ตรงยอดเขาที่สูงที่สุดในประเทศไทย ที่อุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์ ความเงียบสงบของธรรมชาติและความเย็นจากลมหน้าหนาวแผ่ออกไปทั่วทุกทิศ

At the highest peak in Thailand, at Uthayan Haeng Chat Doi Inthanon, the tranquility of nature and the chill of the winter wind spread in all directions.

เส้นทางเดินเท้าถูกคลุมไปด้วยหมอกบางๆ ทำให้ดูสวยงามและมีเสน่ห์ยิ่งนัก

The walking path was covered in a light mist, making it beautiful and even more enchanting.

กฐม ชื่นชอบการเดินป่ามาก

Katham loved hiking.

เธอมองไปที่ท้องฟ้าสีครามและเมฆที่ลอยล่อง พลางยิ้มให้กับเพื่อนสองคน นั่นคือ นิลันและสุดา

She looked at the azure sky and the clouds drifting by, smiling at her two friends, Nilan and Suda.

“พร้อมมั้ยทุกคน?” สุดาถามด้วยน้ำเสียงสดใส

"Ready, everyone?" Suda asked in a cheerful tone.

นิลันพยักหน้า

Nilan nodded.

“แน่นอน” เขากล่าว

"Of course," he said.

“พร้อมค่ะ” กฐมตอบเสียงแผ่วๆ อย่างซ่อนๆ ความกลัวในใจ

"I'm ready," Katham replied softly, hiding the fear in her heart.

การเดินทางของพวกเขาเริ่มต้นขึ้น พวกเขาเผชิญกับหินลื่นและเส้นทางที่ลาดชัน

Their journey began, and they faced slippery rocks and steep paths.

นิลันและสุดาก้าวด้วยความชำนาญ แต่กฐมนั้นรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ

Nilan and Suda moved skillfully, but Katham felt increasingly dizzy.

“กฐมดูไม่ดีเลยนะ” สุดาถามด้วยความห่วง

"Katham doesn't look well," Suda asked with concern.

“ฉันไม่เป็นไร” กฐมพยายามยิ้ม

"I'm fine," Katham tried to smile.

เมื่อสูงขึ้น อาการเวียนศีรษะของกฐมเริ่มหนักขึ้น

As they ascended higher, Katham's dizziness worsened.

“เราต้องหยุดพักหน่อย” นิลันเสนอเมื่อเขาเห็นกฐมเริ่มตัวสั่น

"We need to take a break," Nilan proposed when he saw Katham beginning to tremble.

กฐมไม่อยากให้เพื่อนหยุดเพราะเธอ

Katham didn't want her friends to stop because of her.

“ไปต่อเถอะ ฉันตามมาทัน” กฐมบอกเสียงอ่อน

"Go on ahead, I'll catch up," she said weakly.

แต่นิลันและสุดาไม่อยากทิ้งกฐมไว้ข้างหลัง

But Nilan and Suda didn't want to leave Katham behind.

ทุกคนตัดสินใจหยุดพัก

They all decided to take a break.

กฐมนั่งลง แต่ทันใดนั้น เธอรู้สึกเวียนหัวอย่างแรงแล้วสติเริ่มหลุดไป

Katham sat down, but suddenly, she felt a strong dizzy spell and her consciousness began to fade.

“กฐม!” สุดาร้องเรียกและรีบวิ่งไปหาเธอ

"Katham!" Suda called out and quickly ran to her.

นิลันรีบช่วยยกกฐมขึ้น พวกเขาพาเธอไปที่ที่ปลอดภัย

Nilan hurried to help lift Katham up, and they took her to a safe place.

กฐมตื่นมาพร้อมความรู้สึกโล่งอกและเสียงลมหายใจรอบๆ ของเพื่อน

Katham woke up feeling relieved and with the breathing sounds of her friends around her.

“ขอโทษค่ะที่ต้องทำให้ทุกคนเป็นห่วง” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเสียใจ

"I'm sorry for making everyone worry," she said regretfully.

“ไม่เป็นไรเลย

"It's okay.

ความสำคัญคือสุขภาพของเธอ” นิลันพูดพร้อมยิ้ม

Your health is what matters," Nilan said with a smile.

สุดาหยิบกระติกน้ำส่งให้

Suda handed her a water bottle.

“เรามาช่วยกันนะ” เธอกล่าว

"Let's help each other out," she said.

ระหว่างทางกลับ กฐมเริ่มเข้าใจเชื่อว่าการขอความช่วยเหลือไม่ใช่เรื่องโดนดูถูก

On the way back, Katham started to realize that asking for help wasn't something to be looked down upon.

เธอรู้สึกว่ามิตรภาพระหว่างพวกเขาทั้งสามแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

She felt that the friendship between the three of them had grown stronger.

กฐมยิ้มและพูดเบาๆ “ขอบคุณนะ”

Katham smiled and softly said, "Thank you."

พวกเขาเดินลงจากเขาไปพร้อมกัน ด้วยใจที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและการเรียนรู้ที่สำคัญใหม่ๆ

They descended the mountain together, with hearts full of warmth and new important lessons.