw leven inbliezen.

Amazed, she saw innovative designs and interiors that breathed new life into centuries-old structures.

Iets in haar werd geraakt.

Something inside her was touched.

Maartje voelde een opwelling van inspiratie.

Maartje felt a surge of inspiration.

Ze kon bijna de mogelijkheden zien, hoe het oude en nieuwe konden samengaan.

She could almost see the possibilities, how the old and new could come together.

Het was alsof een gordijn werd opgetrokken.

It was as if a curtain was lifted.

Ze realiseerde zich hoe mooi het was om architectuur te gebruiken om verhalen van ontwikekeling te vertellen.

She realized how beautiful it was to use architecture to tell stories of development.

Met hernieuwde energie verliet ze de tentoonstelling.

With renewed energy, she left the exhibition.

Maartje rende bijna terug naar de groep.

Maartje almost ran back to the group.

Bij de hoek van een straat vond ze Sanne en Daan sip koffie drinken.

At the corner of a street, she found Sanne and Daan sipping coffee.

Daan keek op en zwaaide uitbundig.

Daan looked up and waved exuberantly.

"Daar is ze!"

"There she is!"

riep hij.

he shouted.

Maartje vertelde hen snel haar ontdekking en haar beslissing om architectuur te volgen.

Maartje quickly told them about her discovery and her decision to pursue architecture.

"Het voelt goed," zei ze met een stralende glimlach.

"It feels right," she said with a radiant smile.

Sanne glimlachte rustig en Daan klapte haar op de rug.

Sanne smiled calmly and Daan patted her on the back.

"Dat is geweldig!"

"That's great!"

zei hij enthousiast.

he said enthusiastically.

In de kou viel er een last van Maartje’s schouders.

In the cold, a burden lifted from Maartje's shoulders.

De stad leek haar te omarmen met haar mogelijkheden en wonderen.

The city seemed to embrace her with its possibilities and wonders.

Ze was klaar voor haar toekomst, met de grachten als haar vertrouwde metgezellen.

She was ready for her future, with the canals as her trusty companions.