De winterzon scheen zacht door het grote raam van de psychiatrische afdeling.

The winter sun shone softly through the large window of the psychiatric ward.

Buiten lagen hoopjes sneeuw langs de paden.

Outside, piles of snow lay along the paths.

Binnen was het stil, op het geroezemoes van stemmen in de verte na.

Inside, it was quiet, except for the murmuring of voices in the distance.

Niels en Sanne zaten aan een tafel in de gemeenschappelijke ruimte, wachtend tot Bram hen zou komen vergezellen.

Niels and Sanne sat at a table in the common room, waiting for Bram to come join them.

Niels keek rond.

Niels looked around.

De muren waren wit, de meubels eenvoudig.

The walls were white, the furniture simple.

Hier en daar stonden planten die het kille interieur een beetje leven probeerden te geven.

Here and there were plants trying to bring some life to the cold interior.

Hij voelde de spanning in zijn lijf.

He felt the tension in his body.

Sanne merkte zijn onrust op en kneep bemoedigend in zijn hand.

Sanne noticed his restlessness and squeezed his hand encouragingly.

"Het komt goed," zei ze zacht, alsof ze het zichzelf ook moest overtuigen.

"It will be okay," she said softly, as if she needed to convince herself too.

Na een paar minuten kwam Bram binnen.

After a few minutes, Bram came in.

Zijn blik was helder, maar zijn passen voorzichtig.

His gaze was clear, but his steps were cautious.

Hij zette zich bij hen neer, een vermoeide glimlach op zijn gezicht.

He sat down with them, a tired smile on his face.

"Hoi," zei hij.

"Hi," he said.

Het gesprek begon aarzelend, met koetjes-en-kalfjeszaken.

The conversation started hesitantly, with small talk.

Maar Niels had een doel.

But Niels had an aim.

Hij wilde weten hoe het echt met Bram ging.

He wanted to know how Bram really was.

"Hoe gaat het echt met je, Bram?"

"How are you really, Bram?"

vroeg hij en keek zijn broer recht in de ogen.

he asked, looking his brother straight in the eyes.

Bram zuchtte diep.

Bram sighed deeply.

"Soms zwaar," gaf hij toe.

"Sometimes hard," he admitted.

"Maar ik vecht.

"But I'm fighting.

En de dokters zijn aardig."

And the doctors are nice."

Niels knikte samen met Sanne, opgelucht dat Bram eerlijk was.

Niels nodded along with Sanne, relieved that Bram was being honest.

Toch lag er iets zwaars op zijn eigen hart.

Yet there was something heavy on his own heart.

De dilemma tussen thuisblijven of zijn avontuur elders voortzetten hield hem al maanden bezig.

The dilemma of staying home or continuing his adventure elsewhere had been on his mind for months.

Hij wilde er met Bram over praten, maar de woorden bleven steken.

He wanted to talk about it with Bram, but the words wouldn't come.

Het was Bram die de stilte doorbrak.

It was Bram who broke the silence.

"Niels," begon hij, "ik weet dat je plannen hebt.

"Niels," he began, "I know you have plans.

Overzee, toch?"

Overseas, right?"

Niels slikte en knikte, verrast door Bram's scherpzinnigheid.

Niels swallowed and nodded, surprised by Bram's perceptiveness.

"Je moet gaan," zei Bram stevig.

"You have to go," Bram said firmly.

De helderheid in zijn ogen was onmiskenbaar.

The clarity in his eyes was unmistakable.

"Ik red me hier wel.

"I'll manage here.

En ik wil dat je gelukkig bent.

And I want you to be happy.

Echt gelukkig."

Truly happy."

Niels voelde een golf van emoties.

Niels felt a wave of emotions.

"Maar ik wil je niet in de steek laten," protesteerde hij zacht.

"But I don't want to abandon you," he protested softly.

"Je laat me niet in de steek," antwoordde Bram.

"You're not abandoning me," Bram replied.

"Ik weet dat je altijd voor me klaarstaat, al ben je ver weg."

"I know you'll always be there for me, even if you're far away."

Dat moment, vol begrip en broederlijke liefde, was tegelijk pijnlijk en bevrijdend.

That moment, full of understanding and brotherly love, was both painful and liberating.

Niels voelde hoe de knoop in zijn maag langzaam oploste.

Niels felt the knot in his stomach slowly loosen.

Hij wilde zijn broer omarmen, hem bedanken voor zijn moed en steun.

He wanted to embrace his brother, to thank him for his courage and support.

Maar de woorden kwamen niet; toch voelde hij dat Bram het wist.

But the words wouldn't come; yet he felt that Bram knew.

Later, toen ze het gebouw verlieten, voelde Niels zich lichter.

Later, as they left the building, Niels felt lighter.

Hij besefte dat hij zijn dromen kon volgen zonder zijn verantwoordelijkheid te negeren.

He realized that he could follow his dreams without neglecting his responsibilities.

Hij zou altijd verbonden blijven met Bram, ongeacht de afstand.

He would always remain connected with Bram, regardless of the distance.

De kou beet in zijn gezicht, maar hij voelde warmte in zijn hart.

The cold bit at his face, but he felt warmth in his heart.

Hij wist dat hij keuzes had gemaakt die beide levens zouden veranderen, op de best mogelijke manier.

He knew he had made choices that would change both of their lives in the best possible way.

En hoewel de weg voor hem nog onzeker was, was hij nu zeker van één ding: hij zou af en toe terugkomen, maar ook verdergaan.

And although the road ahead was still uncertain, he was now sure of one thing: he would return every now and then, but also move forward.

En dat was genoeg.

And that was enough.