Emir, soğuk kış sabahında camdan dışarı bakıyordu.

Emir was looking out the window on a cold winter morning.

İstanbul'un beyaza bürünmüş dar sokakları, kar taneleriyle huzur doluydu.

The narrow streets of İstanbul covered in white snow were filled with peace along with the falling snowflakes.

Emir, kafasındaki düşünceleri toparlamaya çalışırken caddede yürüyen insanları izliyordu.

As Emir tried to gather his thoughts, he watched the people walking on the street.

Bugün, onun için önemli bir gündü.

Today was an important day for him.

Yıllar önce araları bozulan çocukluk arkadaşı Elif ile barışmak istiyordu.

He wanted to make peace with his childhood friend Elif, whose relationship had become strained years ago.

Evden çıktığında, rüzgar yüzünü okşadı.

When he left the house, the wind caressed his face.

Mahallenin sokakları, kış mevsiminin soğuk ama iç açıcı havasıyla doluydu.

The neighborhood streets were filled with the cold but refreshing air of the winter season.

Apartmanların önünde asılı olan ışıklar, akşamdan kalan bir parıltıyla titriyordu.

The lights hanging in front of the apartment buildings flickered with the glow left over from the evening.

Emir, elindeki küçük kutuyu sıkıca tuttu.

Emir held the small box in his hand tightly.

İçinde Elif için özenle seçilmiş bir armağan vardı; rüzgarlı gecelerde sıcak tutacak el örgüsü bir atkı.

Inside was a gift carefully chosen for Elif; a hand-knit scarf to keep her warm on windy nights.

Elif, penceresinden dışarı bakarken, karla kaplı çatılar ve ayazdan sisle kaplanmış camlar ona huzur veriyordu.

Elif, looking out from her window, found peace in the snow-covered rooftops and the foggy windows blurred by the frost.

Ancak içini garip bir tedirginlik kapladı.

However, an odd unease filled her.

Emir'in onu ziyaret etmek istediğini biliyordu.

She knew that Emir wanted to visit her.

Aralarında hala açıklığa kavuşmayan onca şey vardı.

There were still so many unresolved issues between them.

Mahalledeki sokak kalabalığı, evlerde hazırlık yapan ailelerle doluydu.

The streets of the neighborhood were crowded with families making preparations at home.

Herkesin elinde bir telaş, bir hareket vardı.

Everyone carried a sense of urgency and activity.

Birkaç saat sonra apartman yakınında bir toplantı olacaktı ve Emir, tam da bu fırsatı değerlendirmek istemişti.

In a few hours, there would be a gathering near the apartment, and Emir had wanted to take advantage of this opportunity.

Elif'e doğru attığı adımlarını hızlandırarak, diğer komşuları selamladı.

As he quickened his steps towards Elif, he greeted other neighbors.

Elif, kapısının çalınması için bekliyordu; içi kıpır kıpırdı ama bir yandan da geçmişin ağırlığını hissediyordu.

Elif was waiting for the knock on her door; she was filled with anticipation, yet she also felt the weight of the past.

Kapı çaldığında, kalbi hızla atmaya başladı.

When the door knocked, her heart began to race.

Açtığında, karşısında Emir vardı.

When she opened it, Emir was standing there.

Elinde tuttuğu paketi Elif'e uzattı.

He handed the package he was holding to Elif.

“Bunu senin için aldım,” dedi yavaşça.

"I got this for you," he said slowly.

Elif, paketi açtı ve içindeki el örgüsü atkıyı görünce şaşırdı.

Elif opened the package and was surprised to see the hand-knit scarf inside.

Yumuşacık ve sıcaktı.

It was soft and warm.

“Teşekkür ederim,” dedi Elif, sesi neredeyse fısıldayıp giden bir rüzgar gibi hafifti.

"Thank you," Elif said, her voice as light as a breeze almost whispering away.

Aralarında biraz sessizlik oldu, ama Emir konuşmaya kararlıydı.

There was a bit of silence between them, but Emir was determined to speak.

“Elif, yıllardır konuşmadık.

"Elif, we haven't talked for years.

Eski günlerdeki gibi arkadaş olabiliriz belki?

Maybe we can be friends like the old days?

Seni kırmak istemiyorum,” dedi içtenlikle.

I don't want to hurt you," he said sincerely.

Elif bir an düşündü.

Elif thought for a moment.

Geçmişin ağırlığını tartıp, sonunda başıyla onayladı.

Weighing the burden of the past, she finally nodded in agreement.

“Geçmişi geride bırakalım, Emir,” dedi.

"Let's leave the past behind, Emir," she said.

“Artık barışmak istiyorum.”

"I want to make peace now."

O an, içlerine yıllardır üşüyen çocuklar gibi sıcacık bir mutluluk aktı.

At that moment, a warm happiness flowed through them like children who had been cold for years.

Çatışmalarını, eski yaralarını geride bırakmayı başardılar.

They managed to leave their conflicts and old wounds behind.

Toplantıdaki diğer insanlara katıldıklarında, kışın soğuk havası bile dostluklarının sıcaklığını engelleyemedi.

When they joined the other people at the gathering, even the cold winter air couldn't overshadow the warmth of their friendship.

Emir ve Elif, kış gecesine birlikte yürüdüler, karların içinden güzel anılar toplamaya başladılar.

Emir and Elif walked together into the winter night, starting to gather beautiful memories from amidst the snow.

Geçmişin buzları eridi ve dostlukları yeni bir başlangıç yaptı.

The ice of the past melted, and their friendship began anew.

Artık birbirlerine karşı daha açıktılar ve bu kez geçmişi daha iyi bir geleceğe dönüştürmeye kararlıydılar.

Now, they were more open with each other and determined to turn the past into a better future.