Nemrut Dağı'nın doruklarında, devasa heykellerin gölgesinde, gün batımının kızıllığı her yeri sarmıştı.

At the summit of Nemrut Dağı, under the shadow of colossal statues, the redness of the sunset enveloped everything.

Emre, uzun yıllar sonra ilk kez bu kadim dağın tepesindeydi.

Emre was atop this ancient mountain for the first time in many years.

Rüzgar, düşen yaprakları hışırdatırken geçmişin yankılarını da beraberinde taşıyordu.

As the wind rustled the fallen leaves, it also carried echoes of the past.

Emre, buranın hâlâ büyüleyici olduğunu düşünüyordu, ama bu kez sadece manzara değil, anılar da kalbini dolduruyordu.

Emre thought that this place was still enchanting, but this time, it was not just the scenery but also the memories filling his heart.

Yıllar önce, buradan Amerika'ya gitmişti.

Years ago, he had left here to go to America.

Eğitim için ülkesini terk ettiğinde, arkasında Aylin ve Mehmet gibi dostlarını bırakmıştı.

When he left his country for education, he left behind friends like Aylin and Mehmet.

Şimdi geri dönmüştü ama kendini yabancı gibi hissediyordu.

Now, he had returned, but he felt like a stranger.

Herkes değişmiş gibiydi.

It seemed as if everyone had changed.

Belki de asıl değişen kendisiydi.

Perhaps it was he himself who had changed the most.

Emre, çocukluk arkadaşlarını yeniden bulmak ve kaybettikleri zamanı telafi etmek istiyordu.

Emre wanted to reconnect with his childhood friends and make up for lost time.

Ama bu, düşündüğünden zor olabilirdi.

But this might be more challenging than he thought.

Aylin, yaşadığı yere sadık kalmış ve yerel mirası korumak için çalışıyordu.

Aylin had remained loyal to the place where she lived and was working to preserve the local heritage.

Onunla buluşmak Emre'nin en büyük isteğiydi çünkü paylaştıkları anılar derindi ve özeldi.

Meeting her was Emre's biggest wish because the memories they shared were deep and special.

Ancak, Mehmet'in de unutulmaz bir yeri vardı.

However, Mehmet also held an unforgettable place in his heart.

O eski günlerde, üçü de birbirlerinden hiç ayrılmamışlardı.

In those old days, the three of them had never been apart.

Gün son bulurken, Aylin ve Mehmet büyük heykellerin arasında belirdi.

As the day came to an end, Aylin and Mehmet appeared among the great statues.

Emre'nin kalbi hızlandı.

Emre's heart raced.

Sohbetleri sokakların adı, yeni kafeler ve eski gelenekler üzerineydi.

Their conversation revolved around the names of streets, new cafes, and old traditions.

Fakat konuşmalarındaki mesafe Emre'yi huzursuz ediyordu.

Yet, the distance in their conversations made Emre uneasy.

O an Emre, dürüstlüğün en iyi yol olduğunu düşündü.

At that moment, Emre thought honesty was the best path.

"Uzun zaman oldu," dedi.

"It's been a long time," he said.

"Sanki çok şey kaçırmışım gibi hissediyorum."

"I feel like I've missed out on a lot."

Aylin nazikçe gülümsedi.

Aylin smiled kindly.

"Hiçbir şey kaçırmadın, Emre.

"You haven't missed anything, Emre.

Sadece sen kendi yolunu buluyordun.

You were just finding your own path.

Herkes kendi yolunda biraz kaybolur."

Everyone gets a little lost on their own journey."

Mehmet ise sessizdi.

Mehmet, on the other hand, remained silent.

Emre'nin dönüşü onu çelişkiye sürüklemişti.

Emre's return had thrown him into a dilemma.

Çünkü yıllardır Aylin'e karşı hissettiklerini saklıyordu.

For years, he had been hiding his feelings for Aylin.

Emre'nin gelişi, o cesareti bulmak için son şans olabilirdi.

Emre's arrival might be his last chance to find that courage.

Önlerindeki manzaraya bakarken, Mehmet içindeki karmaşayı dile getirdi.

As they gazed at the view in front of them, Mehmet voiced his inner turmoil.

"Aylin," dedi, sesinde bir titreme vardı.

"Aylin," he said, with a tremor in his voice.

"Sana bir şey söylemeliyim.

"I need to tell you something.

Yıllardır sakladığım bir şey."

Something I've kept hidden for years."

Aylin şaşırmıştı ama dikkatle dinlemeye hazırdı.

Aylin was surprised but ready to listen attentively.

Tam o sırada, Emre sakin bir şekilde araya girdi, "Mehmet, her şey karşılıklı güvenle daha anlamlı.

Just then, Emre intervened calmly, "Mehmet, everything is more meaningful with mutual trust.

Eğer dostluksa, aşk da böyledir."

If it's friendship, so is love."

Mehmet derin bir nefes alıp devam etti. "Aylin, seni seviyorum.

Mehmet took a deep breath and continued, "Aylin, I love you.

Emre'nin gelişi bana bunu anlatma cesareti verdi.

Emre's arrival gave me the courage to tell you this.

Bilmen gereken buydu."

This is what you needed to know."

Aylin sessizce baktı ona.

Aylin looked at him silently.

Ardından hafifçe gülümsedi ve, "Mehmet, bunu duyduğuma sevindim.

Then she smiled slightly and said, "Mehmet, I'm glad to hear that.

Bunu söylemen için cesaret lazım, ben de ne hissettiğimi keşfedeceğim," dedi.

It takes courage to say it; I will also discover what I feel."

Güneş ufkun ardında kaybolurken, Emre kalbinin hafiflediğini hissetti.

As the sun disappeared beyond the horizon, Emre felt his heart lighten.

Burada, eski dostlarının yanında olması gereken yerin burası olduğunu anladı.

Here, beside his old friends, he realized this was where he needed to be.

Aylin ve Mehmet'le bu paylaşım, kaybettikleri yılları biraz olsun telafi etmişti.

This sharing with Aylin and Mehmet somewhat made up for the years they had lost.

Emre, yeniden bu topraklara daha sık geleceğine söz verdi.

Emre promised to return to these lands more frequently.

Mehmet artık duygularını paylaşabilecek bir cesarete kavuşmuştu.

Mehmet had now gained the courage to share his feelings.

Nemrut Dağı'nın tepesinde sadece üç arkadaş değil, yeni bir başlangıcın hikayesi vardı.

At the summit of Nemrut Dağı, there was not just the story of three friends but also a new beginning.

Geçmişin yankıları yavaşça geleceğe yerini bırakmıştı.

The echoes of the past had gradually made way for the future.