Deniz, sabah erkenden kalktı.

Deniz woke up early in the morning.

Bugün Ortaköy'deki proje için ilham bulmak istiyordu.

He wanted to find inspiration for the project in Ortaköy today.

Ortaköy Camii'nin yanında bir sahil kafesine oturdu.

He sat down at a waterfront café next to the Ortaköy Mosque.

Kafede, denizin kokusu ve taze Türk kahvesinin kokusu vardı.

The café was filled with the scent of the sea and freshly brewed Turkish coffee.

Manzara muhteşemdi.

The view was magnificent.

Selin, her zamanki gibi kafede bir masa seçti.

As usual, Selin picked a table at the café.

Paletini ve tuvalini hazırladı.

She prepared her palette and canvas.

İçi huzursuzdu.

She felt unsettled inside.

Yaklaşan sergi için resim yapması gerekiyordu.

She needed to paint for the upcoming exhibition.

Ama ilham gelmiyordu.

But inspiration wasn’t coming.

Deniz ve güneş, onun ruhunu ısıtamadı.

The sea and the sun couldn’t warm her soul.

Deniz, oturduğu masadan Selin'i fark etti.

From his table, Deniz noticed Selin.

Oldukça dalgın görünüyordu.

She looked quite pensive.

O anda karar verdi.

He decided at that moment.

Konuşmak için yanına gitti.

He went over to talk to her.

“Merhaba, ben Deniz. Burada biraz çalışmak istiyorum. Sizi rahatsız etmiyorsam, oturabilir miyim?” dedi.

“Hello, I’m Deniz. I want to work here a bit. If I’m not disturbing you, may I sit?” he asked.

Selin, Deniz’e baktı.

Selin looked at Deniz.

İlk başta biraz mesafeli davrandı.

She was initially a bit distant.

“Tabii, oturabilirsiniz. Ben de resim yapmaya çalışıyorum. Ama zorlanıyorum,” dedi.

“Sure, you can sit. I’m trying to paint, but I’m struggling,” she said.

Gözlerinde bir hüzün vardı.

There was a sadness in her eyes.

Deniz, sessizce çantasından eskiz defterini çıkardı.

Deniz silently took his sketchbook out of his bag.

“Ben de mimarım. Şu an iyi bir tasarım üzerinde çalışıyorum ama ben de ilham bulmakta zorlanıyorum,” dedi.

“I’m an architect too. I’m working on a good design right now, but I’m also having trouble finding inspiration,” he said.

Selin hafifçe gülümsedi.

Selin smiled slightly.

Dakikalar geçti.

Minutes passed.

Deniz, Ortaköy Camii'ni eskizlemeye başladı.

Deniz began sketching the Ortaköy Mosque.

Selin dikkatle izledi.

Selin watched carefully.

Deniz’in mimarisindeki detaylar ona ilham vermeye başladı.

The details in Deniz’s architecture started to inspire her.

“Bu çok güzel,” dedi Selin.

“This is beautiful,” she said.

“Bu eskizi boyamama izin verir misin?”

“May I color this sketch?”

Deniz heyecanla kabul etti.

Deniz excitedly agreed.

Selin, Deniz’in çizimlerini renklendirmeye başladı.

Selin began to add colors to Deniz's drawings.

Eline fırça aldıkça içindeki blok yavaşça kayboldu.

As she picked up the brush, the block within her slowly disappeared.

Renkler tuvalde dans ediyordu.

The colors danced on the canvas.

Saatler geçti.

Hours passed.

İkisi de kendi dünyalarına dalmıştı.

Both were lost in their own worlds.

Zamanın nasıl geçtiğini anlamadılar.

They didn’t realize how time had flown by.

Mükemmel bir uyum içinde çalışıyorlardı.

They worked in perfect harmony.

Sonunda eser tamamlandı.

Finally, the piece was completed.

Gözlerine inanamadılar.

They couldn’t believe their eyes.

Hem modern hem geleneksel bir eserdi.

It was both modern and traditional.

Deniz ve Selin birbirlerine gülümseyerek baktı.

Deniz and Selin looked at each other and smiled.

“Bu harika oldu,” dedi Deniz.

“This turned out great,” Deniz said.

“Birbirimize yardımcı olduk.”

“We helped each other.”

“Evet,” diye onayladı Selin.

“Yes,” Selin agreed.

“Teşekkür ederim Deniz. Senin sayende ilham buldum.”

“Thank you, Deniz. I found inspiration because of you.”

Deniz çantasından bir kartvizit çıkardı.

Deniz pulled out a business card from his bag.

“Birbirimize daha çok yardımcı olabiliriz. Bu benim kartvizitim,” dedi.

“We can help each other more. This is my card,” he said.

Selin de kartını verdi.

Selin gave him her card as well.

“Ben de sana minnettarım.

“I’m grateful to you too.

Görüşmeye devam edelim.”

Let’s keep in touch.”

Onlar ayrıldığında, her iki karakter de değişmişti.

When they parted, both characters had changed.

Deniz, tekrar güvenmeyi öğrenmişti.

Deniz had learned to trust again.

Selin ise sanatsal tıkanıklığını aşmıştı.

Selin had overcome her artistic block.

İkisi de yeni bir başlangıç için heyecanlıydı.

Both were excited for a new beginning.

Yaz gününün parlak ışıkları altında, bir dostluk ve belki bir aşk filizlenmişti.

Under the bright lights of a summer day, a friendship, and perhaps a love, had blossomed.

Ortaköy'de, deniz ve cami manzarasında, iki ruh birbirini bulmuştu.

In Ortaköy, with the sea and mosque in the background, two souls had found each other.