ฝนตกหนักเหมือนจะไม่หยุดในกรุงเทพฯ

The rain poured heavily, seemingly endless, in Bangkok.

เสียงหยดน้ำกระทบหลังคาเหล็กทำให้บรรยากาศรอบๆ โกดังทิ้งร้างนั้นเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

The sound of raindrops hitting the metal roof filled the atmosphere around the abandoned warehouse with anxiety.

พิมกับอรุณซ่อนตัวอยู่ในโกดังเก่า

Pim and Arun hid inside the old warehouse.

พิมรู้สึกเวียนหัวและทะลายลงกับพื้นอย่างไม่มีสติ

Pim felt dizzy and collapsed to the ground, unconscious.

พิมชอบการผจญภัยเป็นชีวิตจิตใจ แม้ว่าบางครั้งอาจจะทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากก็ตาม

Pim loved adventure with all her heart, even if it sometimes landed her in tough situations.

ส่วนอรุณเป็นคนระวังตัวและดูกังวลทุกครั้งที่ต้องมาผจญภัยแบบนี้

On the other hand, Arun was cautious and worried every time they had to embark on such escapades.

แต่วันนี้เขาต้องเป็นผู้กล้า วิ่งหาอุปกรณ์เสริมให้พิมฟื้นตัว

But today, he had to be the brave one, running around to find supplies to revive Pim.

อรุณรู้สึกวิตกกังวล เหงื่อไหลไปทั้งหน้าใจเพราะต้องรีบช่วยพิม

Arun was anxious, sweat pouring down his face as he hurried to help Pim.

แสงสลัวจากประตูและหน้าต่างที่แง้มไว้ พอเห็นได้ลางๆทำให้การค้นหาน้ำดื่มในโกดังขนาดใหญ่ไม่ง่ายเลย

The dim light from the slightly open door and windows barely illuminated the large warehouse, making the search for drinking water difficult.

อรุณเปิดถังเหล็กหลายใบ แต่ไม่มีน้ำข้างใน

Arun opened several metal drums, but none had any water inside.

หวังที่เหลืออยู่คือกล่องเก่าที่วางอยู่มุมห้อง

The last hope was an old box in the corner of the room.

ที่สุดก็ได้พบขวดน้ำครึ่งขวดวางอยู่ใต้เสื้อผ้าล้มเหลวเก่าๆ

Finally, he found a half-filled water bottle under some old, tattered clothes.

เขารีบกลับไปหาพิม เปิดน้ำหยดเหนือริมฝีปากของเธอ

He quickly returned to Pim, dripping some water over her lips.

เมื่อพรมน้ำลงบนใบหน้า พิมค่อยๆ ขมวดคิ้วและรู้สึกตัวขึ้นมา

As he sprinkled water on her face, Pim slowly frowned and regained consciousness.

"พิมเป็นยังไงบ้าง?" อรุณถามด้วยความเป็นห่วง

"How are you, Pim?" Arun asked with concern.

พิมยิ้มอ่อน "ขอบคุณมากๆ ถ้าไม่มีอรุณ ฉันคงแย่แน่ๆ"

Pim gave a weak smile, "Thank you so much. Without you, I would have been in big trouble."

อรุณรู้สึกโล่งในใจ

Arun felt relieved inside.

แม้ฝนภายนอกจะยังคงแรง แต่ตอนนี้มั่นใจว่าจะรอให้พายุเบาบางลงแล้วจึงออกไปต่อ

Although the rain outside continued to fall heavily, he was now confident that they would wait for the storm to lessen before heading out.

เขาห่อผ้าวงๆ ให้พิมอุ่น

He wrapped a cloth around Pim to keep her warm.

"คราวหน้าเราจะรอบคอบกว่านี้นะ" พิมกล่าวพร้อมยิ้มอายๆ

"Next time, we'll be more careful," Pim said with a bashful smile.

"แน่นอน แล้วคราวหน้าเราจะเตรียมตัวให้ดีกว่านี้" อรุณตอบพร้อมรอยยิ้มที่มั่นใจ เพราะการผจญภัยครั้งนี้ทำให้เขาเรียนรู้ว่าการตัดสินใจที่เร็วและรอบคอบเป็นสิ่งสำคัญ

"Of course, and next time we'll prepare better," Arun replied with a confident smile, as this adventure taught him the importance of quick and careful decision-making.

ทั้งคู่ตัดสินใจนอนรอฟังเสียงฝนที่จะเบาไปเรื่อยๆ และมีความสุขที่พวกเขามีซึ่งกันและกันในความลำบาก.

The two decided to lie down, listening to the rain gradually ease, grateful that they had each other in times of hardship.