İstanbul’da kar yağıyordu.

It was snowing in İstanbul.

İstiklal Caddesi’ne yakın bir kafede, cam kenarındaki masada Emre düşüncelere dalmıştı.

In a cafe near Istiklal Avenue, at a table by the window, Emre was lost in thought.

Hafif bir müzik eşliğinde, sıcacık kahvesinden bir yudum aldı.

Accompanied by soft music, he took a sip of his warm coffee.

Bu kafe onun için eski bir dost gibiydi, ilham bulduğu, huzur bulduğu yerdi.

This cafe was like an old friend to him, a place where he found inspiration and peace.

Derken kapı açıldı ve içeriye Leyla girdi.

Then the door opened, and Leyla walked in.

Üzerinde kalın bir palto, yüzünde büyük bir tebessüm vardı.

She was wearing a thick coat and had a big smile on her face.

Leyla İstanbul’u çok özlemişti. Buradaki enerjiyi, insanların canlılığını...

Leyla had missed İstanbul very much—the energy here, the liveliness of the people...

Kafe kalabalıktı ama bir köşe buldu kendine.

The cafe was crowded, but she found a corner for herself.

Dikkatlice oturdu, çantasını yanına koydu.

She sat down carefully and placed her bag next to her.

İçini ısıtacak kahvesi önüne geldiğinde, bir an dengesini kaybetti ve kahve Emre’nin masasındaki kağıtlara döküldü.

When her coffee arrived to warm her up, she lost her balance for a moment, and the coffee spilled onto Emre's papers on the table.

Emre önce ürkse de, Leyla’nın afallamış yüz ifadesine gülümseyerek yanıt verdi.

Although Emre was startled at first, he responded with a smile to Leyla's bewildered expression.

"Sorun değil," dedi hafifçe.

"It's no problem," he said gently.

Leyla mahçup ama içten bir kahkaha attı.

Leyla let out a small, sincere laugh.

"Çok üzgünüm, gerçekten! Size yeni bir kahve ısmarlayayım."

"I'm so sorry, really! Let me buy you a new coffee."

Bu nazik öneriyle sohbet etmeye başladılar.

With this kind offer, they started chatting.

Leyla’nın grafik tasarımla yeniden bir bağ kurduğunu, İstanbul’la yeniden tanışmak istediğini öğrendi.

He learned that Leyla was reconnecting with graphic design and wanted to get to know İstanbul again.

Emre, Leyla’nın enerjisine kapılmıştı.

Emre was drawn to Leyla's energy.

Tam o sırada Mete geldi, her zamanki gibi neşeli.

Just then, Mete arrived, cheerful as always.

"Hey, Emre! Ne yapıyorsun burada tek başına?" diye sordu, Leyla’yı görünce gözlerini şaşkınlıkla açarak.

"Hey, Emre! What are you doing here all alone?" he asked, opening his eyes in surprise when he saw Leyla.

"Aa, affedersiniz, ben Emre’nin en iyi arkadaşı Mete," dedi esprili bir tonla.

"Oh, pardon me, I'm Emre's best friend, Mete," he said in a playful tone.

Birlikte kahvelerini içerken, Mete’nin ilginç hikayeleriyle kahkahalar eksik olmadı.

As they drank their coffees together, Mete's interesting stories kept the laughter going.

Ancak Emre’nin gözleri hep Leyla’daydı.

But Emre's eyes were always on Leyla.

Leyla’ya bir sergiden bahsetti; belki gitmek isteyebileceğini düşündü.

He mentioned an art exhibition to Leyla; he thought she might want to go.

Ama içten içe, onu davet edecek cesareti kendinde bulamıyordu.

Yet, deep inside, he couldn't find the courage to invite her.

İşte tam o sırada Mete, "Biliyor musun Emre," diye başladı, "cesur olmazsan her kışı yaz gibi yaşayamazsın."

At that moment, Mete said, "You know Emre, if you're not brave, you can't live every winter like summer."

Emre derin bir nefes aldı.

Emre took a deep breath.

Leyla’ya dönerek, "Belki bu hafta sonu bir sanat sergisine gitmek istersin?" diye teklif etti.

Turning to Leyla, he offered, "Maybe you'd like to go to an art exhibition this weekend?"

Leyla’nın gözleri ışıldadı.

Leyla's eyes lit up.

"Memnuniyetle!" dedi heyecanla.

"I'd love to!" she said excitedly.

Sergiye gittiklerinde, ikisi de sanat eserlerinin önünde durup derin sohbetlere dalmıştı.

When they went to the exhibition, both stood in front of the artworks, delving into deep conversations.

Renkler, çizgiler, hepsi onlara hayat, umut veriyordu.

The colors, the lines, they all gave them life and hope.

O an, aralarındaki bağı fark ettiler.

At that moment, they realized the bond between them.

Sanatın ve hayallerin birbirine karıştığı, ama tam da İstanbul’a özgü bir şekilde...

Where art and dreams intertwined, in a way that is truly unique to İstanbul...

Leyla, İstanbul’da biraz daha kalmaya karar verdi.

Leyla decided to stay a bit longer in İstanbul.

Emre ise, Leyla ile geçirilen zamanın ona katabileceği güzelliklere kalbini açmıştı.

As for Emre, he opened his heart to the beauty that time spent with Leyla could bring.

Onunla birlikte, şehirdeki kış akşamlarını ilham dolu bir serüvene dönüştürdüğünü fark etti.

He realized that he had turned the winter evenings in the city into an inspiring adventure with her.

İkisi de yeni bir hikayeye başlamıştı, karın altında gizlenen baharı bekleyen bir hikaye...

Both had started a new story, a story that awaited the spring hidden beneath the snow...