Het was een zonnige lentedag in Amsterdam.

It was a sunny spring day in Amsterdam.

De lucht was helder en de vogels zongen vrolijk.

The sky was clear, and the birds sang cheerfully.

Sanne, een nieuwsgierig meisje van acht jaar, liep met haar vader Jasper en haar oudere zus Anika naar het Wetenschapsmuseum.

Sanne, a curious eight-year-old girl, was walking with her father Jasper and her older sister Anika to the Wetenschapsmuseum.

Sanne probeerde zich te focussen op de opwinding van het museumbezoek.

Sanne tried to focus on the excitement of the museum visit.

Maar diep van binnen voelde ze het gewicht van de recente scheiding van haar ouders.

But deep inside, she felt the weight of her parents' recent divorce.

Binnen in het museum was het druk.

Inside the museum, it was busy.

Het klonk als een lieve symfonie van kindergelach en enthousiasme.

It sounded like a sweet symphony of children's laughter and enthusiasm.

De zon scheen door de grote ramen en verlichtte de interactieve tentoonstellingen.

The sun shone through the large windows and illuminated the interactive exhibits.

Sanne's ogen glinsterden toen ze de displays met moleculaire structuren en sterrenkijkers zag.

Sanne's eyes sparkled as she saw the displays with molecular structures and telescopes.

Toch bleef er een lichte frons op haar gezicht.

Yet there remained a slight frown on her face.

Jasper liep geduldig langs Sanne, hield haar kleine hand vast.

Jasper walked patiently alongside Sanne, holding her small hand.

"Kijk, daar is de robotvertoning die je zo leuk vindt," zei hij met een glimlach, wijzend naar een hoek waar een robotarm vrolijk zwaaide.

"Look, there’s the robot display you like so much," he said with a smile, pointing to a corner where a robot arm waved cheerfully.

Anika was al verderop, geboeid door een tentoonstelling over magnetisme.

Anika was further ahead, captivated by an exhibit about magnetism.

Sanne genoot eigenlijk, maar haar gedachten dwaalden steeds af naar de scheiding.

Sanne was actually enjoying herself, but her thoughts kept drifting to the divorce.

Het voelde alsof de kern van haar wereld was veranderd.

It felt as if the core of her world had changed.

Ze verlangde naar antwoorden, naar iets wat haar gemoed kon verlichten.

She longed for answers, for something to lighten her mood.

Terwijl de kinderen voor de bewegingssimulator stonden, vroeg Sanne plotseling: "Papa, waarom moest alles veranderen?"

As the kids stood before the motion simulator, Sanne suddenly asked, "Papa, why did everything have to change?"

Haar stem klonk fragiel en onzeker.

Her voice was fragile and uncertain.

Jasper knielde naast haar neer, keek haar in de ogen.

Jasper knelt down beside her, looking into her eyes.

"Sanne," begon hij zachtjes.

"Sanne," he began softly.

"Sommige dingen gebeuren in het leven zonder dat we het willen.

"Some things happen in life that we don't want.

Maar onthoud dat mama en ik nog steeds heel veel van jou en Anika houden."

But remember, your mom and I still love you and Anika very much."

Anika kwam dichterbij, legde een arm om haar zusje heen.

Anika came closer, putting an arm around her little sister.

"We zijn nog steeds een gezin, San," zei ze bemoedigend.

"We’re still a family, San," she said encouragingly.

Sanne keek naar de simulator die voor hen stond, een machine die situaties kon veranderen en mensen in andere werelden kon plaatsen.

Sanne looked at the simulator in front of them, a machine that could change situations and place people in other worlds.

Ze begreep dat haar wereld misschien ook veranderd was, maar dat sommige dingen - zoals liefde - hetzelfde bleven.

She understood that her world might have changed too, but that some things - like love - remained the same.

Jasper vervolgde: "En we zullen altijd voor je zorgen.

Jasper continued, "And we will always take care of you.

We doen ons best om jullie gelukkig te maken."

We are doing our best to make you happy."

Met tranen die haar ogen vulden, voelde Sanne een andere emotie opborrelen - opluchting.

With tears filling her eyes, Sanne felt another emotion rise up - relief.

Ze knikte langzaam, voelde zich iets lichter, alsof een deel van haar bezorgdheid was verdwenen.

She nodded slowly, feeling a bit lighter, as if part of her anxiety had disappeared.

De drie stonden daar een tijdje in stilte, ieder verloren in hun eigen gedachten.

The three stood there for a while in silence, each lost in their own thoughts.

Maar Sanne voelde zich nu wat meer op haar gemak met het idee dat, hoewel sommige dingen niet meer hetzelfde waren, de liefde van haar ouders een constante was.

But Sanne now felt a bit more at ease with the idea that, although some things were no longer the same, her parents' love was a constant.

En zo, onder de warme gloed van de lentelichtjes en de nieuwsgierige kleuren van het museum, vond Sanne een beetje vrede in haar hart.

And so, under the warm glow of the spring lights and the curious colors of the museum, Sanne found a bit of peace in her heart.

Een klein stapje naar acceptatie in een wereld die, ondanks veranderingen, nog steeds vol liefde was.

A small step toward acceptance in a world that, despite changes, was still full of love.