De zon scheen helder over de Keukenhof.

The sun shone brightly over Keukenhof.

Miljoenen tulpen bloeiden in een zee van kleuren.

Millions of tulips bloomed in a sea of colors.

Jeroen stak zijn camera in de lucht.

Jeroen raised his camera into the air.

"Dit is fantastisch!"

"This is fantastic!"

riep hij uit.

he exclaimed.

Hij was nog nooit eerder in de Keukenhof geweest.

He had never been to Keukenhof before.

Vandaag zou hij de mooiste foto's maken.

Today, he would take the most beautiful photos.

Sanne stond naast Jeroen.

Sanne stood next to Jeroen.

Ze glimlachte naar hem.

She smiled at him.

"Ik ben zo blij dat je mee bent, Jeroen.

"I’m so glad you came along, Jeroen.

Kijk eens naar al die bloemen!"

Just look at all those flowers!"

Sanne was al vele keren in de Keukenhof geweest.

Sanne had been to Keukenhof many times.

Ze kende de paden goed.

She knew the paths well.

Ze liepen samen verder door de kleurrijke tuinen.

They walked further together through the colorful gardens.

Tulpen in alle kleuren omringden hen.

Tulips in all colors surrounded them.

Geuren van bloemen vulden de lucht.

Scents of flowers filled the air.

Het was een prachtig gezicht.

It was a beautiful sight.

Jeroen klikte druk op de knop van zijn camera.

Jeroen was busily clicking the button on his camera.

Hij wilde elk moment vastleggen.

He wanted to capture every moment.

Maar al snel voelde Jeroen iets ongemakkelijks.

But soon, Jeroen began to feel something uncomfortable.

Zijn neus begon te kriebelen.

His nose started to itch.

"Eh, Sanne?"

"Um, Sanne?"

zei hij met een haperende stem.

he said with a faltering voice.

Haar vrolijke blik veranderde in bezorgdheid.

Her cheerful expression turned to concern.

"Gaat het wel?"

"Are you okay?"

vroeg ze.

she asked.

Jeroen knikte, hoewel hij begon te twijfelen.

Jeroen nodded, although he began to doubt.

Zijn ogen begonnen te tranen.

His eyes started to water.

Zijn ademhaling werd sneller.

His breathing quickened.

Hij probeerde zich te concentreren op de tulpen.

He tried to focus on the tulips.

Maar het werd moeilijker om de camera stil te houden.

But it became harder to keep the camera steady.

In de verte zag Sanne dat Bart, een medebezoeker, naar hen keek.

In the distance, Sanne noticed that Bart, a fellow visitor, was looking at them.

Hij liep naar hen toe.

He walked over to them.

"Ik heb je gehoord, heb je hulp nodig?"

"I heard you, do you need help?"

vroeg Bart.

asked Bart.

Hij droeg een rugzak met een EHBO-embleem.

He was carrying a backpack with a first aid emblem.

Jeroen probeerde te antwoorden, maar zijn keel voelde strak aan.

Jeroen tried to reply, but his throat felt tight.

Hij voelde zich benauwd.

He felt short of breath.

Sanne begreep meteen dat er iets niet goed was.

Sanne immediately understood that something was wrong.

"Kun je helpen?"

"Can you help?"

vroeg ze snel aan Bart.

she quickly asked Bart.

Bart knikte serieus en onderzocht Jeroen snel.

Bart nodded seriously and quickly examined Jeroen.

"Dit lijkt op een allergische reactie," zei hij.

"This looks like an allergic reaction," he said.

"We moeten naar de medische post."

"We need to go to the medical post."

Sanne ondersteunde Jeroen, en Bart leidde hen uit de tuinen.

Sanne supported Jeroen, and Bart led them out of the gardens.

Het medische personeel zorgde goed voor Jeroen.

The medical staff took good care of Jeroen.

Hij kreeg medicatie en begon zich beter te voelen.

He received medication and started to feel better.

Hij ademde diep in en uit.

He breathed in and out deeply.

Het was een opluchting.

It was a relief.

"Dank je, Bart," zei Jeroen verbaasd maar dankbaar.

"Thank you, Bart," Jeroen said, surprised but grateful.

"En Sanne, bedankt dat je bij me bent gebleven."

"And Sanne, thanks for staying with me."

De groep zat buiten de medische post.

The group sat outside the medical post.

De zon ging langzaam onder en kleurde de lucht oranje.

The sun slowly set, coloring the sky orange.

Hoewel Jeroen teleurgesteld was dat hij niet langer in de Keukenhof kon blijven, voelde hij een warme dankbaarheid.

Although Jeroen was disappointed that he couldn’t stay longer in Keukenhof, he felt a warm gratitude.

"Het spijt me dat je je foto's niet kon maken," zei Sanne zacht.

"I’m sorry you couldn’t take your photos," Sanne said softly.

Jeroen glimlachte.

Jeroen smiled.

"Het geeft niet," antwoordde hij.

"It’s okay," he replied.

"Mijn gezondheid is belangrijker.

"My health is more important.

En ik ben dankbaar voor mijn vrienden."

And I’m grateful for my friends."

Ze keken samen naar de stralende lucht.

They looked together at the radiant sky.

Jeroen voelde een nieuwe waardering voor de mensen om hem heen.

Jeroen felt a new appreciation for the people around him.

Elke lente brengt nieuwe leerlessen, dacht hij.

Every spring brings new lessons, he thought.

De dag eindigde met een gevoel van verbondenheid en een herinnering die ze nog lang zouden koesteren.

The day ended with a sense of connection and a memory they would cherish for a long time.