Kış yoğun ve soğuktu.

Winter was intense and cold.

İstanbul'da sokaklar sakin, ama grip dalgası şehri vurmuştu.

The streets in İstanbul were calm, but a wave of flu had hit the city.

Leyla, ilkokul öğretmeni, hafif ama inatçı grip belirtileri ile boğuşuyordu.

Leyla, a primary school teacher, was struggling with mild yet persistent flu symptoms.

Ancak, okuldaki bir olay onu rahatsız etmişti.

However, an incident at the school had disturbed her.

Çocukların güvenliği için polise gidip bunu bildirmesi gerekiyordu.

She needed to go to the police to report it for the children's safety.

Leyla, okuldan çıkar çıkmaz polis karakoluna gitti.

As soon as she left the school, Leyla went to the police station.

Karakol, soğuk duvarları ve sürekli hareket halindeki memurlarıyla doluydu.

The station was filled with cold walls and officers who were constantly on the move.

İçeride bir hareketlilik vardı, insanlar gelip gidiyordu; adalet arıyorlardı.

There was a bustle inside; people were coming and going, seeking justice.

Leyla, karakola girerken öksürdü.

Leyla coughed as she entered the station.

Baş dönmesi vardı ama duramazdı.

She felt dizzy, but she couldn't stop.

Güvenlik masasında bekledi, sabırla sırasının gelmesini izledi.

She waited at the security desk, patiently watching as her turn approached.

İçindeki ses, "Vazgeç," diyordu, ama o bunu dinlemedi.

An inner voice said, "Give up," but she did not listen.

Karakolda uzun süre bekledi.

She waited for a long time at the station.

Çantasında sıkıca tuttuğu peçeteyi nezaretle burnuna dayadı.

She pressed the tissue, tightly held in her bag, against her nose with care.

Sonunda Emre adındaki genç bir polis memuru ona doğru geldi.

Finally, a young police officer named Emre approached her.

"Yardım edebilir miyim?"

"Can I help you?"

diye sordu sıcak bir sesle.

he asked in a warm voice.

"Okulda bir şey gördüm," dedi Leyla, sesi titreyerek.

"I saw something at the school," Leyla said, her voice trembling.

"Çocuklar için endişeleniyorum..." Emre onu dikkatle dinledi.

"I'm worried about the children..." Emre listened attentively to her.

Leyla'nın söylediklerinden derin bir ciddiyet sezildi.

A deep seriousness was sensed from what Leyla told him.

Ozan adında, dikkat çeker bir adam, okulun etrafında dolanıyordu ve Leyla onun davranışlarından kötü bir niyet seziyordu.

A man named Ozan, who was noticeable, was loitering around the school, and Leyla sensed something bad from his behavior.

Emre, verilen bilgilerle hızlıca harekete geçti.

Emre swiftly took action with the information provided.

"Detaylara ihtiyacım var," dedi.

"I need details," he said.

Leyla, hatırladığı her şeyi anlattı, detayları dikkatlice aktardı.

Leyla recounted everything she remembered, conveying the details carefully.

Kısa bir süre sonra, polisler Ozan'ı bulmak için harekete geçti.

Shortly after, the police took action to find Ozan.

Leyla, sessiz bir rahatlama içinde, koltuğuna yaslandı.

In a quiet relief, Leyla leaned back in her chair.

Artık evine gidip dinlenebilirdi.

Now she could go home and rest.

Çocuklar güvendeydi ve bu onun yorgunluğuna değmişti.

The children were safe, and it had been worth her exhaustion.

Emre, Leyla'ya teşekkür ederek, "İyi yaptınız.

Emre thanked Leyla, saying, "You did well.

Böyle şeyler fark etmeniz önemli," dedi.

It's important that you notice such things."

Leyla, içinden bir zafer duygusuyla oradan ayrıldı.

Leyla left with a sense of victory inside her.

O günün sonunda, Leyla bir şey daha öğrendi: Zorluklarla karşılaştığında bile, çocuklar için mücadele etmekten asla vazgeçmemeliydi.

By the end of that day, Leyla learned one more thing: Even when faced with difficulties, she should never give up fighting for the children.

Çocukların güvenliği her şeyden önce gelirdi.

The children's safety came before everything.

Dinleneceği yatağına uzandığında, artık huzurluydu.

As she lay down in the bed where she would rest, she was now at peace.

Çünkü çabaları bir fark yaratmıştı.

Because her efforts had made a difference.