นรินทร์เดินข้ามสะพานไม้ที่เชื่อมต่อระหว่างฝั่งกับตลาดน้ำเรือ

Narin walked across the wooden bridge connecting the shore to the floating market.

เขาหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาเก็บภาพเรือขายอาหารที่สีสันสดใสบนแม่น้ำ

He took out his camera to capture the vibrant food-selling boats on the river.

บรรยากาศในตลาดน้ำคึกคักด้วยเสียงพูดคุยและเสียงระฆังจากลูกค้าที่มาซื้อของ

The atmosphere in the market was lively, filled with conversations and the sound of bells from customers making purchases.

และอากาศก็ชื้นพอสมควรเพราะเป็นฤดูฝน

The air was also quite humid due to the rainy season.

"วันนี้เป็นวันอาสาฬหบูชาเลยมีคนเยอะหน่อย" นรินทร์คิดในใจพลางถ่ายรูปไปด้วย

"Today is Asalha Puja Day, so it's a bit crowded," Narin thought to himself while taking pictures.

เขาเป็นบล็อกเกอร์อาหารที่ชอบลองอาหารแปลกๆ และวันนี้เขามีเป้าหมายใหม่ คือ ผลไม้นิยมของคนไทยที่ชื่อ "ทุเรียน"

He was a food blogger who enjoyed trying unusual foods, and today his new target was durian, a popular Thai fruit.

นรินทร์เดินไปยังร้านขายผลไม้ เห็นทุเรียนกองเต็มโต๊ะ

Narin walked to the fruit stall and saw durians piled high on the table.

กลิ่นหอมแรงแต่แปลกประหลาดก็ลอยมาเข้าจมูกทันที

Their strong but peculiar aroma hit his nose immediately.

นรินทร์รู้สึกปนเปอยากอยู่ใกล้แต่ยังมีความอยากลองตัวนี้เพื่อดึงดูดผู้ติดตามใหม่ๆ

He felt a mixed urge to stay away but was also eager to try it to attract new followers.

“ทุเรียนจานหนึ่งครับ” นรินทร์กล่าวพร้อมยิ้ม

"One plate of durian, please," Narin said with a smile.

“ได้ค่ะ น้อง ทุเรียนหอมๆเลยนะคะ” แม่ค้าเรือรับคำพร้อมหยิบทุเรียนลงจาน

"Sure, young man. Fresh and fragrant durian coming right up," the boat vendor replied, preparing a plate for him.

นรินทร์จับทุเรียนด้วยมือที่เริ่มสั่นเบาๆ

Narin's hands trembled slightly as he grabbed the durian.

เขาจดจ่อกล้องไว้และเปิดมือถือเตรียมถ่ายคลิป

He focused his camera and readied his phone to shoot a clip.

“ขอลองทีละคำก่อนนะ” นรินทร์บอกตัวเอง พลางถือกล้องด้วยมือหนึ่งและจับทุเรียนด้วยมืออีกข้าง

"I’ll try it one bite at a time first," Narin told himself, holding the camera with one hand and the durian with the other.

เขาเอาชั้นทุเรียนเข้าปากแต่ละครั้งแบบช้ายๆ รสชาติและกลิ่นมันแรงแบบสุดๆ ยากเกินคาด

He slowly took each bite of the durian, finding its intense taste and smell overwhelming.

“อื้ม! อร่อยมากเลย” เขาพูดกับกล้องพร้อมพยายามฝืนยิ้ม

"Wow! It's really delicious," he said to the camera, forcing a smile.

ทว่าจริงๆแล้วมันคือการทำให้ลูกติดคอ

In truth, it felt like it was sticking in his throat.

น้ำตาเริ่มซึม น้ำตามจมูกก็เริ่มไหลด้วยรสชาติเข็น

Tears welled up, and his nose started to run from the overwhelming flavor.

นรินทร์ทั้งกลั้นใจและยิ้มต่อหน้ากล้อง แม้ในใจจะรู้สึกนึกถึงเจริญสำเร็จ

Narin continued to smile for the camera, despite feeling like he was struggling inside.

“เดี๋ยวกล้องหยุดละ ขอพักยก”

"Let me pause the camera for a moment, I need a break."

นรินทร์ขยับหน้ากล้องให้เรียบร้อยแล้วเริ่มกินทุเรียนจนหมดจบแล้วเขาหายใจลึกๆ

After adjusting the camera, he resumed eating the durian until it was finished, then took a deep breath.

“โอเค ตอนนี้ขอเวลา...” นรินทร์กุมหัวอกจนกลับมารู้สึกปกติ

"Okay, I need a moment..." Narin clutched his chest until he felt normal again.

ถึงแม้การกินนั้นจะเข็นแสนยากแต่เขาตัดสินใจโพสต์ข้อมูลที่แท้จริงอย่างซื่อตรงให้ผู้ติดตามรับรู้

Despite the difficult eating experience, he decided to post his honest thoughts for his followers.

“ท้ายที่สุดก็สำเร็จ แต่บอกตามตรง รสชาติมันไม่ใช่สำหรับทุกคน” เขาพิมพ์ลงอัพโซเชียล

"In the end, I succeeded, but honestly, the taste is not for everyone," he typed and posted on social media.

เขานึกทบทวน “เดี๋ยวนะ” กลับพบว่าผู้ติดตามสมบูรณ์ใจอย่างดีไม่ว่าการรีวิวแบบนี้

Reflecting on it, he found that his followers appreciated his candid review.

หลังเสร็จภารกิจ นรินทร์เดินยิ้มไปในตลาดสมบูรณ์ใจเกินคาด

After completing his mission, Narin walked through the market with a smile, feeling unexpectedly pleased.

“บางครั้งความซื่อตรงก็ดีกว่าการทำสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง”

“Sometimes honesty is better than pretending to be something you're not.”