Cappadocia'nın bembeyaz karlı toprakları üzerinde, Emir ve Leyla yürüyordu.

On the snow-white lands of Cappadocia, Emir and Leyla were walking.

Dünya eskisi gibi değildi.

The world wasn't the same as it used to be.

Artık her şey sessiz ve yıkıcı bir huzur içindeydi.

Everything was now silent, enveloped in a destructive peace.

Eskiden turistlerin dolup taştığı yerler, şimdi iki kişinin hayatta kalmak için mücadele ettiği bir yer olmuştu.

Places once overflowing with tourists had become a battleground for two people struggling to survive.

Soğuk hava nefeslerini beyaz bir duman gibi gösterirken, etraflarında sadece karın çıtırtısı duyuluyordu.

As the cold air turned their breaths into white smoke, only the crunch of the snow could be heard around them.

Emir yere çömelip bir kar yığınını inceledi.

Emir crouched down and examined a pile of snow.

"Burada hiçbir şey yok," dedi kısaca.

"There's nothing here," he said briefly.

Leyla'ya döndü.

He turned to Leyla.

"Başka bir yere gitmeliyiz.

"We must go somewhere else.

Zahmet ediyorsun.

You're exerting yourself.

Çılgın rüzgar yaklaşıyor."

The crazy wind is approaching."

Leyla, yüzünde hafif bir gülümseme ile çevresine baktı.

Leyla looked around with a slight smile on her face.

"Belki de burada bir şeyler bulabiliriz," diye ısrar etti.

"Maybe we can find something here," she insisted.

"Belki eski zamanlardan geriye kalmış bir şeyler vardır."

"Maybe there's something left from the old days."

Emir'in içinde hafif bir sinir vardı.

There was a slight irritation in Emir.

Her zaman olduğu gibi Leyla'nın umutlarına karşı koyamıyordu.

As always, he couldn't resist Leyla's hopes.

Kendi kafasında, her şeyin daha zorlaştığını biliyordu.

In his own mind, he knew everything was getting harder.

Ama Leyla'nın bu umudu, keşke kendisi de aynı güce sahip olsaydı diye düşünmesine neden oluyordu.

But Leyla's hope made him wish he possessed the same strength.

"Soğuk bizi öldürecek," diye uyardı Emir.

"The cold will kill us," warned Emir.

Fakat Leyla onu dinlemiyordu.

But Leyla wasn't listening to him.

Birdenbire yönünü değiştirdi ve yıkık bir binaya doğru yürümeye başladı.

Suddenly, she changed direction and began to walk toward a ruined building.

Kar, Leyla'nın ayak izlerini hızla siliyordu.

The snow was quickly erasing Leyla's footprints.

Emir, yorgun ve tereddütlü, onu takip etti.

Emir, tired and hesitant, followed her.

Leyla'nın peşinden gitmekte başka çaresi yoktu.

He had no choice but to follow in Leyla's footsteps.

İçeri girdiklerinde, karanlık bir oda ve molozlarla karşılaştılar.

When they entered, they encountered a dark room and rubble.

Fakat Leyla'nın gözleri bir köşeye ilişti.

But Leyla's eyes caught something in a corner.

Ellerini heyecanla çırptı.

She clapped her hands excitedly.

"Bak!"

"Look!"

dedi ve eski bir kutu çıkardı.

she said and pulled out an old box.

Kutunun içinde eski yılbaşı süsleri vardı.

Inside the box were old Christmas ornaments.

Renkli ampuller, biraz dökülmüş simler ve en önemlisi, içindeki kar tanelerinin nazikçe süzüldüğü eski bir kar küresi.

Colorful bulbs, some flaking glitter, and most importantly, an old snow globe in which snowflakes gently floated.

Emir hayretle baktı.

Emir stared in amazement.

"Neden bu kadar önemli?"

"Why is this so important?"

diye sormaktan kendini alamadı.

he couldn't help but ask.

Ama ardından, kutunun derinliklerinde saklanmış, sağlam birkaç konserve kutusu fark etti.

But then, he noticed a few sturdy cans hidden in the depths of the box.

İşte ihtiyaç duyduğu şey buydu.

This was exactly what they needed.

Ama Leyla'nın tespit ettiği gülümseyen yüzü, her şeyin ötesinde, başka bir şey ifade ediyordu.

But the smile on Leyla's face conveyed something beyond everything else.

Bu an, Emir'in içinde bir şeylerin değişmesine neden oldu.

This moment caused something to change within Emir.

Her şey yalnızca hayatta kalmak değildi.

Life wasn't just about surviving.

Leyla'nın umudu ve geçmişin güzellikleri, yaşamanın bir anlamı olduğunu hatırlatıyordu.

Leyla's hope and the beauties of the past reminded him that there was still meaning in living.

İçindeki o eski kar küresini biraz salladı.

He shook that old snow globe a bit.

Karişlerin yavaşça düşüşünü izlerken, dünyanın bu yeni halinde de iyi şeyler olabileceğini düşündü.

While watching the snowflakes gradually settle, he thought there might still be good things in this new world.

Artık Leyla'ya olan sevgisi, saygısı ve bu dünyada hayatta kalma isteği yenilenmişti.

Now, his love and respect for Leyla, along with their desire to survive in this world, were renewed.

Emir ve Leyla, yıkılmış dünyanın ortasında bile, şükranla başka bir güne hazır olduklarını anladılar.

Emir and Leyla realized that even in the middle of a destroyed world, they were ready for another day with gratitude.

Yavaşça, binadan çıktılar ve kaptıkları malzemelerle yeni bir başlangıç yapmak için yola koyuldular.

Slowly, they left the building and set out to make a new beginning with the supplies they had grabbed.

Ancak, artık yükleri sadece erzak değil, umut da taşıyordu.

However, they now carried not just provisions, but hope as well.