Karlı bir kış sabahında, okul bahçesi sessizdi.

On a snowy winter morning, the schoolyard was quiet.

Efe, paltosuna sıkıca sarıldı ve etrafına bakındı.

Efe wrapped his coat tightly around himself and looked around.

Günlerden pazartesiydi ve herkes derslerine yetişmeye çalışıyordu.

It was Monday, and everyone was trying to get to their classes.

Ancak Efe’nin aklında başka bir şey vardı.

However, Efe had something else on his mind.

Efe, okulun kütüphane koridorlarında dolaşmaktan büyük keyif alırdı.

Efe greatly enjoyed wandering through the library corridors of the school.

Kitap kokusu, otantik ahşap raflar onu büyülerdi.

The smell of books and the authentic wooden shelves mesmerized him.

O gün, kütüphanenin arka kısmında bir şey fark etti.

That day, he noticed something at the back of the library.

Bir kitap rafının arkasında bir çıkıntı vardı.

There was a protrusion behind a bookshelf.

Merakına yenik düştü ve elini uzattı.

Overcome by curiosity, he reached out.

Kapalı bir kapı.

A closed door.

Nefesini tuttu, kalbi hızla çarpıyordu.

He held his breath, his heart was beating rapidly.

Kapıyı hafifçe itince, gıcırtılı bir sesle açıldı ve karanlık bir geçit ortaya çıktı.

When he gently pushed the door, it opened with a creaky sound, revealing a dark passageway.

İçerisi tozla kaplıydı ve zemin taşlıydı.

The inside was covered in dust and the floor was stony.

Tekrar nefes aldı ve derin düşüncelere daldı.

He took another breath and fell into deep thought.

"Acaba bu geçit nereye çıkıyor?" diye düşündü.

“I wonder where this passage leads?” he thought.

Efe’nin en yakın arkadaşı Emel, okul kurallarına her zaman dikkat ederdi.

Efe's closest friend, Emel, always paid attention to school rules.

Efe, Emel’i bulmak için yemekhaneye gitti.

Efe went to the cafeteria to find Emel.

Emel, sıcak çayını içiyordu, Efe ona heyecanla olanları anlattı.

Emel was drinking her hot tea, and Efe excitedly told her what happened.

Emel, başta şüpheliydi.

Initially, Emel was skeptical.

"Efe, bu çok tehlikeli.

"Efe, this is very dangerous.

Yusuf hoca bizi yakalarsa başımız derde girer," dedi.

If Yusuf teacher catches us, we’ll be in trouble," she said.

Ancak Efe, Emel’i ikna etmeyi başardı.

However, Efe managed to convince Emel.

"Yanımda olursan, ikimiz de dikkatli oluruz.

“If you're with me, we can both be careful.

Hem kim bilir, belki okulun unuttuğu bir hikaye buluruz," dedi.

Besides, who knows, maybe we'll find a forgotten story of the school,” he said.

Emel biraz düşündü ama sonunda kabul etti.

Emel thought for a moment but eventually agreed.

Gece olduğunda, ikili gizlice kütüphaneye gitti.

That night, the pair stealthily went to the library.

Efe hızlıca kapıyı açtı, Emel el fenerini yaktı.

Efe quickly opened the door, and Emel turned on her flashlight.

Geçit dar ve karanlıktı, ama içlerinde bir heyecan vardı.

The passageway was narrow and dark, but there was an excitement within them.

Her adımda zemin hafifçe yankı yapıyor ve tarih kokusuyla sarmalanıyordu.

With each step, the floor echoed slightly, and they were enveloped in the scent of history.

Karanlık geçit onları eski bir mahzene götürdü.

The dark passage led them to an old basement.

Tozla kaplanmış eski mobilyalar, duvara asılı eski haritalar buldular.

They found dusty old furniture and old maps hanging on the wall.

"Bu yer ne kadar da eski," diye fısıldadı Efe.

"This place is so ancient," whispered Efe.

Emel, haritalardan birine baktı, "Belki burası yıllar önce toplantılar için kullanılıyordu."

Emel looked at one of the maps, “Maybe it was used for meetings years ago.”

İkisi de bir anlığına orada bulunmaktan gururlandı, gizemleri ortaya çıkarmak onlara kendilerini özel hissettirdi.

They both felt a moment of pride in being there, and uncovering the mysteries made them feel special.

Ancak zamanlarını iyi bilmeleri gerektiğini fark ettiler.

However, they realized they needed to manage their time well.

Yusuf hoca onları fark ederdi ve işler ciddileşebilirdi.

Yusuf teacher would notice them, and things could get serious.

Sessizce geri döndüler, dikkatlice kütüphaneye çıktılar ve kapıyı kapattılar.

They quietly returned, carefully exiting to the library and closing the door.

Sabah olduğunda eski rutinlerine döndüler ama artık sıradan olmayan bir okul yaşamına sahiptiler.

By morning, they returned to their old routines, but now they had an extraordinary school life.

Efe, artık merakını daha temkinli bir şekilde kullanması gerektiğini biliyordu ve Emel, kuralların önemini ama keşfetmenin verdiği hazzı da fark etmişti.

Efe knew he needed to use his curiosity more cautiously, and Emel realized the importance of rules but also the thrill of discovery.

İkisinin de kalbinde birer sır vardı, ama bu sır onların dostluklarını daha da güçlendirmişti.

They both had a secret in their hearts, but this secret had strengthened their friendship even more.

Hikayelerinin sonu gelmişti, ama okulun tarihi onlar için sonsuza dek değişmişti.

The end of their story had come, but the history of the school had changed forever for them.