Kar beyazdı.

The snow was white as snow.

Emre'nin ayakları karın üzerinde iz bırakarak ilerliyordu.

Emre's feet moved forward, leaving a trail on the snow.

Lise öğrencileri, şehre uzak bir kış kampına geziye gelmişlerdi.

High school students had come on a trip to a winter camp far from the city.

Kampın bulunduğu tepe, çam ağaçlarıyla çevriliydi ve etrafta kamp ateşlerinin sıcaklığı hissediliyordu.

The hill where the camp was located was surrounded by pine trees, and the warmth of campfires could be felt around.

Emre, her zamanki gibi grubun gerisinde kalmıştı.

Emre, as usual, had fallen behind the group.

Sessiz biri olarak, kalabalık içinde kendini çoğu zaman yalnız hissediyordu.

As a quiet person, he often felt alone in the crowd.

Bu gezi, Emre için bir fırsattı.

This trip was an opportunity for Emre.

Diğer öğrencilerle daha yakın ilişkiler kurmak istiyordu ama nasıl yapacağını bilmiyordu.

He wanted to establish closer relationships with the other students, but he didn't know how.

"Elif ve Kemal şu anda karda güreş yapıyorlar," diye düşündü Emre.

"Elif and Kemal are wrestling in the snow right now," Emre thought.

Onlara katılmak isterdi ancak içindeki cesaret eksikliği buna engel oluyordu.

He wanted to join them, but his lack of courage prevented him.

Ancak bu sefer kararlıydı.

However, this time he was determined.

Kendini zorlamalı, dışa açılmalıydı.

He needed to push himself, to be more outgoing.

Grup oyunları başladı.

Group games began.

Emre, biraz rahatsız ama kararlı, oyunlara katıldı.

Emre, a little uncomfortable but determined, joined the games.

Herkes kar toplarıyla birbirine şakalar yapıyor, gülüyorlardı.

Everyone was joking around, laughing with snowballs.

Emre ilk defa bu kadar rahat hissetti.

For the first time, Emre felt this at ease.

Belki de kimse ona odaklanmadığı için baskı hissetmiyordu.

Maybe he wasn't feeling pressured because no one was focusing on him.

Derken öğretmenleri bir duyuru yaptı: "Şimdi çiftler halinde mini bir keşif yürüyüşüne çıkacağız!"

Then their teacher made an announcement: "Now we will go on a mini-exploration walk in pairs!"

Emre, Elif ile eşleşti.

Emre was paired with Elif.

Kalbi heyecanla çarptı.

His heart pounded with excitement.

Elif neşeli ve doğal biriydi, kimseyle mesafeli değildi.

Elif was cheerful and natural, she wasn't distant with anyone.

İkili, çam ağaçlarının arasından geçerken kar hızlanmaya başladı.

As the duo passed through the pine trees, the snow started to fall faster.

Daha fazla yürüdüler, ama yollarını kaybettiklerini fark ettiler.

They walked more, but realized they had lost their way.

Emre panikledi.

Emre panicked.

Elif ise sakindi, "Merak etme, birlikte bir yol buluruz."

Elif, on the other hand, was calm, "Don't worry, we'll find a way together."

Yavaşça yavaşça yürüdüler, karın ayaklarının altında çıkardığı sesi dinlediler.

Slowly, they continued walking, listening to the sound the snow made under their feet.

Elif, "Sen kış tatillerinde ne yaparsın genelde?" diye sordu.

Elif asked, "What do you usually do during winter holidays?"

Emre biraz düşündü, "Genelde kitap okurum, ama burası farklı," diye yanıtladı.

Emre thought for a moment, "I usually read books, but this is different," he replied.

Konuştukça, karın soğukluğunu unutmuş gibiydiler.

As they talked, it was as if they'd forgotten the cold of the snow.

Beraber geçirdikleri bu zaman dilimi onları yakınlaştırdı.

The time they spent together brought them closer.

Anlaşamadıkları bir noktada Elif, "Sanırım o çınar ağacını tanıdım, orası kampa yakın bir yer," dedi.

At one point, when they were unsure, Elif said, "I think I recognize that oak tree, it's near the camp."

Umutla o yöne ilerlediler ve kısa süre sonra kampın ışıklarını gördüler.

They moved toward it hopefully, and soon they saw the lights of the camp.

İkisi de nefeslerini tuttu, sonunda kamp alanına dönmüşlerdi.

Both held their breath; they had finally returned to the camp area.

Emre ve Elif, geri kalan öğrencilerin yanına ulaştıklarında herkes onlarla parçalarca karşıladı.

When Emre and Elif reached the other students, everyone greeted them in scattered groups.

Emre'nin içi mutlulukla doldu.

Emre felt full of happiness.

Artık yalnız değildi, gerçek bir arkadaşı vardı.

He was no longer alone; he had a true friend.

Elif'e minnettar bakışlar attı.

He gave Elif grateful looks.

Anladı ki, bazen bir adım atmak insanı değiştirebilirdi.

He realized that sometimes taking a step could change a person.

Risk almak, yeni dostluklarına bir kapı açabilmişti.

Taking a risk had opened the door to new friendships.

Kışın soğukluğu içinde, Emre'nin içi sıcakla dolmuştu.

Amid the cold of winter, Emre's heart was filled with warmth.