De zon scheen helder over de Keukenhof, en de wind speelde zachtjes met de bladeren van de bomen.

The sun shone brightly over the Keukenhof, and the wind played gently with the leaves of the trees.

Tulpen in alle kleuren van de regenboog wiegden in de lentezon.

Tulips in all the colors of the rainbow swayed in the spring sun.

Bram stond stil aan de rand van een veld vol met nieuwe tulpensoorten, zijn notitieboekje in de hand.

Bram stood still at the edge of a field full of new tulip varieties, his notebook in hand.

Hij voelde een lichte jeuk in zijn keel, maar hij negeerde het.

He felt a slight itch in his throat, but he ignored it.

Zijn passie voor tulpen en zijn onderzoek was te belangrijk.

His passion for tulips and his research was too important.

Ingrid, zijn collega en goede vriendin, liep naast hem.

Ingrid, his colleague and good friend, walked beside him.

Ze bewonderde de bloemen en noteerde zorgvuldig wat Bram haar vertelde over iedere soort.

She admired the flowers and carefully noted what Bram told her about each variety.

"Kijk eens naar die rode," zei Bram, terwijl hij naar een groepje tulpen wees die glinsterden in het licht.

"Look at those red ones," said Bram, pointing to a group of tulips that shimmered in the light.

"Ze lijken wel op vlammen."

"They look like flames."

Ze deden samen onderzoek naar de tulpen om een baanbrekend artikel te schrijven.

They were doing research together on the tulips to write a groundbreaking article.

Maar Bram voelde zich steeds slechter.

But Bram was feeling worse and worse.

Zijn ogen prikten en zijn neus begon te lopen.

His eyes stung, and his nose started to run.

Hij veegde snel met de rug van zijn hand langs zijn gezicht, hopend dat Ingrid het niet zou merken.

He quickly wiped his face with the back of his hand, hoping Ingrid wouldn't notice.

"Ingrid, ik ga nog even naar die hoek daar," zei Bram, terwijl hij naar een veld met nieuwe tulpen wees.

"Ingrid, I’m going over to that corner there," said Bram, pointing to a field with new tulips.

Hij keek rond of hij ergens kon niezen zonder dat het opviel.

He looked around to see if he could find a place to sneeze without being noticed.

Het leek alsof de bloemen hem in de gaten hielden.

It seemed as if the flowers were watching him.

Een uur later, toen hij de geur van de bloemen geen halt kon toeroepen, begon Bram te hoesten.

An hour later, when the scent of the flowers couldn't be stopped, Bram started coughing.

Het werd erger.

It got worse.

Hij wilde Ingrid niet lastigvallen, maar zijn lichaam gaf het op.

He didn’t want to bother Ingrid, but his body gave out.

Terwijl zijn zicht wazig werd, voelde hij zijn benen zwakker worden.

As his vision blurred, he felt his legs growing weaker.

Hij probeerde zichzelf overeind te houden, maar hij viel.

He tried to hold himself up, but he fell.

Ingrid schrok en rende naar hem toe.

Ingrid was startled and ran over to him.

"Bram, wat is er aan de hand?" vroeg ze bezorgd.

"Bram, what's going on?" she asked worriedly.

Ze hielp hem overeind en bood hem haar flesje water aan.

She helped him up and offered him her bottle of water.

Bram, uitgeput en met een trillende stem, gaf eindelijk toe. "Het is mijn allergie... tegen bloemen."

Bram, exhausted and with a trembling voice, finally admitted, "It's my allergy... to flowers."

Ingrid keek hem verbaasd aan.

Ingrid looked at him in surprise.

"Waarom heb je dat niet eerder gezegd? We kunnen hier iets aan doen."

"Why didn't you say something earlier? We can do something about this."

Samen gingen ze snel naar de uitgang van de tuinen.

Together, they quickly went to the exit of the gardens.

Ingrid regelde medicijnen bij de apotheek vlakbij.

Ingrid arranged for medicine at the pharmacy nearby.

Met de medicijnen voelde Bram zich al snel beter.

With the medicine, Bram soon felt better.

Hij keek naar Ingrid en glimlachte dankbaar.

He looked at Ingrid and smiled gratefully.

"Ik dacht dat ik het wel aankon. Maar ik besef nu dat ik hulp nodig heb."

"I thought I could handle it. But I realize now that I need help."

Ingrid gaf hem een troostende klop op zijn schouder.

Ingrid gave him a comforting pat on the shoulder.

"Dit doen we samen, Bram. Geen zorgen. We zullen dat artikel nog schrijven."

"We’ll do this together, Bram. Don't worry. We'll write that article."

Ze liepen terug naar de Keukenhof, maar dit keer was de lucht helder en opgelucht.

They walked back to the Keukenhof, but this time the air felt clear and relieved.

Bram voelde zich niet alleen meer.

Bram no longer felt alone.

Hij wist dat met Ingrid aan zijn zijde het onderzoek een succes zou worden.

He knew that with Ingrid by his side, the research would be a success.

Samen ploften ze neer op een bankje en keken naar de bloemenzee die zich voor hen uitstrekte.

Together, they flopped down on a bench and looked at the sea of flowers stretching out before them.

En voor het eerst, voelde Bram zich vrij om diep adem te halen.

And for the first time, Bram felt free to take a deep breath.