ในกรุงเทพฯ โรงพยาบาลหนึ่งที่กำลังคึกคักในช่วงเทศกาลลอยกระทง ท่ามกลางโคมดอกไม้และกลิ่นธูปหอมลอยมาเบาๆ คัญญ่าและนิรันดร์ได้เตรียมเซอร์ไพรส์ แจ่มเพื่อนรัก

In Bangkok, a bustling hospital during the Loy Krathong festival, amidst lanterns of flowers and the light scent of incense, Kanya and Niran prepared a surprise for their beloved friend Jem.

โดยทำไอศกรีมทุเรียนแบบโฮมเมดเพื่อให้แจ่มสดชื่นหลังผ่าตัดเล็กๆ

They made homemade durian ice cream to cheer Jem up after a minor surgery.

คัญญ่ามองนิรันดร์ที่กำลังลังเลตรงหน้าประตูห้องเดินเข้าไปในตู้เย็น

Kanya looked at Niran, who hesitated at the doorway, and walked into the fridge.

"เฮ้! มาเร็ว เราต้องรีบก่อนเธอมาถึง!"

"Hey! Come on, we have to hurry before she arrives!"

คัญญ่าหน้าเต็มไปด้วยความหวัง

Kanya's face was full of hope.

นิรันดร์สูดลมหายใจลงท้อง

Niran took a deep breath.

เขาต้องเผชิญความกลัวในพื้นที่แคบๆอีกครั้ง แต่ความเป็นเพื่อนนั้นสำคัญ

He had to face his fear of small spaces once more, but friendship was important.

ขณะที่พวกเขาเข้าไปในตู้เย็น พยาบาลหนุ่มน้อยกำลังรีบมาปิดประตูโดยไม่ได้สังเกตว่ามีสองคนข้างใน

As they entered the fridge, a young nurse hurriedly came to close the door without noticing the two inside.

"ปัง!" เสียงประตูตู้เย็นล็อกดังไปทั่ว

"Bang!" The sound of the fridge door locking echoed throughout.

"เอ่อ...ฉันว่าเราติดอยู่ข้างใน" นิรันดร์พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"Uh... I think we're stuck inside," Niran said with a tense voice.

เขาเริ่มรู้สึกอึดอัด สีหน้าของเขาเริ่มซีด

He began to feel uneasy, his face starting to pale.

คัญญ่าสัมผัสได้จึงเริ่มเล่นเกมทายคำไร้สาระเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

Kanya noticed and started a silly guessing game to distract him.

"ลองทายสิ ในตู้เย็นที่เย็นซ่าๆ นี่มีอะไรบ้าง!"

"Guess what's inside this chilly fridge!"

นิรันดร์พยายามหัวเราะไปกับเกม แม้จะยังรู้สึกหายใจตื้ดๆก็ตาม

Niran tried to laugh along with the game, despite still feeling out of breath.

"ขวดน้ำ ช็อกโกแลต...แล้วก็ไอศกรีมที่เราเตรียมไว้ให้แจ่ม"

"A bottle of water, chocolate... and the ice cream we made for Jem."

คัญญ่าหัวเราะเบาๆ ความอบอุ่นของมิตรภาพค่อยๆ เติมเต็มอากาศเย็น

Kanya chuckled softly, the warmth of friendship slowly filling the cold air.

"เธอรู้อะไรไหม...ฉันลืม ฉันมีโทรศัพท์!" คัญญ่าตะโกนทันทีที่ระลึกได้

"You know what... I forgot, I have my phone!" Kanya exclaimed as soon as she remembered.

นิรันดร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

Niran sighed with relief.

"บางทีเธอควรเริ่มจากการตรวจสอบสิ่งของในกระเป๋าของเธอบ้างนะ!"

"Maybe you should start by checking your bag more often!"

คัญญ่ารีบโทรหาทีมงานที่โรงพยาบาล

Kanya hurried to call the hospital team.

เมื่อพวกเขาเปิดประตู คนทั้งสองก็โล่งอก

When they opened the door, both felt relieved.

"ไม่มีอะไรหรอก พวกเราแค่...โชว์ความสามารถในการกลายเป็นน้ำแข็งเล็กน้อย" คัญญ่าหยอกล้อ

"It's nothing, we were just... showcasing our ability to turn into a little ice," Kanya joked.

เมื่อแจ่มเห็นไอศกรีมและได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เขาไม่อาจกลั้นขำได้

When Jem saw the ice cream and heard the whole story, he couldn't stop laughing.

"นี่คงจะเป็นหนึ่งในวันลอยกระทงที่ดีที่สุดที่เคยมี" เขากล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง

"This might be one of the best Loy Krathong days ever," he said with a broad smile.

นิรันดร์เรียนรู้ว่าเขาสามารถใช้ความสนุกและความไว้วางใจจากเพื่อนเช่นคัญญ่า ในการจัดการกับอาการกลัวของเขา

Niran learned that he could use fun and trust from a friend like Kanya to deal with his fears.

บทเรียนแห่งมิตรภาพที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและรสหวานของไอศกรีมทุเรียนกลายเป็นความทรงจำที่ทำให้วันนี้มีความหมายมากขึ้น

The lesson of friendship, filled with warmth and the sweet taste of durian ice cream, became a memory that made the day all the more meaningful.

และในคืนลอยกระทง พวกเขาทั้งสามต่างก็ปล่อยกระทง ลงน้ำด้วยกัน ใต้แสงจันทร์เต็มดวงที่ส่องสว่างมากที่สุดในรอบปี

And on the Loy Krathong night, the three released their krathong into the water together, under the brightest full moon of the year.