Karlı bir kış sabahıydı.

It was a snowy winter morning.

Kapadokya'nın Peri Bacaları beyaz bir örtüyle kaplanmıştı.

The Cappadocia's Fairy Chimneys were covered with a white blanket.

Her yılın bu zamanı, bölge yeni yıl hazırlıklarıyla dolup taşardı.

This time of year, the region was bustling with New Year preparations.

Zehra fotoğraf makinesini hazırladı.

Zehra prepared her camera.

Dünyaca ünlü Peri Bacaları'nı yakalamak için sabırsızlanıyordu.

She was eager to capture the world-famous Fairy Chimneys.

Dergisi için mükemmel bir çekim yapması gerekiyordu.

She had to make a perfect shoot for her magazine.

Yanında Emir vardı.

Emir was with her.

Emir, Kapadokya'nın her köşesini bilen yerel bir rehberdi.

Emir was a local guide who knew every corner of Cappadocia.

Fakat bugün Emir'in yüzü solgundu.

But today, Emir's face was pale.

Zorlukla nefes alıyordu.

He was struggling to breathe.

“Başım dönüyor,” dedi sessizce.

"I'm dizzy," he said quietly.

Zehra hemen durdu.

Zehra immediately stopped.

Emir'in yüksek irtifa rahatsızlığı çekiyor olabileceğini anladı.

She realized that Emir might be suffering from altitude sickness.

Zehra duraksadı.

Zehra hesitated.

“Birkaç saat içinde güneş doğacak,” diye düşündü.

"The sun will rise in a few hours," she thought.

Fotoğrafı çekmek için hazır olmalıydı.

She had to be ready to take the photo.

Ancak Emir'e yardım etmeden ilerlemek istemiyordu.

However, she didn’t want to proceed without helping Emir.

İşte bu bir ikilemdi.

It was a dilemma.

Ne yapmalıydı?

What should she do?

Bölgeden geçen bir at arabası gördü.

She saw a horse carriage passing by.

Şans eseri, bu arkadaşı Hasan’dı.

By chance, it was her friend Hasan.

Hasan, yıllardır Kapadokya’da yaşayıp çalışıyordu.

Hasan had been living and working in Cappadocia for years.

Zehra ona seslendi.

Zehra called out to him.

Emir’i arabaya bindirdiler.

They helped Emir into the carriage.

Hasan, Emir’i eve götürüp ona iyi bakacaktı.

Hasan would take Emir home and take good care of him.

Zehra şimdi tek başına ama huzurluydu.

Now Zehra was alone but at peace.

Soluğunu toparladı ve yürümeye başladı.

She caught her breath and began to walk.

Kalbinde Emir’in iyileşeceğine dair bir umut vardı.

In her heart, she hoped Emir would get better.

Risk alarak bir tepeye tırmandı.

Taking a risk, she climbed a hill.

Gökyüzü pembe ve altın rengindeydi.

The sky was pink and golden.

Nihayet güneş, Peri Bacalarının arkasından doğmaya başladı.

Finally, the sun began to rise behind the Fairy Chimneys.

Zehra nefesini tuttu. Deklanşöre bastı.

Zehra held her breath and pressed the shutter.

Gün ilerlerken, Zehra geri döndü.

As the day progressed, Zehra returned.

Hasan ve Emir, kendi sıcak evlerinde onu bekliyordu.

Hasan and Emir were waiting for her in their warm home.

Emir'in rengi yerine gelmişti.

Emir's color had returned.

Gün boyunca aldıkları yerel tedavi iyi gelmişti.

The local treatment they received throughout the day had helped.

Emir gülümsedi ve Zehra’ya teşekkür etti.

Emir smiled and thanked Zehra.

Zehra, o sabah sadece güzel fotoğraflar çekmemişti.

That morning, Zehra had not only taken beautiful photos.

Aynı zamanda, yardımlaşmanın ve dostların önemini de öğrenmişti.

She had also learned the importance of helping each other and friends.

Yalnız başına zorluklarla başa çıkmak mümkün değildi.

It was not possible to overcome challenges alone.

Kapadokya soğuktu ama arkadaşları sayesinde sıcaktı.

Cappadocia was cold, but it was warm thanks to her friends.

Yılın son günlerinde Zehra’nın kalbindeki sıcaklık, Peri Bacaları’nın büyülü manzarasına bir kez daha eklenmişti.

In the last days of the year, the warmth in Zehra's heart was once again added to the magical scenery of the Fairy Chimneys.