Elif, dizlerine kadar karla kaplı tarladan ağır adımlarla ilerliyordu.

Elif, with heavy steps, was advancing through the field covered in snow up to her knees.

Nefes nefeseydi, ama pes etmeye niyeti yoktu.

She was out of breath but had no intention of giving up.

Soğuk kış sabahları çiftlikte işler zordu.

Cold winter mornings made farm work difficult.

Hastalığı da onu sürekli yorgun bırakıyordu.

Her illness also left her constantly tired.

Ama bu çiftlik, onun aile mirasıydı.

But this farm was her family heritage.

Elif, yıllardır ailesine ait olan bu toprağı canlı tutmak için çabalıyordu.

Elif had been striving to keep this land that had belonged to her family for years alive.

Bir an durdu, derin bir nefes aldı.

She stopped for a moment and took a deep breath.

Rüzgar yüzünü keserken, uzaktaki ahırı gözüyle taradı.

While the wind cut across her face, she scanned the barn in the distance with her eyes.

Hayvanlar onu bekliyordu.

The animals were waiting for her.

Elif için onları aç bırakmak bir seçenek değildi.

For Elif, leaving them hungry was not an option.

Ama kar fırtınası yaklaşırken işler zorlaşmıştı.

However, as the snowstorm approached, things got tougher.

O an, arkasından bir ses duydu.

At that moment, she heard a voice from behind.

"Elif!

"Elif!

Sana yardım edeyim," dedi Kerem, güçlü bir sesle.

Let me help you," said Kerem, in a strong voice.

Kerem, Elif'in kardeşi, şehirden yeni dönmüştü.

Kerem, Elif's brother, had just returned from the city.

Elif, ona minnettardı, ama yardıma ihtiyaç duyduğunu itiraf etmek zordu.

Elif was grateful to him, but it was hard to admit that she needed help.

"Ben hallederim," dedi Elif inatla.

"I can manage," said Elif stubbornly.

Yine de içten içe Kerem'in yardımının iyi geleceğini biliyordu.

Yet deep down, she knew Kerem's help would be beneficial.

Bir akşam, fırtına daha da şiddetlendi.

One evening, the storm intensified even more.

Elif, inatla işlerini bitirmek için dışarı çıktı.

Elif stubbornly went outside to finish her chores.

Lakin yorgunluğu ona engel oldu.

However, her fatigue became a hindrance.

Antepi armut ağacının altında bir anlığına dinlenmek istedi ama gözleri kapandı.

She wanted to rest for a moment under the Antep pear tree, but her eyes closed.

Kısa bir süre sonra Kerem onu buldu, gözleri endişeyle doluydu.

Shortly after, Kerem found her, his eyes filled with concern.

"Hadi, birlikte yapalım," dedi Kerem, elini uzatarak.

"Come on, let's do it together," Kerem said, extending his hand.

Elif, kardeşinin desteğiyle ayağa kalktı.

Elif stood up with her brother’s support.

Birlikte ahıra ulaştılar, hayvanları güvenli bir şekilde içeri aldılar ve samanları düzgünce yerleştirdiler.

Together, they reached the barn, safely brought the animals inside, and neatly arranged the hay.

Elif, Kerem'in yardımı olmadan bu işlerin üstesinden gelemeyeceğini fark etti.

Elif realized she couldn't handle these tasks without Kerem's help.

Ertesi sabah, Elif ve Kerem, oturma odasında oturuyorlardı.

The next morning, Elif and Kerem were sitting in the living room.

Elif artık yalnız çalışmanın zorladığını ve kardeşinin varlığının çiftlik için ne kadar önemli olduğunu anladı.

Elif understood that working alone was challenging and that her brother's presence was crucial for the farm.

Kerem ile aralarında yeni bir görev paylaşımı yaptılar.

They established a new division of responsibilities with Kerem.

Elif, artık yardımı kabul ediyordu.

Elif was now accepting the help.

Bu kış, Elif ve Kerem için yeni bir başlangıç oldu.

This winter was a new beginning for Elif and Kerem.

Elif, sadece fiziksel değil, duygusal yükünü de kardeşiyle paylaşmaya başladı.

Elif began to share not only her physical but also her emotional burden with her brother.

Birlikte çalışarak hem çiftliği daha iyiye götürdüler hem de birbirine olan bağlarını güçlendirdiler.

Working together, they improved the farm and strengthened their bond with each other.

Elif, artık yardımla daha çok başarabileceğini biliyordu ve bundan gurur duyuyordu.

Elif now knew she could achieve more with help, and she was proud of it.

Çiftlik, Kerem ve Elif sayesinde, soğuk kış aylarında da sıcak kalmıştı.

Thanks to Kerem and Elif, the farm remained warm even during the cold winter months.