ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ เวลาที่ชาวบ้านได้เดินทางไปยังศูนย์ออกเสียงเลือกตั้ง ที่นี่เต็มไปด้วยคนที่มาร่วมประชุมโหวตเลือกคนที่พวกเขาชื่นชอบ

In a village during springtime, as the villagers made their way to the polling center, the place was filled with people gathering to vote for their preferred candidates.

ศาลาประชาคมดูมีชีวิตชีวา ภายในมีโต๊ะลงคะแนนเรียงราย มีป้ายบอกชื่อผู้สมัครที่จะแข่งกันเข้าไปในสภา

The community hall was lively, with rows of voting tables inside and signs displaying the names of the candidates competing to enter the council.

และตรงประตูมีชั้นวางรองเท้าไม้ธรรมดา ตั้งเรียงรายไปด้วยรองเท้าแตะสีดำที่เหมือนกันไปหมด

By the door, there was a simple wooden shoe rack lined with identical black sandals.

นี่คือวันที่น่าตื่นเต้นสำหรับนิรันดร์ ชายหนุ่มที่สดใสและลืมง่าย

This was an exciting day for Niran, a bright and forgetful young man.

เขาได้ตั้งตารอวันนี้มานานเพื่อจะได้เลือกผู้สมัครในใจ

He had been looking forward to this day for a long time to vote for his favorite candidate.

เขาเดินมาถึงศูนย์ออกเสียงและถอดรองเท้าวางลงบนชั้นวางตามธรรมเนียม แล้วเข้าไปด้านในอย่างมุ่งมั่น

He arrived at the polling center, took off his shoes, and placed them on the rack as customary, then went inside with determination.

แต่เมื่อออกมา เขาก็พบว่ารองเท้าทั้งหมดดูเหมือนกันไปหมด

But when he came out, he found all the shoes looked the same.

"รองเท้าของฉันไปไหน!" นิรันดร์งงงวย พยายามหาคู่ของเขาโดยไม่ให้ใครสังเกต

"Where did my shoes go?" Niran wondered, trying to find his pair without attracting attention.

"เกิดอะไรขึ้นนะ?" ส้มศักดิ์ อาสาสมัครใจดีถามเมื่อเห็นท่าทางแห่งความงุนงงของนิรันดร์

"What happened?" asked Somsak, a kind-hearted volunteer, noticing Niran's confused expression.

"รองเท้าผมครับ เหมือนกันหมดเลย" นิรันดร์ตอบ

"My shoes, they all look the same," Niran replied.

รัชนี หญิงสาวคนหนึ่งที่มาลงคะแนนเช่นเดียวกัน หันมองรองเท้าอย่างขบขัน

Rachanee, a woman who had also come to vote, looked at the shoes amusingly.

"มีรองเท้าดูเหมือนหายไปนะคะ ฉันเห็นกระรอกตัวหนึ่งมันลากไปทางนั้น" เธอชี้ไปยังสวนด้านข้าง

"Some shoes seem to be missing. I saw a squirrel dragging something over there," she pointed towards the side garden.

นิรันดร์, ส้มศักดิ์, และรัชนี เดินตามไป และไม่พลาดที่จะหัวเราะเมื่อเห็นกระรอกกำลังแขวนรองเท้าอยู่บนกิ่งไม้

Niran, Somsak, and Rachanee followed, and couldn't help but laugh when they saw a squirrel hanging shoes on a branch.

"นั่นไงเจ้ารีบร้อน" นิรันดร์กล่าวพลางหัวเราะ รัชนีปีนขึ้นไป และส่งรองเท้ากลับมาให้นิรันดร์ได้

"There it is, Mr. Hurry," Niran said, laughing, as Rachanee climbed up and handed the shoes back to Niran.

นิรันดร์สวมรองเท้าอย่างภูมิใจ เขาลงคะแนนด้วยความสบายใจและออกจากศูนย์ด้วยรอยยิ้ม

Niran wore the shoes with pride, cast his vote with peace of mind, and left the center with a smile.

"ครั้งหน้าต้องเลือกซื้อรองเท้าที่แตกต่างบ้างนะ" เขาพูดกับตัวเอง

"Next time, I better buy different shoes," he said to himself.

แม้จะมีปัญหากัน กระทรวงเนื่องนิรันดร์ได้เรียนรู้บทเรียนวันนั้น ว่าเขาควรเอาใจใส่ของของตัวเองให้มากขึ้น

Despite the mishap, Niran learned a valuable lesson that day—to pay more attention to his belongings.

วันนั้นจบลงด้วยเสียงหัวเราะและประสบการณ์ที่ไม่คาดฝันของทุกคนที่ได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในช่วงเวลาที่แสนจะขำขันในหมู่บ้านอันเงียบสงบนี้

The day ended with laughter and an unexpected experience for everyone who became part of this amusing moment in the quiet village.