Bram dwarrelde de drukke politiepost binnen, klapperend van de kou.

Bram spun into the busy police station, shivering with cold.

Zijn helderrode sjaal hing losjes om zijn nek, alsof hij zijn eigen speelse karakter wilde benadrukken.

His bright red scarf hung loosely around his neck, as if to emphasize his own playful character.

Binnen, waar het warm was, werd hij begroet door de geur van koffie en het zachte geroezemoes van drukke agenten.

Inside, where it was warm, he was greeted by the smell of coffee and the soft buzz of busy officers.

"Bent u verdwaald?"

"Are you lost?"

grapte een agent vanachter de balie, terwijl hij nieuwsgierig naar Bram's verwilderde blik keek.

joked an officer from behind the counter, looking curiously at Bram's bewildered expression.

Bram lachte nerveus.

Bram laughed nervously.

"Nee, ik ben hier om een fiets als vermist op te geven," begon hij.

"No, I'm here to report a bike missing," he began.

De agent keek hem argwanend aan.

The officer looked at him suspiciously.

"Uw eigen fiets?"

"Your own bike?"

Bram schudde hevig zijn hoofd.

Bram shook his head vigorously.

"Nee, ik ben op de verkeerde fiets weggefietst.

"No, I cycled away on the wrong bike.

Nu weet ik niet van wie hij is."

Now I don't know whose it is."

De agent trok een wenkbrauw op.

The officer raised an eyebrow.

"Dat is een nogal merkwaardig verhaal, meneer."

"That's quite a peculiar story, sir."

"Ja, dat ben ik," gaf Bram toe met een verontschuldigende grijns.

"Yes, that's me," Bram admitted with an apologetic grin.

"Merkwaardig.

"Peculiar.

Kan ik mijn vrienden bellen?

Can I call my friends?

Ze zullen het ook heet hoofdschuddend beamen."

They'll nod in agreement, shaking their heads at me."

Niet veel later kwamen Sanne en Joris binnen, hun voetstappen echoënd op de grijze tegels.

Not long after, Sanne and Joris came in, their footsteps echoing on the grey tiles.

Joris, met een guitige blik, klopte Bram op de schouder.

Joris, with a mischievous look, patted Bram on the shoulder.

"Dus je hebt het echt gedaan, hè?

"So you really did it, huh?

Op een vreemde fiets door de sneeuw gereden?"

Rode on a stranger's bike through the snow?"

Sanne schudde haar hoofd, maar haar ogen lachten.

Sanne shook her head, but her eyes were laughing.

"Zeg ons dat je nu minstens weet waar je eigen fiets is, Bram."

"Tell us you at least know where your own bike is now, Bram."

De agenten, aanvankelijk skeptisch, gaven elkaar een begrijpend knikje.

The officers, initially skeptical, exchanged a knowing nod.

Het leek erop dat Bram inderdaad een ongeluksvogeltje was, eerder dan een fietsendief.

It seemed Bram was indeed more of a goofball than a bike thief.

Terwijl Bram druk bezig was zijn verhaal opnieuw uit te leggen, ging de deur van de politiepost open en een man stapte binnen.

While Bram was busy explaining his story again, the police station door opened and a man stepped in.

Hij had nog sneeuwvlokken op zijn jas en een glimlach om zijn lippen.

He still had snowflakes on his coat and a smile on his lips.

"Bram!

"Bram!

Ik dacht al dat ik je fiets kwijt was," zei hij met een vriendelijke knipoog.

I thought I lost my bike," he said with a friendly wink.

De politieagenten konden een lach niet onderdrukken.

The police officers couldn't suppress a laugh.

De situatie leek meer een komedie dan een misdaad.

The situation seemed more like a comedy than a crime.

Bram herkende de man van zijn jogsessies rond het park en voelde een golf van opluchting.

Bram recognized the man from his jogging sessions around the park and felt a wave of relief.

"Het spijt me echt," zei Bram.

"I'm really sorry," Bram said.

"Kan ik je trakteren op een kopje koffie als goedmakertje?"

"Can I treat you to a cup of coffee to make up for it?"

De fietseigenaar knikte.

The bike owner nodded.

"Graag!

"Gladly!

Het was tenslotte toch geen alledaagse maandag."

After all, it wasn't an ordinary Monday."

De vrienden lachten opgelucht, en Bram zwaaide de rode sjaal nonchalant om zijn nek terwijl ze naar buiten stapten.

The friends laughed in relief, and Bram swung the red scarf nonchalantly around his neck as they stepped outside.

De kou begroette hen opnieuw, maar er hing een vriendschappelijke warmte in de lucht.

The cold greeted them again, but there was a friendly warmth in the air.

Op weg naar het café beloofde Bram plechtig aan zichzelf dat hij voortaan beter zou opletten.

On the way to the café, Bram solemnly promised himself that he would pay better attention from now on.

De wereld had zo zijn eigenaardigheden, en hij was vastberaden om daar voortaan zijn eigen stempel op te drukken, zonder onverwacht andermans spullen met zich mee te nemen.

The world had its peculiarities, and he was determined to leave his mark on it without unexpectedly taking others' belongings with him.