Kerem ve Elif, yavaş adımlarla Kapadokya'nın peribacaları arasında yürüyordu.

Kerem and Elif were walking slowly among the fairy chimneys of Cappadocia.

Gökyüzü turuncu ve kırmızı tonlarına bürünmüştü.

The sky was cloaked in shades of orange and red.

Kerem, geçmişte burada ailesiyle geçirdiği yaz tatillerini hatırladı.

Kerem remembered the summer vacations he spent here with his family in the past.

O zamanlar peribacaları daha büyülü gelirdi.

Back then, the fairy chimneys seemed more magical.

Şimdi, yanındaki Elif'e bakarak o eski güzel günleri yeniden yaşamak istiyordu.

Now, looking at Elif beside him, he wanted to relive those beautiful old days.

Elif, rüzgarla uçuşan yaprakların peşinden koşuyordu.

Elif was chasing after the leaves flying with the wind.

Onun gözleri hep yoldaydı, hep ileride.

Her eyes were always on the road, always ahead.

Yeni yerler keşfetmek istiyordu.

She wanted to discover new places.

Kerem'in ise aklında hep anılar vardı.

But Kerem had memories constantly on his mind.

Bir süre sessizce yürüdüler.

They walked in silence for a while.

"Kerem abi," dedi Elif, bir an durarak.

"Kerem abi," said Elif, pausing for a moment.

"Sen neden hep eskiyi düşünüyorsun? Yenilik kötü değil ki!"

"Why are you always thinking about the past? Newness isn't bad!"

Kerem derin bir nefes aldı.

Kerem took a deep breath.

Onun için geçmiş önemliydi.

For him, the past was important.

Anılar, onu bugüne getiren köprülerdi.

Memories were the bridges that brought him to today.

Ama Elif haklıydı.

But Elif was right.

Her defasında eskiyi düşünmek, bugünün güzelliklerini kaçırmasına neden oluyordu.

Constantly thinking about the past caused him to miss the beauty of today.

Bir tepenin başına vardıklarında durdular.

When they reached the top of a hill, they stopped.

Aşağıda uzanan muhteşem manzaraya baktılar.

They looked at the magnificent view stretching below.

Sonbahar yaprakları altın rengine bürünmüştü.

The autumn leaves had turned golden.

Kerem, sessizce yanındaki Elif'e döndü.

Kerem turned quietly to Elif beside him.

"Galiba," dedi düşündükten sonra, "yeni anılar da yaratmalıyız, değil mi?"

"I guess," he said after thinking, "we should create new memories, right?"

Elif gülümsedi.

Elif smiled.

"Evet abi. Geçmiş güzeldi. Ama şimdi de bir o kadar güzel olabilir."

"Yes abi. The past was beautiful. But now can be just as beautiful."

İkisi de tepenin kenarına oturdular. Aşağıdaki manzarayı izlediler.

They both sat at the edge of the hill and watched the view below.

Belki de geçmişle bugün arasında bir denge kurmak en iyisiydi.

Perhaps finding a balance between the past and present was best.

Bu, anılarını korurken yenileri için yer açmaktı.

This was about preserving their memories while making room for new ones.

Kerem ve Elif, o günü birlikte hatırlayacakları bir anı olarak kabul ettiler.

Kerem and Elif embraced that day as a memory they would remember together.

Artık, hem eskiyi hem de yeniyi değerli kılacaklardı.

From now on, they would make both the old and the new valuable.

İki kardeş, yan yana oturdular ve birlikte yeni bir maceranın başladığını hissettiler.

The two siblings sat side by side and felt that a new adventure had begun.

Yeni günlerin getireceği tüm sürprizlere açıktılar.

They were open to all the surprises the new days would bring.

O günün bitiminde, Kerem elini Elif'in omzuna koyarak, "Hadi, daha çok yer keşfedelim," dedi.

At the end of that day, Kerem placed his hand on Elif's shoulder and said, "Come on, let's discover more places."

Elif, abisinin bu değişimine sevinerek, "Tamam Kerem abi," dedi. "Hadi devam edelim."

Elif, delighted by her brother's change, said, "Okay Kerem abi. Let's move on."

Ve böylece, Kapadokya'nın altın rengi altında, iki kardeş yeni anılar oluşturmak üzere yollarına devam ettiler.

And so, under the golden hue of Cappadocia, the two siblings continued on their way to create new memories.